انفجار اتمی چه بلایی بر سر محیط می‌آورد؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایمنا و به نقل از ساینس‌دیلی، محققان آمریکایی با استفاده از مدل پیشرفته شبیه‌سازی کشاورزی Cycles، پیامد‌های یک جنگ هسته‌ای گسترده را بر امنیت غذایی جهان بررسی کرده‌اند. نتایج منتشر شده در مجله Environmental Research Letters تصویری هولناک از آینده ترسیم می‌کند.

وقتی بمب‌های اتمی منفجر شوند، آتش‌سوزی‌های عظیم میلیون‌ها تن دوده وارد جو زمین می‌کنند. این ذرات نور خورشید را سد کرده، دمای سیاره را به شدت کاهش می‌دهند و وضعیتی به وجود می‌آورند که دانشمندان آن را زمستان هسته‌ای می‌نامند. در چنین شرایطی، کشاورزی که ستون اصلی تمدن بشر است، از حرکت می‌ایستد.

سقوط تولید ذرت؛ ۸۷ درصد در بدترین سناریو

ذرت، پرکشت‌ترین غله جهان، در این مطالعه به‌عنوان شاخص اصلی انتخاب شد. داده‌های مدل Cycles نشان دادند:

در یک جنگ هسته‌ای منطقه‌ای که حدود ۵.۵ میلیون تن دوده وارد جو کند، تولید جهانی ذرت تنها ۷ درصد کاهش می‌یابد.

اما در یک جنگ هسته‌ای جهانی با ۱۶۵ میلیون تن دوده، این افت به حدود ۸۰ درصد می‌رسد.

وقتی اثر پرتو‌های افزایش‌یافته UV-B ناشی از تخریب لایه اوزون نیز لحاظ شود، این کاهش می‌تواند به ۸۷ درصد برسد.

یونینگ شی، نویسنده اصلی مقاله، هشدار می‌دهد «حتی کاهش ۷ درصدی کافی است تا امنیت غذایی جهان متزلزل شود. اما کاهش ۸۰ درصدی یعنی فروپاشی کامل سیستم غذایی و آغاز فاجعه‌ای بی‌سابقه.»

انفجار اتمی چه بلایی بر محیط‌زیست می‌آورد؟

پیامد‌های جنگ هسته‌ای تنها به سرمای شدید و تاریکی محدود نمی‌شود. انفجار‌های اتمی حجم عظیمی از اکسید نیتروژن وارد لایه‌های بالایی جو می‌کنند. این ترکیبات، همراه با دوده، لایه اوزون را تخریب کرده و موجب افزایش نفوذ پرتو‌های UV-B به سطح زمین می‌شوند.

اثر این پرتو‌ها بر کشاورزی:

تخریب بافت گیاهان

کاهش سرعت و کیفیت فتوسنتز.

آسیب ژنتیکی و جهش‌های خطرناک

و در نهایت کاهش شدید عملکرد محصولات

به بیان ساده، زمین پس از یک جنگ هسته‌ای نه نور دارد، نه گرما، نه لایه حفاظتی اوزون و نه غذایی برای تغذیه جمعیت میلیاردی خود.

گرسنگی؛ دشمن اصلی بازماندگان

بیشتر روایت‌های عمومی از جنگ اتمی بر تلفات اولیه انفجار تمرکز دارند. اما پژوهشگران می‌گویند دشمن واقعی بشر پس از انفجارها، گرسنگی جهانی خواهد بود. در شرایطی که تولید غلات اصلی مانند ذرت، گندم و برنج سقوط می‌کند، زنجیره تأمین جهانی از هم می‌پاشد و حتی کشور‌هایی که دور از کانون جنگ هستند نیز دچار قحطی می‌شوند.

شیء توضیح می‌دهد «غذا همان چیزی است که جوامع را سر پا نگه می‌دارد. اگر عرضه غذا فروبپاشد، پیامد‌های اجتماعی و سیاسی آن از خود جنگ ویرانگرتر خواهد بود.»

آیا راهی برای نجات وجود دارد؟

پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا در کنار هشدارهایشان، به دنبال راه‌حل نیز بوده‌اند، آنها بر این باورند که در شرایط زمستان هسته‌ای، محصولات کشاورزی معمولی قادر به ادامه حیات نخواهند بود، با این حال برخی گونه‌های مقاوم به سرما و دارای فصل رشد کوتاه می‌توانند به‌عنوان یک استراتژی بقا عمل کنند.

کیت‌های مقاوم کشاورزی؛ پیشنهاد کلیدی دانشمندان

راهکار پیشنهادی تیم پژوهش، ایجاد و ذخیره‌سازی کیت‌های کشاورزی مقاوم است. این کیت‌ها شامل بذر‌های متنوعی هستند که برای شرایط سرد و کم‌نور طراحی شده‌اند و می‌توانند در مناطق مختلف جغرافیایی کشت شوند.

آرمن کمانیان، توسعه‌دهنده مدل Cycles، می‌گوید «ایده کیت‌های مقاوم کشاورزی فقط برای جنگ هسته‌ای نیست. این کیت‌ها می‌توانند در هر بحرانی—از فوران آتشفشان‌ها تا فروپاشی زنجیره‌های تأمین جهانی، به جوامع کمک کنند. وقتی همه چیز از دست می‌رود، تنها چیزی که باقی می‌ماند تاب‌آوری است.»

چرا جهان آماده نیست؟

با وجود هشدار‌های علمی، بیشتر دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی تمرکز خود را روی فجایع کوتاه‌مدت مانند خشکسالی یا طوفان گذاشته‌اند. اما جنگ هسته‌ای یک بحران بلندمدت، جهانی و سیستماتیک است که می‌تواند برای سال‌ها نظم بشری را بر هم زند.

پژوهشگران تأکید می‌کنند که نبود آمادگی برای این سناریو می‌تواند میلیارد‌ها انسان را به کام مرگ بکشاند. حتی آگاهی عمومی و آموزش مردم درباره تاب‌آوری غذایی می‌تواند تفاوت بزرگی در نرخ بقا ایجاد کند.

پیوند سیاست و کشاورزی

مطالعه پنسیلوانیا نشان می‌دهد آینده کشاورزی و امنیت غذایی بیش از آنکه به باران یا خاک وابسته باشد، به تصمیمات سیاسی امروز گره خورده است. کاهش زرادخانه‌های هسته‌ای، همکاری بین‌المللی و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های کشاورزی مقاوم می‌تواند مرز میان بقا و نابودی را تعیین کند.

مرزی باریک میان بقا و نابودی

به گزارش ایمنا، پژوهش تازه درباره زمستان هسته‌ای تصویری روشن از شکنندگی تمدن انسانی ارائه می‌دهد. در جهانی که تنها یک جرقه می‌تواند میلیارد‌ها انسان را به کام گرسنگی بکشاند، عقلانیت حکم می‌کند امروز برای فردا آماده شویم.

کاهش تولید ذرت تا ۸۷ درصد در بدترین سناریو، تنها یک عدد نیست؛ نمادی است از فروپاشی کل سیستم غذایی. اگرچه امید به بذر‌های مقاوم و کیت‌های کشاورزی وجود دارد، اما بقای بشر بیش از هر چیز به خرد سیاسی و آمادگی جهانی وابسته است.

در نهایت، پرسش اصلی این است: آیا بشر پیش از آنکه خیلی دیر شود، برای بدترین سناریو آماده خواهد شد؟