به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: پدربزرگها و مادربزرگها همیشه از منتقدان سرسخت ازدواج جوانان از طریق بسترهای به روزی مثل فضای مجازی بودند، اما گویا این روزها چنان آمار سالمندان تنها در کشور بالا رفته که برخی کارشناسان و صاحب نظران مثل رئیس سابق دبیرخانه شورای ملی سالمندان معتقدند باید سایتهای همسریابی برای این عزیزان ایجاد کرد، راستی چرا ازدواج سالمندان را باید جدی بگیریم و روش درست ماجرا چیست؟
سالمندان به دلایل مختلفی از جمله فوت همسر و ازدواج فرزندان ممکن است سالهای زیادی را در تنهایی سپری کنند. پژوهشهای مختلفی نشان میدهد که بین افزایش انواع بیماریها از جمله نارساییهای قلبی با کاهش روابط فرد سالمند با نزدیکانش ارتباط جدی و مستقیمی وجود دارد. تنهایی همیشه برابر با انزوا نیست، اما سالمندان تنها ممکن است به مرور منزوی شوند. انزوا برای جسم و روح از جهات مختلفی خطرناک است. به طور مثال فردی که تنها و منزوی است، انگیزه کافی برای مراقبت از خود و مصرف داروهایش را ندارد، اما اگر فردی در کنارش باشد میتوانند روی مصرف داروها و سلامت هم نظارت داشته باشند، ولی مشکل جدی این جاست که قیدوبندهای زیادی سر راه ازدواج سالمندان وجود دارد که یکی از جدیترین آنها نگاه جامعه به خصوص فرزندان است.
واقعیت این است که گام اول ازدواج سالمندان تغییر نگاه جامعه به خصوص افراد درگیر با این موضوع به نیازهای دوره سالمندی و به ویژه بحث داشتن یک همدم است. برفرض یک سالمند با روشهای قدیمی یا حتی جدید مثل سایت همسریابی گزینه دلخواهش را پیدا کرد، وقتی نگران نوع نگاه فرزندان، فامیل و اطرافیان است، آیا میتواند به راحتی تصمیماش را عملی کند؟ چالش بعدی مشکلات اقتصادی است. گاهی ممکن است یک سالمند با تکیه بر کمکهای فرزندان یا یک حقوق بازنشستگی زندگی را اداره کند، اما اگر بخواهد فرد دیگری را وارد زندگی کند باید توان مالی بیشتری داشته باشد درحالی که برای تسهیلات ازدواج محدودیتهای سنی وجود دارد.
از طرفی تعریف بعضی خانوادهها از ازدواج والد تنهای شان بسیاری از سالمندان را از ازدواج دور میکند. بسیاری برای رفع تکلیف و نادیده گرفتن وظایف شان ترجیح میدهند به طور مثال پدرشان با فردی ازدواج کند که امکان نگهداری از او را داشته باشد، درحالی که نیازهای عاطفی و روحی سالمندان را هم باید جدی گرفت و ازدواج در این مرحله را نباید به موضوعی در حد پرستاری تقلیل داد که آن هم در جای خودش مهم است.
اما پیشنهاد اخیر در حالی که زمینههای فرهنگی ازدواج سالمندان در جامعه فراهم نیست تا چه حد راهگشاست؟ آن هم درحالی که بسیاری از سالمندان با امکانات روز بیگانه هستند و اساساً تجربه نشان داده چنین بسترهایی به شناخت کافی برای ازدواج چه برای جوانان و چه سالمندان منجر نمیشوند و درنهایت یک زمینه آشنایی خام فراهم میکنند. برای همین سالمندان هم قبل از ازدواج نیاز به مشاوره دقیق و باحوصله دارند تا بتوانند از زندگی در کنار هم لذت ببرند.