حمیده عباسعلی: کسی نمی‌تواند مانع من شود و بازنشسته‌ام کند/ حالا حالا‌ها مسابقه می‌دهم

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: حمیده عباسعلی، یکی از کاراته‌کا‌هایی است که حضور در ورلد گیمز امریکا برای او اهمیت زیادی داشت، اما مسابقاتی که می‌توانست فرصتی برای بازگشت دوباره او به دنیای قهرمانی باشد، به یک حسرت تبدیل شد. بعد از اتفاق تلخی که در توکیو برای دختر المپین ایران افتاد، چند ماهی به درمان زانوی آسیب دیده گذشت و از سه، چهار ماه قبل حمیده عباسعلی همه تلاشش را کرد تا دوباره همانی شود که خودش انتظار دارد که همین هم شد، اما نرسیدن ویزای امریکا برنامه‌های او را به هم ریخت. اگرچه مسیر کلی‌اش مشخص است. خیلی‌ها فکر می‌کنند دوران قهرمانی حمیده تمام شده، اما او به‌دنبال مدال با ارزش دیگری است که شاید در بازی‌های آسیایی بعد به دست بیاورد. به بهانه از دست رفتن حضور در ورلدگیمز و وضعیت این روز‌های عباسعلی و البته آنچه پیش رویش است، دقایقی با او همکلام می‌شویم که نتیجه‌اش را اینجا می‌خوانید.

همزمان با برگزاری رقابت‌های ورلدگیمز امریکا، در صفحه شخصی‌ات متنی را منتشر کردی که گویا افرادی را از داخل مقصر نرسیدن ویزا می‌دانستی.

نمی‌دانم اشتباه، عمدی یا سهوی بوده است، اما تکه‌ها را که کنار هم می‌چینم، پازلی درست می‌شود که نتیجه‌اش این است که فدراسیون هم اشتباه کرده است. امریکا ویزا نداده و می‌توان این احتمال را در نظر گرفت که شاید عمدی در این کار بوده است، اما سؤال من این است که چرا ما بهانه دست‌شان دادیم. من به همراه چهار کاراته‌کای دیگر، اسفندماه برای این رقابت‌ها انتخاب شدیم و از همان موقع می‌توانستیم برای گرفتن وقت از سفارت امریکا اقدام کنیم، اما آنقدر دیر این کار را انجام دادیم که ۲۸ اردیبهشت به ما وقت دادند.

البته من از سفارت کانادا اقدام کردم، اما همه کارهایم را فدراسیون انجام داد و همه‌مان همزمان به سفارت رفتیم؛ و در ادامه پیگیری صورت گرفت؟

علاوه بر اقدام دیرهنگام برای گرفتن وقت از سفارت امریکا، یکی دیگر از موضوعاتی که به نظر اشتباه مسئولان فدراسیون به حساب می‌آید، این بود که پیگیری چندانی انجام ندادند و هیچ خبری هم به ما نمی‌دادند. ما خودمان به فدراسیون جهانی نامه زدیم و پیگیر شدیم. در آن روز‌های آخر، تمام حرف من این بود که چرا فدراسیون به ما خبری نمی‌دهد.

بعد از اتفاقی که در المپیک برایت افتاد، اهمیت ورلدگیمز برایت چند برابر شد و حتماً می‌خواستی در این رویداد شرکت کنی.

هنوز هم باور نکرده‌ام آن روز در توکیو چرا آن اتفاق افتاد. مصدومیت عجیبی بود و روز‌های سختی را بعد از آن اتفاق گذراندم. با این حال بعد از بهبودی همه تلاشم را کردم که آماده شوم. نحوه برگزاری ورلدگیمز به‌صورتی طراحی شده که دقیقاً مشابه المپیک است. همه خوب‌های دنیا و برترین‌های رنکینگ اجازه حضور در این مسابقه را دریافت می‌کنند و همین نشان می‌دهد که چه سطح بالایی دارد. می‌خواستم در فاصله تقریباً یک سال بعد از المپیک در مسابقه‌ای در این سطح شرکت کنم و یک بار دیگر خودم را به خودم ثابت کنم. این مسابقه از هر جهت برای ما مهم بود و وقتی امریکا ویزا نداد، خیلی برای ما گران تمام شد. وقتی مسابقه‌ای در پیش است، مرتب تمرین می‌کنیم و نزدیک مسابقه فشار ۱۰ برابر می‌شود. بخصوص برای یکی مثل من که مصدومیت شدیدی را هم پشت سر گذاشته است.

یکی دو باری بعد از مصدومیت و در روز‌هایی که تمریناتت را از سر گرفتی، شنیدم که از برخی رفتار‌ها گلایه داری.

این خیلی ناراحت‌کننده است که به یک ورزشکار، فقط تا زمانی که مدال می‌گیرد، توجه کنند. از همان روزی که در المپیک مصدوم شدم، دیگر کسی سراغ چندانی از من نگرفت. یکی دو دفعه مصاحبه کردم و بعد از آن مسئولان فدراسیون با من تماس گرفتند. البته خدا را شکر می‌کنم که همیشه برای کشورم و به عشق مردم تلاش کرده‌ام و مدال‌هایی که گرفته‌ام، برای مردم بوده است. وقتی می‌دیدم آن‌ها از مدال من خوشحال می‌شدند، همین برایم کفایت می‌کرد، اما حرفم این است که آنچه برای ما اتفاق می‌افتد، روی انگیزه جوانتر‌ها تأثیر دارد. اکثر مدال‌های مهم رشته‌ام را گرفته‌ام، اما هنوز انگیزه دارم. فقط حرفم این است که چرا از فدراسیون کسی با ما حرف نمی‌زند.

با توجه به اینکه مهم‌ترین مدال‌ها را گرفته‌ای، هنوز هم انگیزه‌ای داری؟

صددرصد. بازی‌های آسیایی در پیش است و من برای این مسابقه تلاش می‌کنم. اما اگر این رویداد در موعد مقرر برگزار می‌شد، من مشکل پیدا می‌کردم. می‌دانستند من مصدوم هستم و دارم دوران نقاهت را سپری می‌کنم، اما گفته بودند که باید در انتخابی شرکت کنم و برایم شرط حضور در این مسابقه را گذاشته بودند در حالی که در آن مقطع شرایطش را نداشتم. نمی‌گویم بدون انتخابی باید به بازی‌های آسیایی بروم، اما بحثم این بود که برای من در زمان مناسب و با توجه به شرایطم انتخابی می‌گذاشتند. من از پل رد نمی‌شدم که مصدوم شوم یا پایم پیچ نخورده بود. در مسابقه مصدوم شده بودم و باید در اعلام قوانین به این موضوع توجه می‌شد. بعد از المپیک من تمام مراحل درمان را به تنهایی سپری کردم و از فدراسیون خبری نشد. یک بار خانم امینی و آقای مؤمنی به بیمارستان آمدند و یک بار هم من بعد از اینکه توانستم راه بروم، به دیدارشان رفتم؛

و شما هم خیلی در این رابطه صحبت نکرده‌ای.

من از این حرف‌ها بدم می‌آید و تا جایی که بتوانم از حاشیه دور می‌شوم. ترجیح می‌دهم کارم را انجام دهم، اما انگار، چون حرف نمی‌زنم، فکر می‌کنند حواسم به خیلی چیز‌ها نیست. اگر بازی‌های هانگژو برگزار می‌شد، چهارمین حضور من در بازی‌های آسیایی بود و این تجربه می‌توانست روی برنامه‌ریزی مسئولان فدراسیون در ارتباط با انتخابی نهایی تأثیر‌گذار باشد. با این حال من کارم را انجام می‌دهم و اجازه نمی‌دهم این مسائل روی کارم اثر منفی بگذارد. تیم داشت به قهرمانی آسیا می‌رفت. یک ماه بعد از جراحی‌ام بود که به آکادمی ملی المپیک رفته بودم. یک دفعه دیدم خیلی از بچه‌های کاراته آنجا حضور دارند. همان مراسمی که همه ملی‌پوشان دعوت بودند، اما من که کاپیتان تیم بودم را دعوت نکرده بودند. درست است که قرار نبود در مسابقه شرکت کنم، اما توقع داشتم حداقل به خانه خودم دعوتم کنند. من این حرف‌ها را می‌زنم تا بگویم که برای نسل جدید ایجاد انگیزه کنید.

در رویداد‌های مهم پیش رو حمیده عباسعلی را می‌بینیم؟

۱۰۰ درصد. به احتمال خیلی زیاد در رقابت‌های جهانی شرکت می‌کنم و برای بازی‌های آسیایی بعد، هر جا و هر زمانی که باشد، خودم را آماده می‌کنم.

بعد از المپیک تصور خیلی‌ها این بود که دوران قهرمانی‌ات تمام شده است.

تا وقتی که یک ورزشکار خودش را بازنشسته نکند، هیچ کسی نمی‌تواند بازنشسته‌اش کند. در خودم می‌بینم که حالا حالا‌ها مسابقه بدهم. در ایران وقتی ورزشکاری از ۳۰ سال رد می‌شود، همه می‌گویند باید برود. در حالی که شاید یک ورزشکار ۳۴ ساله شرایط بدنی‌اش از یک ورزشکار ۱۸ ساله بهتر باشد. من برای به اینجا رسیدن خیلی تلاش کرده‌ام و کسی نمی‌تواند مانعم شود.