به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان دانشگاه نورث ایسترن (ایالات متحده آمریکا) اظهار داشتهاند که کاهش فعالیت بدنی مرتبط با سن نه تنها با از دست دادن توده عضلانی و تحرک، بلکه با تغییراتی در عملکرد مغز نیز مرتبط است. یافتههای این مطالعه در مجله پیریشناسی (JGeront) منتشر شده است.
این تحقیق بر اساس دادههای مطالعهای است که توسط مرکز پیری و علوم اعصاب کمبریج انجام شده است. داوطلبانی با سن ۱۸ تا ۸۱ سال در این مطالعه شرکت داشتند. محققان دریافتند که کاهش شدید فعالیت بدنی از حدود ۴۹ سالگی شروع میشود. این همزمان با تغییراتی در نواحی خاصی از مغز است که مسئول توجه و خودکنترلی هستند.
تیموتی موریس، دانشیار فیزیوتراپی و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «ما دریافتیم که مغز میتواند کاهش فعالیت بدنی را پیشبینی کند.»
محققان بر روی به اصطلاح "شبکه توجه" تمرکز کردند - گروهی از ساختارهای مغزی از جمله اینسولا و قشر پشتی کمربندی قدامی. این نواحی به ما در جهتیابی مکانی و کنترل واکنشهای تکانشی کمک میکنند. با افزایش سن، اثربخشی این نواحی کاهش مییابد، که به گفته دانشمندان، حفظ فعالیت بدنی را دشوارتر میکند.
موریس توضیح میدهد: «اگر به خانه بیایید و یک مبل ببینید، باید میل خودکار به نشستن را سرکوب کنید. با افزایش سن، این «کنترل بازدارنده» ضعیفتر میشود و میل به استراحت غلبه میکند.»
نویسندگان این مطالعه معتقدند که درک علل عصبی عدم فعالیت مرتبط با سن، به توسعه استراتژیهایی برای حمایت از فعالیت در بزرگسالان مسن کمک خواهد کرد.