به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه بر چگونگی تأثیر کمبود خواب و تاخیر در زمان خواب بر تنظیم قند خون متمرکز بود تا اثرات خواب بر سلامت متابولیک را درک کند.
نوسانات قند خون عامل مهمی در سلامت متابولیک است، زیرا این نوسانات با افزایش خطر ابتلا به عوارض دیابت همراه است. در حالی که تحقیقات قبلی تأیید کرده است که کمبود خواب بر متابولیسم گلوکز تأثیر منفی میگذارد، اثرات الگوهای خواب طولانی مدت بر نوسانات قند خون هنوز به اندازه کافی بررسی نشده است. تیم تحقیقاتی با مطالعه مسیرهای خواب و تأثیر آنها بر تنظیم قند خون در طول سالها به دنبال پر کردن این شکاف بودند.
این مطالعه شامل ۱,۱۵۶ شرکت کننده ۴۶ تا ۸۳ ساله از مطالعه تغذیه و سلامت گوانگژو بود. شرکت کنندگان در چندین ویزیت تحت ارزیابی خواب خود قرار گرفتند و به مدت ۱۴ روز از مانیتورهای مداوم گلوکز استفاده کردند تا نوسانات قند خون را در زمان واقعی ثبت کنند.
محققان ۴ مسیر خواب را شناسایی کردند: خواب ناکافی شدید (۴.۷ تا ۴.۱ ساعت در شب)، خواب ناکافی متوسط (۶.۰ تا ۵.۵ ساعت)، خواب ناکافی سبک (۷.۲ تا ۶.۸ ساعت) و خواب کافی (۸.۴ تا ۸.۰ ساعت). شرکت کنندگان نیز بر اساس زمان شروع خواب به دو گروه تقسیم شدند: خواب زودرس مداوم و خواب دیرهنگام مداوم.
نتایج تجزیه و تحلیل دادههای پایش مداوم گلوکز نشان داد که افراد در گروه خواب ناکافی شدید در مقایسه با شرکت کنندگان در گروه خواب کافی، افزایش ۲.۸۷ درصدی نوسانات قند و ۰.۰۶ میلی مول در لیتر افزایش میانگین نوسانات گلوکز روزانه را تجربه کردند. شرکت کنندگانی که دیر میخوابیدند نیز شاهد افزایش ۱.۱۸ درصدی تغییرات گلیسمی (تغییرات یا نوسانات سطح گلوکز خون در دورههای زمانی مختلف) و افزایش ۰.۰۲ میلی مول در لیتر در نوسانات روزانه بودند.
این مطالعه تأیید کرد که افرادی که کمبود خواب دارند و زمان خواب تأخیری دارند، در مقایسه با افرادی که تنها یکی از این دو عامل را دارند، نوسانات بیشتری را در سطح قند تجربه میکنند که نشان دهنده تأثیر مرکب بر تنظیم قند خون است.
بنابراین، یافتهها بر اهمیت حفظ مدت زمان خواب کافی و شروع زودهنگام به خواب رفتن به عنوان عوامل حیاتی برای بهبود کنترل سطح قند و کاهش خطرات مرتبط با دیابت تأکید میکنند.
این مطالعه در مجله JAMA Network Open منتشر شد.
منبع: Medical Express