به گزارش مجله خبری نگار/همشهری: یکی از بدترین رفتار پدر و مادر با کودکان مقایسه کردن او با بچههای دیگر است. این کار علاوه بر از بین بردن اعتماد به نفس بچه، زمینه حسادت را در او بهوجود میآورد. گفتن جملاتی مانند: «دیدی علی توی فلان درس نمره بالاتری از تو گرفت؟»، «تو هیچ وقت نمیتوانی مثل خواهرت داستانهای خوبی تعریف کنی»، «چرا سعی نمیکنی برای برادرت نقاشیهای زیبا بکشی؟» در واقع به او نشان میدهد درصورت انجام دادن آن کارها، فرد ارزشمندی است. این طرز برخورد اثر مخربی در روحیه کودک دارد؛ بهگونهای که احساس ناتوانی میکند.
زهرا سادات طالبیان، روانشناس کودک دراینباره میگوید: «مقایسه کردن کودک خصلت حسادت را در او بهوجود میآورد. بعضی مواقع بچه بیتوجه به استعدادهایی که دارد از خود متنفر میشود. این بچهها تنها زمانی خوشحالند که از دیگران بهتر عمل کنند؛ بنابراین همه تلاش خود را بهکار میگیرند تا بهترین باشند. کمال گرایی شاید خصلت خوبی باشد، اما باید توجه داشت همه ما توانمندی یکسانی نداریم و نمیتوانیم در همه زمینهها فرد موفقی باشیم. بهطور مثال، کودکی مدام به فکر جلو زدن از دیگران است و هدف ارزشمندی ندارد. به مرور زمان از خودش و دیگران متنفر میشود. بعد هم ناامیدی و اضطراب به سراغش میآید؛ بنابراین والدین اگر میخواهند فرزندان موفقی داشتهباشند باید با توجه به استعداد و ظرفیت کودک از او توقع داشته باشند.
مشکل دیگری که در اثر مقایسه کردن کودکان ایجاد میشود، لجباز شدن آنهاست. وقتی کودک نمیتواند فشارهای پدر و مادر را تحمل کند، برای مبارزه، لجبازی را انتخاب میکند.
نتیجه سوءای که در اثر مقایسه کردن بهوجود میآید، ترس بچهها از شکست است. آنها مرتب در تکاپو هستند که خود را به پدر و مادرشان اثبات کنند. اما وقتی موفق نمیشوند دچار سرخوردگی شده و احساس ناتوانی میکنند. آنها میترسند توسط والدین خود سرزنش شوند؛ این اتفاق بدی است. ما باید به بچههای خود بیاموزیم، هیچ انسانی از اول کامل نبوده و بسیاری از موفقیتها با تلخترین شکستها رخ داده است.
نقش مهم والدین، دادن امنیت خاطر به بچههاست. باید همواره کنارشان باشند نه اینکه برای هر مسئله پیش پا افتادهای به او سرکوفت بزنند. کودک در صورت احساس ناامنی، اضطراب میگیرد و دروغگو میشود.»