آسیب‌های دوران کودکی، اثری دائمی بر عملکرد عضلات می‌گذارد

به گزارش مجله خبری نگار/یک مطالعه در دانشگاه میشیگان نشان داده است که تجربیات آسیب‌زا در دوران کودکی می‌تواند در مراحل بعدی زندگی "زیر پوست" بماند و عملکرد عضلات افراد را با افزایش سن مختل کند.

این مطالعه به بررسی عملکرد عضلات اسکلتی در بزرگسالان مسن‌تر، همراه با رویداد‌های نامطلوبی که در دوران کودکی تجربه کرده‌اند، پرداخت. این مطالعه نشان داد افرادی که در دوران کودکی سختی‌های بیشتری را تجربه کرده‌اند و یک یا چند رویداد نامطلوب را گزارش کرده‌اند، در مراحل بعدی زندگی متابولیسم عضلانی بدتری داشته‌اند. این مطالعه که توسط کیت دوکاونی، محقق موسسه تحقیقات اجتماعی دانشگاه میشیگان، رهبری می‌شود، در مجله Science Advances منتشر شده است.

دوچوونی و همکارانش از نمونه‌های عضلانی افراد شرکت‌کننده در مطالعه‌ی عضله، تحرک و پیری (SOMMA) استفاده کردند. این مطالعه شامل ۸۷۹ شرکت‌کننده‌ی بالای ۷۰ سال بود که نمونه‌های عضلانی و چربی و همچنین سایر نمونه‌های زیستی را اهدا کردند. همچنین به شرکت‌کنندگان پرسشنامه‌های مختلف، آزمایش‌های فیزیکی و شناختی و سایر آزمایش‌ها داده شد.

محققان بیوپسی‌های عضلانی را برای تعیین دو ویژگی کلیدی عملکرد عضلات مورد مطالعه قرار دادند: تولید آدنوزین تری فسفات یا ATP و معیار دیگری به نام فسفوریلاسیون اکسیداتیو، فرآیندی که به تولید ATP کمک می‌کند. ATP که توسط اندامک‌های درون سلول‌ها به نام میتوکندری تولید می‌شود، انرژی شیمیایی را برای سوخت‌رسانی به عملکرد‌های سلولی فراهم می‌کند.

محققان همچنین از داده‌های پرسشنامه‌ای استفاده کردند که شامل مجموعه‌ای از سؤالات بود، مانند: آیا یکی از اعضای نزدیک خانواده به گونه‌ای مواد مخدر یا الکل مصرف کرده است که باعث اضطراب شما شده است؟ آیا توسط یکی از بزرگسالان یا والدین خانواده خود مورد آزار کلامی یا تحقیر قرار گرفته‌اید؟ آیا توسط یکی از والدین یا بزرگسالان خانواده خود مورد آزار جسمی قرار گرفته‌اید؟ آیا در خانواده خود احساس دوست داشته شدن، مهم بودن یا خاص بودن کرده‌اید؟ آیا هر یک از والدین شما برای مدتی از زندگی شما غایب بوده‌اند؟

دوچوونی دریافت که حدود ۴۵٪ از نمونه، تجربه یک یا چند رویداد نامطلوب دوران کودکی را گزارش کرده‌اند و هم مردان و هم زنانی که رویداد‌های نامطلوب دوران کودکی را گزارش کرده‌اند، حداکثر تولید ATP بدتری داشته‌اند، به این معنی که آنها به اندازه افرادی که رویداد‌های نامطلوب دوران کودکی کمتری را تجربه کرده‌اند یا اصلاً هیچ رویداد نامطلوبی را تجربه نکرده‌اند، ATP تولید نکرده‌اند.

دوکاونی گفت: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که این تجربیات اولیه دوران کودکی می‌توانند به زیر پوست نفوذ کرده و بر میتوکندری عضلات اسکلتی تأثیر بگذارند، که این موضوع مهمی است، زیرا عملکرد میتوکندری با انواع پیامد‌های مرتبط با پیری مرتبط است.» «اگر عملکرد میتوکندری شما مختل شده باشد، این موضوع برای طیف وسیعی از پیامد‌های سلامتی، از جمله همه چیز از بیماری‌های مزمن گرفته تا محدودیت‌های عملکرد فیزیکی و ناتوانی، نشانه خوبی نیست.»

آنتونی مولینا، استاد پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو و از نویسندگان این مطالعه، در زمینه بیوانرژتیک عضلات تخصص دارد. او و تیمش تصاویر عضلات شرکت‌کنندگان را که در حین ورزش و در حالت استراحت گرفته شده بود، در داخل دستگاه MRI بررسی کردند. محققان SOMMA با استفاده از تکنیکی به نام طیف‌سنجی ۳۱ PMR توانستند میزان سنتز ATP را با بررسی سرعت سنتز ATP توسط عضلات پس از تخلیه آن توسط ورزش، تعیین کنند.

علاوه بر این، محققان SOMMA بیوپسی‌های عضلانی شرکت‌کنندگان را بررسی کردند. محققان دسته‌های فیبری تشکیل‌دهنده عضلات را جدا کرده و آنها را با استفاده از تنفس‌سنجی میتوکندری با وضوح بالا بررسی کردند. این روش به محققان اجازه داد تا میزان مصرف اکسیژن در دسته‌های فیبر عضلانی را تخمین زده و داده‌های دقیقی در مورد عملکرد میتوکندری عضلات به دست آورند.

مولینا گفت: «شما می‌توانید نرخ مصرف اکسیژن را به عنوان راهی برای اندازه‌گیری جریان الکترون‌ها در زنجیره انتقال الکترون در نظر بگیرید، و این الکترون‌ها هستند که پتانسیل غشایی را ایجاد می‌کنند که سنتز ATP را هدایت می‌کند. این یک روش واقعاً دقیق برای ارزیابی ظرفیت بیوانرژتیک میتوکندری است.»

مولیندا می‌گوید تحقیقات قبلی نشان داده است که این اقدامات ارتباط نزدیکی با توانایی‌های فیزیکی افراد مسن دارند.

محققان می‌گویند اثرات عوارض جانبی دوران کودکی حتی پس از کنترل سایر عواملی که می‌توانند به طور بالقوه بر عملکرد عضلات تأثیر بگذارند، مانند سن، جنسیت، سطح تحصیلات، تحصیلات والدین، شاخص توده بدنی، تعداد علائم افسردگی، وضعیت سیگار کشیدن و فعالیت بدنی، همچنان قابل توجه بود.

مولینا گفت: «تمام تحقیقات قبلی من بر معیار‌های همزمان متمرکز بوده است: میتوکندری و عملکرد فیزیکی، میتوکندری و عملکرد شناختی. این مطالعات نشان داده‌اند که این معیار‌ها ارتباط نزدیکی با قدرت، تناسب اندام و بسیاری از شرایطی که بر عملکرد فیزیکی تأثیر می‌گذارند، دارند. من همچنین نشان داده‌ام که این معیار‌ها با عملکرد شناختی و زوال عقل مرتبط هستند. اما این اولین بار است که ما به گذشته نگاه می‌کنیم و درمی‌یابیم که چه چیز‌هایی ممکن است باعث ایجاد انواع تفاوت‌ها در عملکرد میتوکندری شوند که می‌دانیم می‌تواند باعث ایجاد تفاوت در نتایج پیری سالم در میان بزرگسالان مسن‌تر شود.»