به گزارش مجله خبری نگار، تراشههای مغزی یا ایمپلنتهای عصبی، فناوریای هستند که به واسطه آنها میتوان سیگنالهای عصبی را دریافت و پردازش کرد. این فناوری که ابتدا بهعنوان رویا و داستان علمیتخیلی مطرح بود، امروزه با سرعت به واقعیت نزدیک میشود. با پیشرفتهای اخیر، تراشههای مغزی نهتنها در آزمایشگاهها بلکه در کاربردهای بالینی و روزمره نیز مورد استفاده قرار میگیرند.
یکی از جذابترین کاربردهای تراشههای مغزی، امکان ارتباط مستقیم بین ۲ مغز انسانی است. این فناوری میتواند در آینده امکان تبادل افکار و احساسات را بهصورت مستقیم فراهم کند و به یک انقلاب در ارتباطات انسانی منجر شود.
ایده ارتباط مستقیم بین مغز انسان و رایانه به اوایل دهه۱۹۷۰ بازمیگردد. نخستین تلاشها در این زمینه توسط دانشمندانی مانند «هانس برگر» انجام شد که امواج مغزی را برای نخستینبار ثبت کرد. در دهههای بعد، با پیشرفت در زمینههای مهندسی زیستی و نانوفناوری، امکان ساخت تراشههایی که بتوانند بهصورت مستقیم با مغز انسان ارتباط برقرار کنند، فراهم شد.
یکی از اصلیترین کاربردهای تراشههای مغزی در حوزه پزشکی است. این تراشهها میتوانند به بیماران مبتلا به اختلالات عصبی کمک کنند. برای مثال، بیماران پارکینسون میتوانند با استفاده از تحریک عمیق مغزی، لرزشهای ناشی از بیماری را کنترل کنند. این فناوری در درمان اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب نیز کاربرد دارد. همچنین افرادی که بهعلت آسیبهای نخاعی یا سایر مشکلات قادر به حرکت نیستند، میتوانند با استفاده از تراشههای مغزی دوباره توانایی حرکت خود را بازیابند.
منبع: همشهری