"آرتیمان" محفل بزرگداشت صاحب "ساقی‌نامه" می‌شود

و، اما میررضی‌الدین آرتیمانی کیست؟

رضی الدین در سال ۹۷۸ قمری در روستای آرتیمان تویسرکان دیده به این جهان گشود و در سال ۱۰۳۷ قمری چشم از این جهان فروبست.

به واسطه ذوق هنری سرشارش که به زیور طبع آراسته بود مورد توجه شاه عباس صفوی قرار گرفت؛ جزو میرزایان او شد و در حلقه خاصان نشست.

رضاقلی‌خان هدایت در مورد رضی چنین نوشته است: سیدی است صاحب ذوق و حال عرفانی با افضال در معارف الاهیه مسلم آفاق و در مدارج حقانیه در عالم طاق. معاصر شاه عباس صفوی و والد میرزا ابراهیم متخلص به ادهم است. او که از رِندان مست و عارفان پاکدل و صوفیان صافی‌دل است علوم نقلی و عقلی را، چون حجابی می‌بیند که انسان را به خود متوجه می‌سازد و از عشق به معشوق یکتا بازمی‌دارد…»

رضی‌الدین در اوج عرفان و فروتنی جزو صاحبان کمال دوران خود بوده؛ به وقت بازگشت به زادگاهش بر تپه‌ای زیبا و دل‌انگیز مشرف به باغات خانقاهی برپا می‌کند؛ اما طبع بی‌نیازش نمی‌پذیرد از ریاست دینی و مقام عرفانی خود استفاده مادی کند و برای امرار معاش به کشت و زرع در مزرعه‌ای که در شمال تویسرکان داشته می‌پردازد. در همان جا می‌ماند تا باقی عمر به سر آرد، او در آستانه هفتاد سالگی به بانگ الرحیل لبیک می‌گوید؛ لبیکی که سال‌ها در انتظارش بیت به بیت "ساقی‌نامه"را سرود و با آن زیست.

بخوانید قطعه زیبای "الهی" از "ساقی‌نامه" میررضی را.

الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل آفرینان دیوانه‌ات

الهی به آنانکه در تو گم‌اند
نهان از د ل و دیده مردم‌اند

به دردی کش لجه کبریا
که آمد به شأنش فرود إنّما

به دری که عرش است او را صدف
به ساقی کوثر، به شاه نجف

به نور دل صبح‌خیزان عشق
ز شادی به اند‌وه‌گریزان عشق

به آن دل پرستان بی پا و سر
به شادی فروشان بی شور و شر

به رندان سرمست آگاه دل
که هرگز نرفتند جز راه دل

به مستان افتاده در پای خم
به مخمور با مرگ در اشتلم

به شام غریبان به جام صبوح
کز ایشانست شام سحر را فتوح

کز آن خوبرو چشم بد دور باد
غلط دور گفتم که خود کور باد

که خاکم گل از آب انگور کن
سراپای من آتش طور کن.