شروط استجابت دعا که شاید تا بحال نمی‌دانستید

به گزارش مجله خبری نگار،همانگونه که می‌دانید، دعا در دین ما جایگاه و ارزش بسیار بلندی دارد و از برترین اعمال به حساب می‌آید. اهمیت دعا تا بدانجاست که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، آنرا سلاح مؤمن، پایه دین و نور آسمان‌ها و زمین می‌دانند. بر این اساس، خداوند متعال در آیات مختلف قرآن کریم از دعا سخن به میان آورده است و اهل بیت (علیهم السلام) نیز که مفسران حقیقی قرآن کریم هستند، این مقوله بسیار مهم و مؤثر در زندگی ما را بسیار بیشتر برایمان توضیح داده و تبیین کرده اند؛ لذا در این فرصت به همراه هم، ۲ شرط اصلی استجابت دعا و موانع اصلی آنرا مورد بررسی قرار می‌دهیم و می‌کوشیم تا بیابیم که چگونه می‌توانیم این موانع را از پیش روی خویش برداریم. در انتها نیز سِـرّ عدم استجابت برخی از دعاهایمان را بررسی خواهیم نمود.

استجابت، وعده الهی: 

اگر در آیات مختلف قرآن کریم دقت کنیم، در خصوص دعا، با یک وعده الهی روبرو می‌شویم که پروردگارمان ما را نسبت به آن بشارت داده است. به عنوان نمونه در آیه ۱۸۶ سوره مبارکه بقره می‌فرماید: ” و هنگامى که بندگان من، از تو در باره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم! دعاى دعا کننده را، به هنگامى که مرا مى‏خواند، پاسخ مى‏گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (و به مقصد برسند)! ” و یا در آیه ۶۰ سوره مبارکه غافر نیز به روشنی ما را فرمان می‌دهد که او را بخوانیم تا او ما را اجابت کند.

اما وقتی به زندگی روزمره خود مراجعه می‌کنیم، با مواردی مواجه می‌شویم که ما به درگاه الهی دعا نموده ایم، ولی خواسته یمان برآورده نشده است. واقعا علت چیست؟ آیا این موارد، با این آیا ت، تعارضی دارد؟

۲ شرط اساسی استجابت: 

اگر به آیه ۶۰ سوره مبارکه غافر، خوب توجه کنیم، متوجه می‌شویم که آیه، ۲ فراز دارد. در قسمت آغازین، همانگونه که ذکر شد، خداوند مارا فرمان می‌دهد که او را بخوانیم و به درگاه او دعا کنیم و در فراز دوم، بلا فاصله می‌فرماید که:

” کسانى که از عبادت من تکبر مى‏ورزند، به زودى با ذلت وارد دوزخ مى‏شوند! “.

بر این اساس مشخص می‌گردد که دعا، خود نوعی عبادت و فرمانبرداری از خداوند است و بلکه بر طبق بیان رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، دعا حقیقت و مغز عبادت است. بنابر این همانگونه که هر عمل و هر عبادتی مقدمات، آداب و شرایطی دارد که باید آن‌ها را رعایت نمود و بکار بست، دعا نیز از این قاعده مستثنی نیست.

با تأمل در این آیات و روایات گوناگونی که از اهل بیت (علیهم السلام) به ما رسیده است، می‌توانیم ۲ شرط عمده استجابت دعا را دریابیم.

در این آیات، خداوند به ما وعده می‌دهد که اگر او را بخوانیم، دعایمان را اجابت می‌کند. بنابر شرط نخستین استجابت دعا اینست که ما تنها خدا را بخوانیم و چشم طمع به سایرین نداشته باشیم و دومین خصوصیت نیز آنست که باید حقیقتا دعا یمان، خواسته‌ای حقیقی باشد...

تنها خدا و حقیقتا دعا... 

گاهی اوقات، هنگامی که دعا می‌کنیم و خدا را می‌خوانیم، واقعا تنها، امیدمان به او نیست و به ابزار و وسائل مختلف و یا اشخاص گوناگون نیز چشم طمع داریم و غیر از خدا، آنان را نیز مؤثر می‌دانیم. در این شرایط، طبیعی است که دعایمان اثری نداشته باشد، چرا که به چیزهائی امید بسته ایم که کاری از آنان ساخته نیست. حتی در مورد توسل به ائمه طاهرین (علیهم السلام) نیز باید حقیقتا چشم امیدمان به پروردگار باشد، چرا که او خود این بزرگواران را به عنوان وسائل تقرب به خویش به ما معرفی نموده است.

اما در نقطه مقابل، شاید در زندگی خود چندین بار برایمان اتفاق افتاده باشد که تنهای تنها به خدا امید بسته ایم و ایمان داشته ایم که همه چیز در دست اوست. این نخستین شرط لازم برای استجابت دعاست.

اما در کنار این مسأله، باید حقیقتا دعایمان، خواسته‌ای حقیقی بوده و زبان حالمان با آنچه می‌گوئیم، یکی باشد؛ نه آنکه عباراتی را بر زبان برانیم که در باطن خویش، واقعا آن‌ها را نمی‌خواهیم و درونمان با آنچه در ظاهر بیان می‌کنیم، متفاوت باشد. بر این اساس به خوبی مشخص می‌شود که آنچه در استجابت دعا اساسی‌ترین نقش را ایفا می‌کند، حقیقت و باطن انسان است؛ لذا امیرالمؤمین (علیه السلام) در نامه خویش خطاب به امام مجتبی (علیه السلام) می‌فرمایند که عطا و بخشش (الهی) به میزان نیت است.

گناه، اصلی‌ترین مانع استجابت: 

اگر این دو شرط را در وجود خویش پیاده نمودیم، باید به همراه آن تلاش کنیم تا موانع خارجی دیگر را نیز از پیش رو برداریم. آنگونه که ائمه طاهرین (علیهم السلام) ما را متوجه می‌سازند، برخی از گناهان، اصلی‌ترین مانعی است که در مسیر دعای ما قرار دارد و مانع استجابت آن می‌شوند. امیرالمؤمنین (علیه السلام) در دعای کمیل به ما می‌آموزند تا با خدای خویش این گونه نجوا کنیم: ” خدایا، گناهانی را که مانع استجابت دعا می‌گردد، برمن بیامرز ”.

بر طبق تعالیم اهل بیت (علیهم السلام)، گناهان مختلفی سبب عدم استجابت و محبوس شدن دعا می‌شوند که عقوق والدین، ستم به مردم، خوردن مال حرام، به تأخیر انداختن نماز تا آنکه قضا شود و... بخشی از این گناهان به شمار می‌آیند.

چگونه موانع استجابت را برطرف کنیم؟ 

از سوی دیگر بر طبق تعالیم ائمه طاهرین (علیهم السلام)، انجام برخی از اعمال سبب بر طرف ساختن این موانع و مهیا شدن زمینه استجابت دعا می‌شود. اگر ما خدای خویش را با حالت خضوع و خشوع صدا بزنیم و به هنگام دعا، به درگاه او تضرع کنیم، اگر از عدم استجابت دعای خویش مأیوس نگردیم و در درگاه الهی بر خواسته خود اصرار نمائیم، اگر به هنگام دعا دیگران را بر خود مقدم داریم و ابتدا آنان را دعا کنیم و... بدین وسیله می‌توانیم برخی از نقائص خویش را جبران کرده و چشم امید بیشتری به استجابت دعایمان داشته باشیم.

از دیگر مواردی که ما را در این هدف یاری می‌کند، آنست که سعی کنیم قبل از دعا و پس از آن؛ بر پیامبر و آل او درود بفرستیم، چرا که بر طبق روایات، از آنجائی که صلوات بر اهل بیت (علیهم السلام) دعائی مستجاب است، خداوند کریمتر و بزرگتر از آنست که صلوات ابتدا و انتهای دعای ما را به اجابت برساند، اما دعای میانی آنرا مستجاب نسازد.

ساعاتی خاص و مکانهائی ویژه: 

دعا نمودن در برخی از زمان‌های خاص که ابواب رحمت الهی گشوده‌تر است، نظیر بخش پایانی شب و پیش از اذان صبح (هنگام سحر)، شب‌های جمعه، پس از نماز‌ها، به هنگام قرائت قرآن، وقت افطار و... نیز تأثیر بسیاری در زدودن حجاب‌ها و موانع استجابت دعا خواهد داشت. همچنین دعا کردن در بعضی مکان‌های ویژه، نظیر حرم پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه طاهرین (علیهم السلام)، مساجد و... از دیگر عوامل مؤثر در این خصوص است.

بنابر این اگر توانستیم موانع استجابت دعا را از پیش رو برداریم و دو شرط اساسی آنرا در خود محقق کنیم، بی شک دعایمان مستجاب می‌گردد و قطعا پروردگارمان، ما را مورد توجه خویش قرار می‌دهد.

مصلحت ما... 

اما اگر گاهی دعا می‌کنیم و به مطلوب خویش دست نمی‌یابیم، یا گناهی از گناهان ما مانع استجابت دعایمان به درگاه پروردگار می‌شود و یا آنچه خواسته ایم، به مصلحت ما نیست؛ لذا اگر همان چیز را به همان کیفیت به ما ارزانی دارند، به ضررمان می‌انجامد و از دید مادی و دنیائی و یا از منظر معنوی، قطعا دچار ضرر خواهیم شد؛ لذا بر طبق روایات، پروردگارمان در قبال این گونه ازخواسته‌های ما، یا در همین دنیا عنایت خویش را در زمینه‌ای دیگر شامل حالمان می‌کند، یا آنکه در آخرت، درجه ما را افزایش خواهد داد و یا گناهان ما را خواهد آمرزید.

حتی گاهی نیز بنا بر مصالحی، خداوند در اجابت دعای ما تأخیر می‌اندازد، اما همین تأخیر را نیز در روز قیامت جبران می‌نماید و بنده خویش را مورد لطف و رحمتش قرار می‌دهد؛ لذا بر طبق بیان امام صادق (علیه السلام) هنگامی که بنده در روز قیامت با این تفضل الهی روبرو می‌شود، آرزو می‌کند که‌ای کاش هیچ یک از دعا‌های او در این دنیا به استجابت نرسیده بود. 

منبع:اینفو