به گزارش مجله خبری نگار، به گفته آنها، این پروتئین با حفظ عملکردهای حیاتی اصلی سلولهای شبکیه مرتبط است.
آناتولی بلوسوف، محقق موسسه فیزیک و فناوری مسکو، میگوید:
«ما پنج نوع جایگاه اتصال روی را شناسایی کردیم که شامل دو یا سه مولکول PEDF میشود. تشکیل ساختارهای چند مولکولی تأثیر کمی بر ساختار دوم و سوم پروتئین دارد، اما تمام جایگاههای تعامل PEDF با پروتئینهای همکار را مسدود میکند. در نتیجه، عملکردهای محافظت عصبی و ضد رگزایی آن مختل میشود و اتصال پروتئین به کلاژن غیرممکن میشود.»
دانشمندان مدتهاست مشاهده کردهاند که ایجاد گلوکوم با تجمع مقادیر زیادی یون روی در زجاجیه چشم همراه است، با غلظتهایی ۲ تا ۱۵ برابر بیشتر از حد طبیعی. بنابراین، محققان در پی تعیین این موضوع بودند که آیا این افزایش، پیامد ایجاد گلوکوم است یا یک عامل ایجادکننده آن.
برای این منظور، دانشمندان نمونههای بیولوژیکی گرفته شده از چشم ۵۶ بیمار در مراحل مختلف پیشرفت گلوکوم را مطالعه کردند و پروتئینها و سایر مولکولهایی را که با یونهای روی تعامل دارند، بررسی کردند. آنها دریافتند که سطح این یونها با پیشرفت بیماری به سرعت افزایش مییابد، همراه با تعاملات فعال با مولکولهای پروتئین PEDF که غلظت آنها نیز در مراحل پیشرفته بیماری افزایش مییابد.
این پروتئین پپتیدی (PEDF) برای عملکرد شبکیه بسیار مهم است، در انتقال سیگنالهای عصبی نقش دارد و دارای خواص ضد توموری و نوروتروفیک است. بنابراین، محققان با استفاده از سه منبع تابش سینکروترون مختلف، چگونگی تعامل این پروتئین با روی و چگونگی تأثیر این تعاملات بر ساختار و عملکرد آن را بررسی کردند.
اندازهگیریها نشان دادهاند که غلظت بالای یون روی باعث میشود زنجیرههای PEDF به ساختارهای پیچیدهای از سه یا چند مولکول، که به عنوان الیگومر شناخته میشوند، ترکیب شوند. محققان پیشنهاد میکنند که تشکیل این ساختارها مانع از تعامل پروتئین با گیرنده خاص آن (PEDF-R) میشود، که نقش مهمی در تحریک فرآیندهای سلولی لازم برای بقای نورونهای شبکیه دارد.
این تیم علمی قصد دارد به بررسی این تعاملات بین روی و PEDF ادامه دهد، با هدف توسعه درمانهای دارویی جدید برای گلوکوم، نوعی آتروفی عصب بینایی ناشی از افزایش فشار چشم.