به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان بیش از ۳۰ سال دادههای نظارتی روی ۳۷ ماده و ۱۱۰ فرزندشان را تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که مادههای مهربان، حتی بدون حمایت خویشاوندان، شانس بقای بهتری برای فرزندانشان فراهم میکنند. اگر مادر دو برابر سایر مادهها اجتماعیتر بود، فرزند او ۹۵ ٪ شانس زنده ماندن در سال اول را داشت، در حالی که این رقم برای مادههای کمتر اجتماعی ۷۵ ٪ بود. این اثر مثبت تا رسیدن فرزند به پنج سالگی ادامه داشت.
برخلاف بسیاری از گونههای دیگر، شامپانزههای ماده اغلب وقتی به بلوغ جنسی میرسند، از گروهی که در آن متولد و بزرگ شدهاند، مهاجرت میکنند و به گروه جدیدی میپیوندند.
جوزف فلدبلوم، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد انسانشناسی تکاملی در دانشگاه دوک، توضیح داد: «اگر مادهها به صورت گروهی با خواهران و مادران خود زندگی میکردند، اجتماعی بودن آنها تعجبآور نبود. اما شامپانزههای ماده معمولاً از این حمایت خانوادگی برخوردار نیستند. آنها همچنین نسبت به نرها کمتر اجتماعی هستند، بنابراین ایجاد پیوندهای اجتماعی قوی همچنان قدرتمند و ارزشمند است.»
او گفت: «یافتههای ما رابطهی علی و معلولی را اثبات نمیکنند، اما به ارزش بودن در محیطی که دیگران از شما حمایت یا حداقل شما را تحمل میکنند، اشاره دارند.» «انسانها فوقالعاده اهل همکاری هستند. ما در مقیاسهایی همکاری میکنیم که تقریباً در قلمرو حیوانات بینظیر است. مطالعهی این پویاییهای اجتماعی در شامپانزهها ممکن است به ما کمک کند تا بفهمیم چگونه تکامل یافتهایم تا به چنین گونهی اجتماعی تبدیل شویم.»