دوران طراحان ستاره در صنعت مد رو به زوال است

به گزارش مجله خبری نگار-پاریس: انتصاب جاناتان اندرسون در دیور و متیو بلازی در شانل، ورق را برای طراحان ستاره برگردانده و اکنون تمرکز بر محصولات به جای ارائه آنهاست.

این دو طراح چهل و چند ساله با حضور نسبتاً محدود در رسانه‌ها یا رسانه‌های اجتماعی، طرح‌های آرام و زندگی خصوصی محتاطانه، از چهره‌های برجسته گذشته این صنعت متمایز می‌شوند.

مانند آنها، گلن مارتنز، که جانشین جان گالیانو در مزون مارجیلا شد؛ مایکل رایدر، که جایگزین هدی اسلیمانِ تأثیرگذار در سلین شد؛ و پیرپائولو پیکیولی، که جانشین دمناِ جنجالی در بالنسیاگا شد، نماینده نسلی از طراحان هستند که نسبت به اسلاف خود درونگراترند.

پیر گروبالت، سردبیر مد و سبک زندگی مجله ونیتی فیر فرانسه، به خبرگزاری فرانسه گفت: «کمی شبیه فصل اهدای جوایز است.»

آدرین کامونیه، سردبیر مد مجله GQ فرانسه، گفت: «ما با امثال گالیانو و کارل لاگرفلد که سبکی متمایز داشتند و واقعاً موجوداتی متعالی بودند، بسیار فاصله داریم.»

کشف مجدد ارزش

عصر طلایی طراحان مد ستاره در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ شاهد ظهور مدیران هنری بود که به اندازه خانه‌های مدی که نمایندگی می‌کردند، شهرت یافتند.

اما روند فعلی به سمت طراحانی است که تلاش خود را وقف خدمت به خانه‌های مد می‌کنند، به قیمت از دست دادن شهرت شخصی‌شان.

پس از سال‌ها رونق پس از کووید، این تغییر جایگاه در شرایط اقتصادی نامساعدتری در حال وقوع است.

این بخش با کاهش تقاضا، به ویژه در آسیا، و همچنین کمپین حمایت از تولیدات داخلی ایالات متحده که تعرفه‌های جدیدی را اعمال کرده است، مواجه است.

آلیس ویارد، مدیر خرید پوشاک مردانه در گالری لافایت، می‌گوید: «برند‌ها به دنبال کشف مجدد ارزش هستند. آنها باید با کشف مجدد ارزش افزوده واقعی، جایگاه خود را مشروعیت بخشند.»

او اضافه می‌کند: «این دقیقاً همان چیزی است که مشتریان امروزی می‌خواهند: پیشنهادات ساده‌شده و ظرافت بیشتر. پیامی که باید منتقل شود، بر تاریخچه خانه‌های مد، تخصص فنی آنها و خود محصول متمرکز است.»

محافظه‌کار و باتجربه

در این زمینه، جاناتان اندرسون و متیو بلازی گزینه‌های استراتژیک به نظر می‌رسند.

سوفی آپریا، نویسنده مد و کالا‌های لوکس، توضیح می‌دهد: «هر دو رویکردی مبتنی بر فرهنگ، فناوری و هوش تولید پوشاک دارند، با دیدگاهی هنری که به جای اغراق، بر کار سنجیده تمرکز دارد.»

اگرچه آنها برای عموم مردم نسبتاً ناشناخته هستند، اما پیشینه آنها به خوبی شناخته شده است.

جاناتان اندرسون، اهل ایرلند شمالی، پیش از انتصاب به عنوان رئیس خطوط تولید لباس مردانه، زنانه و اوت کوتور دیور، در گروه LVMH جایگاه خود را تثبیت کرده بود.

او به مدت یازده سال رهبری برند اسپانیایی لووه (Loewe) را بر عهده داشت و آن را به یکی از بزرگترین موفقیت‌های این گروه لوکس تبدیل کرد، و همچنین باعث ظهور برند خودش، جی‌دبلیو اندرسون، شد.

متیو بلازی فرانسوی-بلژیکی به نوبه خود در احیای برند ایتالیایی بوتگا ونتا (گروه کرینگ) نقش داشت و از سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۴ به عنوان مدیر هنری فعالیت کرد و به چرم‌های بافته‌شده‌ی خاص این برند ایتالیایی، حس حرکت و جسارت بخشید.

سرژ کاررا، دانشیار موسسه علوم سیاسی در پاریس و متخصص صنعت کالا‌های لوکس، تأکید می‌کند که این طراحان کهنه‌کار «هدفشان ایجاد یک انقلاب نیست، بلکه ارائه پیامی منسجم، اصیل و قدرتمند است که هم با برند و هم با روند‌های مصرف‌کننده همسو باشد.»

آلیس ویارد می‌گوید: «شهرت بیشتر به برند تعلق خواهد گرفت تا طراحان؛ و این چیز خیلی خوبی است: ما باید خلاقیت بیشتری را دوباره کشف کنیم.»

با این حال، سوفی اوپریا اشاره می‌کند که این طراحانی که ترجیح می‌دهند از کانون توجه دور بمانند، همچنان با فشار رو‌به‌رو هستند. او می‌گوید: «ما از آنها انتظار داریم که نه تنها دیدگاه خلاقانه قوی داشته باشند، بلکه نتایج مالی ملموسی نیز ارائه دهند.»

(خبرگزاری فرانسه)