چرا باید رئیسی را ستود؟

به گزارش مجله خبری نگار، بیژن مقدم طی یادداشتی در سایت الف نوشت:

دوستی از من پرسید نظرت درباره آقای رئیسی چیست؟ گفتم یاد گرفته‌ایم هم خوشبین باشیم و امیدوار، هم نگران.

تجربه سیاسی ما نشان می‌دهد که نباید افراد را «مقدس» کرد که اولین گام برای سقوط همان هاست.

گفتم بهترین کار این است که کار‌های خوبشان را بستاییم و کار‌های بدشان را نقد کنیم. این بهترین روش برای اصحاب رسانه است. اگر این کار را کردیم معلوم می‌شود که دنبال اصلاحیم.

به او گفتم درباره آینده پیش بینی ندارم. چرا که مشکلات کشور آنقدر زیاد، عمیق، ساختاری و تلنبار شده است که نیازمند جراحی‌های سخت است و به تبع آن هرگونه وعده زودهنگامی با شکست مواجه می‌شود.

دولت آقای روحانی که خود را «تدبیر و امید» نامید متأسفانه نه تدبیرش کارساز شد و نه توانست امید بیشتری به جامعه تزریق کند.

امروز در میان نخبگان از کلید واژه «سرمایه اجتماعی» به عنوان سوخت اصلی موتور دولت و حاکمیت یاد می‌شود.

سرمایه اجتماعی همین اعتماد مردم است که طی سال‌های گذشته مورد آسیب جدی قرار گرفته است.

باید فکر کنیم چرا مردم کم طاقت شده‌اند. در حالی که اینان همان مردمی هستند که هشت سال دفاع مقدس و سختی‌های ناشی از آن را پشت سر گذاشتند. مردمی هستند که امروز هم ظلم قدرت‌های بزرگ جهانی را نه الزاماً در قالب جنگ نظامی که در قالب تحریم‌های پیچیده و سخت اقتصادی لمس می‌کنند و در بسیاری از موارد هم با وجود ناراحتی و نارضایتی سخنی نمی‌گویند و تحمل می‌کنند.

کاری که آقای رئیسی می‌تواند انجام دهد کاهش فاصله ملت و دولت است و اقدام‌ات و نحوه حضورش در میان مردم در همین مدت کوتاه نشان می‌دهد که توجه جدی به این امر دارد. او خوب می‌داند نمی‌توان در کاخ ریاست جمهوری نشست و کشور را اداره کرد.

شهرداری را در ذهن مجسم کنید که هیچگاه پیاده و سواره کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های شهرش را گز نکرده باشد. او چگونه از چاله چوله‌ها مطلع می‌شود؟ از درد دست فروشان و از مشکلات اصناف، شهروندان و…

آقای رئیسی را باید ستود. او دارد ما را به ارزش‌هایی باز می‌گرداند که حکم "کیمیا" پیدا کرده اند.

سرزده به استان‌ها سفر می‌کند بی هیچ تشریفاتی، بی هیچ اعلامی و بی هیچ فاصله‌ای.

حاشیه‌های شهر را می‌بیند با مردم کوچه و بازار حرف می‌زند و از نزدیک فریاد هایشان را می‌شنود.

کسی که چنین سلوکی را در پیش می‌گیرد از فریاد و اعتراض رودرروی شهروندانش نیز دلگیر نمی‌شود. برای او این روش بهترین روش "نظر سنجی" است و نیازی به دیدن چهره مردم از پشت شیشه‌های دودی اتومبیل نیست!

رئیسی را نه برای سیادتش و نه برای روحانی بودنش، بلکه برای کار‌های خوب و احیای منش‌ها و روش‌های فراموش شده باید ستود و فراتر از این باید به او فرصت داد.