به گزارش مجله خبری نگار، شاخص توده بدنی (BMI) مخفف Body Mass Index است و معیاری است که اغلب برای تعیین وزن کم، وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاق بودن یک فرد استفاده میشود. با تقسیم وزن فرد بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه میشود.
نمایه توده بدنی به طور گسترده در تحقیقات پزشکی، اقدامات بالینی و سیاستهای بهداشت عمومی استفاده میشود؛ زیرا روشی ساده، ارزان و غیر تهاجمی برای ارزیابی وضعیت وزن افراد است. همچنین ابزار مفیدی برای ارزیابی در سطح جمعیت از میزان اضافه وزن و چاقی، و برای نظارت بر روند نتایج سلامت مرتبط با وزن در طول زمان است.
مقادیر BMI اغلب به صورت زیر طبقه بندی میشود:
کمبود وزن: BMI کمتر از ۱۸.۵
وزن نرمال: BMI بین ۱۸.۵ تا ۲۴.۹
اضافه وزن: BMI بین ۲۵ تا ۲۹.۹
چاقی درجه ۱: BMI بین ۳۰ تا ۳۴.۹
چاقی درجه ۲: BMI بین ۳۵ تا ۳۹.۹
چاقی درجه ۳: BMI بین ۴۰ تا ۵۰
چاقی مرگ آور: BMI از ۵۰ به بالا
توجه به این نکته مهم است که BMI معیار کاملی برای سنجش چربی بدن یا سلامت کلی نیست. به عنوان مثال، ورزشکاران و بدنسازانی که توده عضلانی بالایی دارند ممکن است BMI بالایی داشته باشند، حتی اگر اضافه وزن یا چاق نباشند. برعکس، افراد مسن و افراد با توده عضلانی کم ممکن است BMI پایینی داشته باشند، حتی اگر چربی بدنشان بیش از حد باشد. همچنین توانایی شاخص توده بدنی برای تمایز بین انواع مختلف چربی بدن محدود است.
به عنوان مثال، چربی احشایی (چربی ذخیره شده در اطراف اندامهای شکم) نسبت به چربی زیر جلدی (چربی ذخیره شده در زیر پوست) به شدت با خطرات سلامتی مرتبط است. با این حال، BMI بین این دو نوع چربی تمایز قائل نمیشود.
با وجود این محدودیتها، BMI ابزار مفیدی برای ارزیابی وضعیت وزن در سطح جمعیت و نظارت بر روند نتایج سلامت مرتبط با وزن است. همچنین یک ابزار غربالگری مفید برای شناسایی افرادی است که ممکن است در معرض افزایش خطر مشکلات سلامتی مرتبط با وزن باشند. اگر در مورد وزن یا BMI خود نگران هستید، مهم است که با ارائه دهنده مراقبتهای بهداشتی خود برای مشاوره و توصیههای شخصی صحبت کنید.