یک ساعت سر و صدا در روز می‌تواند پیشرفت یک بیماری عصبی جدی را تسریع کند

به گزارش مجله خبری نگار، در این مطالعه، محققان چینی آزمایشی را روی موش‌هایی که از نظر ژنتیکی اصلاح شده بودند تا در مراحل اولیه بیماری پارکینسون باشند، انجام دادند. پارکینسون یک اختلال عصبی ناشی از مرگ سلول‌های عصبی تولیدکننده دوپامین در مغز است. افراد مبتلا معمولاً دچار لرزش، سفتی عضلات و مشکلات گفتاری و تعادل می‌شوند - علائمی که به تدریج با گذشت زمان بدتر می‌شوند.

موش‌ها در معرض صدا‌هایی با شدت ۸۵ تا ۱۰۰ دسی‌بل - معادل صدای ماشین چمن‌زنی یا مخلوط‌کن برقی - چه به صورت پالس‌های کوتاه و چه به صورت مکرر روزانه قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که تنها یک ساعت قرار گرفتن در معرض این صدا برای القای کندی حرکت و از دست دادن تعادل در مقایسه با موش‌هایی که در معرض این صدا قرار نگرفته بودند، کافی بود. موش‌هایی که به مدت یک هفته و روزانه یک ساعت تحت این آزمایش قرار گرفتند، دچار اختلالات حرکتی مزمن شدند که حتی پس از قطع مواجهه نیز ادامه داشت.

محققان دریافتند که ناحیه‌ای در مغز که به عنوان کولیکولوس تحتانی شناخته می‌شود - که مسئول پردازش صدا است - مستقیماً با جسم سیاه، بخشی از مغز که مسئول تولید دوپامین است و در بیماری پارکینسون به شدت آسیب می‌بیند، مرتبط است.

تجزیه و تحلیل نشان داد که تحریک مزمن کالیکولوس تحتانی منجر به مرگ سلول‌های تولیدکننده دوپامین و کاهش سطح پروتئینی به نام انتقال‌دهنده مونوآمین وزیکولی (VMAT۲) می‌شود که وظیفه انتقال انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین و سروتونین را در سلول‌های عصبی بر عهده دارد.

برعکس، این تیم تحقیقاتی دریافت که مهار فعالیت کالیکولوس تحتانی، تولید این پروتئین را افزایش می‌دهد که می‌تواند به معکوس کردن اثرات سر و صدا در موش‌های مبتلا به این بیماری در مراحل اولیه کمک کند.

محققان خاطرنشان کردند که این یافته‌ها نقش بالقوه عوامل محیطی مانند سر و صدا و آلودگی را در تسریع پیشرفت بیماری پارکینسون برجسته می‌کند، اگرچه این مطالعه فقط روی حیوانات انجام شده است.

تیم تحقیقاتی نوشت: «مشاهده اینکه چگونه قرار گرفتن در معرض نویز محیطی منجر به تخریب نورون‌های تولیدکننده دوپامین و نقص‌های حرکتی مرتبط می‌شود، بسیار قابل توجه بود و بینش‌های جدیدی در مورد عوامل غیرژنتیکی ایجادکننده بیماری پارکینسون ارائه می‌دهد.»

اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، دارو‌ها و درمان‌های حمایتی به جبران کمبود دوپامین و کاهش علائم کمک می‌کنند. لوودوپا رایج‌ترین داروی مورد استفاده است؛ این دارو از سد خونی مغزی عبور می‌کند و به دوپامین تبدیل می‌شود که تعادل را بهبود می‌بخشد و لرزش را کاهش می‌دهد.

این مطالعه در مجله PLOS Biology منتشر شده است.

منبع: دیلی میل