به گزارش مجله خبری نگار، طبق یک مطالعه جدید از دانشگاه کلرادو بولدر و دانشگاه کالیفرنیا ریورساید، نسل هزاره اکنون بیش از ۶۰ ساعت در هفته را در حالت نشسته میگذرانند که این امر به طور بالقوه خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش داده و سایر علائم پیری را تسریع میکند. این موضوع با رفت و آمدهای طولانی، روزهای کاری فشرده با زوم و عصرهایی که صرف پخش آنلاین و اسکرول کردن میشود، در ارتباط است.
این مطالعه که شامل بیش از ۱۰۰۰ نفر از ساکنان سابق یا فعلی کلرادو، از جمله ۷۳۰ دوقلو، بود، یکی از اولین مطالعاتی است که به بررسی چگونگی تأثیر نشستن طولانی مدت بر نشانگرهای سلامت مانند سطح کلسترول و شاخص توده بدنی (BMI) در جوانان میپردازد.
مشخص شده است که انجام حداقل میزان توصیهشدهی فعالیت بدنی - حدود ۲۰ دقیقه ورزش متوسط در روز - برای از بین بردن خطرات مرتبط با نشستن در بیشتر ساعات بیداری کافی نیست.
پروفسور چاندرا رینولدز، نویسنده ارشد این مطالعه از موسسه ژنتیک رفتاری، گفت: «مطالعه ما نشان میدهد که کاهش خطر پیری زودرس در اوایل بزرگسالی ممکن است نیاز به نشستن کمتر در طول روز، انجام ورزشهای شدیدتر یا ترکیبی از هر دو داشته باشد.»
این مطالعه که با همکاری رایان برولمن از دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید انجام شد، در مجله PLOS One منتشر شده است.
از زمان همهگیری کووید، برولمن متوجه شده است که او و دیگر همسنوسالهایش بیشتر نشستهاند. او تصمیم گرفت درباره اثرات آن بیشتر بداند.
برولمن میگوید: «جوانان معمولاً فکر میکنند که از اثرات پیری مصون هستند. آنها فکر میکنند، 'من متابولیسم خوبی دارم، تا ۵۰ یا ۶۰ سالگی چیزی برای نگرانی ندارم'. اما کاری که در آن دوره حساس زندگی انجام میدهید مهم است.»
نویسندگان دادههای شرکتکنندگان ۲۸ تا ۴۹ ساله (میانگین سنی ۳۳ سال) را در مطالعهی زندگی فرزندخواندگی دوقلوهای کلرادو اسپرینگز (CATSLife) تجزیه و تحلیل کردند. این مطالعه دوقلوها و کودکان فرزندخوانده را از دوران کودکی پیگیری کرده است.
به طور متوسط، شرکتکنندگان گزارش دادند که تقریباً ۹ ساعت در روز مینشینند و برخی از آنها تا ۱۶ ساعت را در حالت نشسته میگذرانند. آنها به طور متوسط ۸۰ تا ۱۶۰ دقیقه فعالیت بدنی متوسط در هفته و کمتر از ۱۳۵ دقیقه ورزش شدید در هفته را گزارش کردند. نویسندگان خاطرنشان میکنند که این نتایج به دلیل سبک زندگی فعال کلرادو احتمالاً بهتر از میانگین ملی است.
محققان دو نشانگر کلیدی پیری قلبی و متابولیکی را بررسی کردند: کلسترول تام/لیپوپروتئین با چگالی بالا و شاخص توده بدنی (BMI). این مطالعه نشان داد که اساساً هر چه افراد بیشتر بنشینند، پیرتر به نظر میرسند؛ و افزودن کمی فعالیت متوسط به یک روز طولانی نشستن، به کاهش این اثرات کمکی نکرد.
نویسندگان میگویند جوانانی که روزانه ۸.۵ ساعت مینشینند و فعالیت بدنیشان در حد توصیههای فعلی یا کمتر از آن است، ممکن است در معرض «خطر متوسط تا زیاد» ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی و متابولیک باشند.
رینولدز گفت: «پیادهروی سریع بعد از کار ممکن است کافی نباشد. اگرچه این موضوع با افزایش سن آشکارتر میشود، اما ما نشان میدهیم که این ارتباطات از اوایل بزرگسالی پدیدار میشوند.»
افزودن فعالیت شدید، اثر تعدیلکنندهای داشت.
برای مثال، کسانی که روزانه به مدت ۳۰ دقیقه ورزش شدید (دویدن یا دوچرخهسواری) انجام میدادند، سطح کلسترول و شاخص توده بدنی (BMI) مشابه افرادی داشتند که ۵ تا ۱۰ سال جوانتر بودند و به همان میزان مینشستند، اما ورزش نمیکردند.
با این حال، این مطالعه نتیجه گرفت که حتی فعالیت شدید هم نمیتواند اثرات منفی نشستن طولانی مدت را به طور کامل خنثی کند.
مطالعه دوقلوهای همسان به ویژه مفید است، زیرا آنها ۱۰۰٪ ژنهای یکسانی دارند و این امر رد کردن عوامل ژنتیکی که ممکن است در پیامدهای مختلف سلامتی نقش داشته باشند و تمرکز بر تفاوتهای سبک زندگی را آسانتر میکند.
محققان با مطالعهی زیرگروهی از دوقلوها با عادات نشستن و فعالیت بدنی متفاوت، دریافتند که جایگزینی نشستن با ورزش، در کاهش کلسترول مؤثرتر از افزودن ورزش به سبک زندگی بیتحرک در تمام طول روز است.
محققان میگویند که در نهایت، هر دو باید امتحان شوند.
از میز ایستاده استفاده کنید، استراحت کنید و جلسات پیادهروی ترتیب دهید تا زمان نشستن در محل کار را کاهش دهید. برولمن میگوید در صورت امکان، حداقل ۳۰ دقیقه در روز کاری انجام دهید که شما را از نفس بیندازد، یا با انجام تمرینات طولانیتر و شدیدتر در صورت امکان، یک «جنگجوی آخر هفته» باشید.
او امیدوار است که این مطالعه به عنوان فراخوانی برای سیاستگذاران باشد تا دستورالعملهای فعالیت بدنی را بررسی کرده و مشخص کنند که چه میزان نشستن بیش از حد است.
در عین حال، رینولدز جوانان را تشویق میکند که اکنون گامهایی بردارند که میتواند بر آیندهشان تأثیر بگذارد: «اکنون زمان آن رسیده است که عادتهایی را در خود پرورش دهند که به سلامت بلندمدت آنها کمک کند.»