دو روز دیرتر؛ فیلم سالم سینمای بدنه

به گزارش مجله خبری نگار،فیلم «دو روز دیرتر» یک کمدی سالم است، کمدی نه به مفهوم خنداندن صرف تماشاگر بلکه ژانر کمدی و زیرژانر کمدی رمانتیک است و تلاش دارد تا به این گونه وفادار باشد.

اینکه همه قهرمان‌های قصه تیپ هستند نه شخصیت هم در دل ماجرا‌ها می‌نشیند و بیننده از دیدن این همه تیپ تکراری- از پدربزرگ عصبی اخموی قدرت طلب با قلبی از طلا گرفته تا دو جوانک عاشق پیشه امیدوار و باجناق‌های مرده خور ابن الوقت پدرسوخته گرفته تا نزولخوار خونخوار و خانم دکتر مهربان و وفادار به اصول انسانی و مادر کلیشه ای- خسته نمی‌شود و جا نمی‌خورد، اما مشکل اصلی فیلمنامه نه شخصیت پردازی که ماجرا و نقاط عطف پیش برنده ماجراهاست.

فیلم قرار است به مقوله فرزندآوری بپردازد و سوژه انتخابی هم دو جوان امروزی اند که قصد مهاجرت دارند، اما به دلیل عدم پردازش و در نتیجه عدم نمایش درست، برای بیننده از نیمه دوم فیلم به بعد قابل توجه نیستند، نه به دلایل مهاجرت درست پرداخته می‌شود و نه به دلایل عدم خواستن فرزند.

افت و خیز‌های داستان هم چندان قوی نیست و در نتیجه ماجرا‌ها به شکلی کند و کشدار و تکراری پیش می‌رود، چه نقطه عطف اول داستان که قرار است همه سهم الارث‌ها به نوادگان برسد چه نقطه عطف دوم که مرگ غلامحسین است. آن متحول شدن ناگهانی.

سهیل بعد از شنیدن صدای قلب بچه هم به دلیل همین عدم پرداخت صحیح برای بیننده قابل هضم نیست، و ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که نویسنده دو قهرمان اصلی ماجرا را رها کرده، اما اشخاص فرعی داستان را به خوبی به تصویر کشیده است: بابک یلخی و بی عار و بی کار است که انگل وار زندگی را ادامه می‌دهد، شوهران مهری و مهوش دختران دیگر غلامحسین دو شوهر ابن الوقت بدجنس دارند که در نائل شدن به اهدافشان یعنی رسیدن به اموال نه چندان اندک غلامحسین موفقند، خانم دکتری که در تقابل با طب سنتی سخنرانی می‌کند و به نظر دوست چندساله این خانواده است و پرویز نزولخوار که کاملا این قشر را با پرداختی تازه به تصویر کشیده ست.

نعیمی، اما در کارگردانی موفق عمل کرده است: استفاده درست از نما‌های مختلف در سکانس‌های مختلف، طراحی صحنه و لباسی که در خدمت فیلم است و بازی بازیگران که حتی علیرغم تکراری بودن به دل می‌نشیند و حتی مدتی در حافظه هم ضبط می‌شود، به ویژه فرهاد آئیش با همان تیپ همیشگی اش در نقش غلامحسین و داوودنژاد که در درآوردن این دو نقش و باورپذیر کردن آن نقش بسزایی دارند، و در این میان می‌توان از بازی نه چندان خوب سهیلی و احمدیه هم چشم پوشی کرد چرا که خیلی توی ذوق نمی‌زند.

شاید مهمترین نکته منفی فیلم شوخی‌های اروتیک و نه چندان جذاب فیلم است که نه خنده‌ای به لب تماشاگر می‌آورد و نه جالب است که باعث می‌شود یک توصیه برای تماشاگر این فیلم این داشت: لطفا گروه سنی زیر ۱۶ سال را با خود به سالن نمایش این فیلم نبرید.