به گزارش مجله خبری نگار،این یک قانون است:
در هرکدام از فضائل انسانی، اگر کسی بتواند تا انتهای خط پیش برود اسطوره میشود.
مثلا در خصلت: مهربانی، خصلت علم، خصلت جوانمردی.
حالا بیایید انسانی را در نظر بگیرید که برای یک «امر مقدس»، از چهار چیز گذشته است:
مال؛ خانواده؛ آبرو؛ جان.
او تمام اینها را برای امنیت و عزت مردمی مظلوم و در محاصره، فدا کرده، بیست و چندسال در زندان بوده، شکنجه شده و بعدا هم که بیرون آمده تمام لحظاتش را به مبارزه گذرانده است. لحظهای و ذرهای در جهادش وقفه نینداخته و همواره زیر و روی زمین، چهره اول نبرد بوده است؛ و اینک؛ زخمخورده و خسته، رنجور و افتاده، به سکانس پایانی زندگیاش میرسد.
او میداند تا همینجای حیات درخشانش هم به مانایی و الگو بودن دست یافته است.
اما باز یکقدم پیشتر میرود.
پهپادی در آخرین لحظات برای تصویربرداری از او بلند میشود و اویی که حتی اگر بدون شلیک اضافه دشمن، در همین وضعیت رها شود دقایقی بیشتر زنده نخواهد ماند، مرتکب حرکت آخر میشود؛ همان حرکت سادهای که اسطوره شدنش را تضمین میکند:
تکه چوبی را از کنار بدن خونینش بلند میکند و با زحمت به سمت پهپاد پرتاب میکند.
این پرتاب به هدف اصابت نمیکند، اما او را به هدف میرساند:
«او اسطوره میشود».
چراکه در مقاومت و جهاد به منتهیالیه اقدام و به بالاترین کرانه امکان رسیده است؛ و اینچنین «یحیی سنوار» اسطوره میشود.