به گزارش مجله خبری نگار/ایران: از همان ابتدا که به بهانه مرگ مهسا امینی آشوبهای پراکنده در کشور شروع شد، مشخص بود برخلاف توهمات فانتزی ضدانقلاب، «براندازی جمهوری اسلامی» یک شوخی است؛ زیرا هر کس که اندکی با مفهوم «انقلاب» آشنا بود، میدانست با یک انقلاب مواجه نیستیم بلکه شورشهای بیسری در جریان است که با کمک رسانههای خارجی و پشتوانه مالی برخی کشورهای همسایه، درصدد هدف دیگری است: «تضعیف جمهوری اسلامی ایران.»
واقعیت این است که تمام هدف دشمن از ابتدای این ناآرامیها، تلاش حداکثری برای ناآرامی در کشور و فعال کردن انواع گسلهای قومی، مذهبی و اجتماعی بود که در نهایت حاکمیت جمهوری اسلامی ایران را ضعیف کرده تا بتواند پای نهادها و سازمانهای خارجی را به داخل کشور باز کند؛ درست شبیه آنچه غربیها بارها در کشورهای ضعیف و ویرانشده امتحان کردهاند و با تحمیل دخالتهای سازمان ملل و سایر نهادهای خارجی به آن کشورها به اسم «نظارت»، استقلال آن کشورها را هدف گرفته و جای پای خود را در این کشورها تثبیت کردند.
برای فهم عمق فاجعه و اینکه تاکنون سازمان ملل به اسم نظارت، در کدام کشورها دخالت کرده است یکبار با دقت به اسم این کشورها توجه کنید:
«افغانستان، آلبانی، آفریقایمرکزی، اریتره، کوزوو، جزایر سلیمان ـ سورینام، جامائیکا، کنیا، آنگولا، بنگلادش، بنین، بورکینافاسو ـ کامبوج، چاد، کنگو، جیبوتی، تیمورشرقی، السالوادور، گینه، اتیوپی، فیجی، گابن، گامبیا، گواتمالا، مالاوی، مالی، موزامبیک، نامیبیا، نپال، پاناما، رومانی ـ رواندا، سیرالئون، مقدونیه، توگو، اوگاندا، تانزانیا، زامبیا، زیمبابوه و...» ترکیب این اسامی به اندازه کافی گویا است و احتمالاً شما هم بعد از مرور این اسامی، برای اولینبار با اسم برخی از این کشورها آشنا شدهاید! کشورهای ضعیفی که هیچ وزنی در جهان ندارند و به میدانی برای دخالت و جولان دادن ابرقدرتها تبدیل شدهاند. کشورهایی که بسیاری از آنها حتی توان برگزاری یک انتخابات ساده را هم ندارند و برای چنین کاری نیز باید سایه یک قدرت خارجی یا نهاد به اصطلاح بینالمللی مثل سازمان ملل بالای سرشان باشد تا آن کار را انجام دهند. این دقیقاً همان سناریویی است که از ابتدا برای جمهوری اسلامی ایران نوشته شده است. تضعیف ایران و گسترش ناآرامیها تا جایی که برای یک انتخابات ساده نیز به سبک آنگولا، کامبوج، کنگو و بورکینافاسو، نهادهای خارجی در کشور دخالت کنند.
حالا به این بخش از سخنان مولوی عبدالحمید در نمازجمعه روز ۱۳ آبان در زاهدان دقت کنید: «با حضور ناظران بینالمللی یک رفراندوم بگذارید و نتیجه آن را بپذیرید.» جناب مولوی عبدالحمید! بگذارید باور نکنیم که شما دغدغه رفراندوم و صندوق رأی دارید! شما حتی نمیگذارید زنان در نمازجمعهای که خودتان خطبه میخوانید، حاضر شوند! مسأله، مسأله دیگری است. قرار است جمهوری اسلامی ایران آنقدر ضعیف شود که پای خارجیها برای دخالت در کشور باز شود. یعنی قرار است کشوری که امروز یک ابرقدرت منطقهای است و بسیاری از معادلات جهان را حتی در جنگ روسیه و اوکراین تغییر میدهد، تا جایی ضعیف شود که پای نهادهای خارجی برای دخالت در آن باز شود، اما این هم رؤیایی بیش نیست.
باور کنید «ایران قوی» و مستقل حتی برای شما و همه شهروندان اهل سنت نیز بهتر است، کما اینکه در همه این سالها که حتی مردم اهل سنت عراق، افغانستان و سوریه قتلعام شدند، این جمهوری اسلامی ایران قوی و مقتدر بود که توانست امنیت شیعه و سنی را با هم حفظ کند. ما همه در یک کشتی نشستهایم، خودمان آن را سوراخ نکنیم...