به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: دیگر وقتش بود سیدجلال حسینی، کفشهایش را آویزان کند و دوران استراحتش شروع شود. او کار خودش را در فوتبال ایران کرده و نیاز داشت که مدتی دور از هیاهو باشد، اما کاپیتان آرام و قرار ندارد. شبیه به همان موجی که آرام نمیگیرد.
شاید بهتر بود مثل خیلی از چهرههای فوتبالی، پس از اعلام رسمی خداحافظی از فوتبال، گلایه کند، دنبال بازی خداحافظی باشد و بعد از آن هم، چند ماهی وارد هاله سکوت شود؛ مسافرت خارجی، شروع یک بیزینس دیگر یا هر اتفاق جدیدی که مسیر زندگیاش را تغییر دهد. سپس کلاسهای مربیگری و مصاحبههای آنچنانی، لابی و شروع کار به عنوان مربی، اما سیدجلال فوراً دست به کار شد؛ قراردادش را تغییر داد و لباس مربیگری به تن کرد.
او چهره ماندگار فوتبال ایران است و عکساش را باید در ویترین افتخارات این رشته ورزشی اضافه کنند. هر چه جام داخلی بود، حداقل یک بار توسط او فتح شده و تا یکقدمی کسب قهرمانی آسیا هم رفت، اما خیلی از مسائل اجازه نداد تا او، این آرزو را به یک خاطره برای پرسپولیسیها تبدیل کند. سیدجلالِ بازیکن را حالا باید با جامها و افتخاراتش به یاد بیاوریم. با لحظاتی که سر و بدن جلوی توپ میگذاشت و ضربه سرهای اول را میزد.
کاپیتان را با فریادهایش بر سر بازیکنان جوان برای دادن انرژی به آنها یا با شوخیهای مجازی به خاطر میآوریم. میگفتند او از بس جام بالای سر برده که پشتِ بازویش درد میکند! بعضیها میگویند هر بازیکنی بالاخره یک روز خداحافظی میکند، اما این قاعده در مورد بازیکنان ماندگار فوتبال ایران چندان کارایی ندارد.
شما توانستید بازیهای علی کریمی یا علی دایی و احمدرضا عابدزاده را فراموش کنید؟ کاریزمایی که آنها در فوتبالشان داشتند را به یاد میآورید. سیدجلال هم یکی از همانهاست که در فوتبال ماندگار بوده و خودش را به خوبی حفظ کرده است.