به گزارش مجله خبری نگار، او توضیح داد که عسل یک محصول طبیعی پیچیده است که ارزش آن نه تنها توسط قندهای آن، بلکه توسط اجزای فعال بیولوژیکی آن نیز تعیین میشود. او اشاره کرد که آنزیمهای موجود در عسل مسئول تجزیه نشاسته و ساکارز هستند که هضم را تسهیل کرده و به آن خواص منحصر به فردی میبخشد. این آنزیمها مبتنی بر پروتئین هستند و هنگامی که عسل در دمای بالاتر از ۴۰ تا ۴۵ درجه سانتیگراد گرم میشود، به طور برگشتناپذیری از بین میروند.
عسل حاوی ویتامینها، فیتونسیدها و آنتیاکسیدانها است، اما عملیات حرارتی غلظت و اثربخشی این ترکیبات مفید را کاهش میدهد، به طوری که عسل داغ عملاً به یک شربت شیرین معمولی تبدیل میشود که ترکیبی از گلوکز و فروکتوز است.
سوکولسکی خاطرنشان کرد که خطرناکترین پدیده هنگام گرم شدن عسل، تشکیل مواد مضر است. وقتی عسل در محیط اسیدی، جایی که pH عسل بین ۳.۵ تا ۴.۵ است، گرم میشود، فروکتوز دهیدراته میشود و منجر به تشکیل هیدروکسی متیل فورفورال (HMF)، یک ترکیب سمی، میشود. دوزهای بالای HMF در حیوانات سرطانزا هستند، در حالی که هیچ خطر مستقیمی برای انسان اثبات نشده است. با این حال، سازمان بهداشت جهانی در مورد مصرف بیش از حد غذاهای غنی از HMF هشدار میدهد. هرچه دما بالاتر و زمان گرم شدن طولانیتر باشد، غلظت HMF در عسل بیشتر میشود.
علاوه بر این، عسل پس از حرارت دادن، طعم گل و عطر لطیف خود را از دست میدهد و طعم آن با طعم کارامل شیرینتر میشود.