پستانداران زودتر از خزندگان پیر می‌شوند!

به گزارش مجله خبری نگار،یک مطالعه جدید از پژوهشگران دانشگاه بیرمنگام، نظریه قابل توجهی را در مورد درد مفاصل و علم پیری تحت عنوان «گلوگاه طول عمر» معرفی کرده است.

در این پژوهش که در مجله BioEssays منتشر شده است، پروفسور ژوائو پدرو دی ماگالاس متخصص مکانیسم‌های مولکولی پیری، نظریه‌ای فریبنده را معرفی می‌کند که تسلط دایناسور‌ها را در بیش از ۱۰۰ میلیون سال پیش با فرآیند پیری در پستانداران مرتبط می‌کند.

در حالی که خزندگان و دوزیستان مانند پرندگان کمترین نشانه‌های روند پیری را نشان می‌دهند، پستانداران و به ویژه انسان، نشانه‌های واضحی از پیری را بروز می‌دهند، اما چرا این‌طور است؟

نیرو‌های فرگشتی در کار هستند

پروفسور ماگالاس می‌گوید، مبارزه برای بقا در برابر دایناسور‌ها بر محدودیت‌های ژنتیکی تأثیرگذار بر پستانداران، بازسازی بافت آن‌ها و ترمیم دی‌ان‌ای امروزی تأثیر گذاشته است.

وی در بیانیه‌ای گفت: فشار فرگشتی (تکاملی) اعمال شده توسط دایناسور‌ها در دوران سلطنت خود در دوره مزوزوئیک ممکن است کلید درک این موضوع باشد که چرا پستانداران سریع‌تر از همتایان خزنده خود پیر می‌شوند.

وی توضیح داد: برخی از پستانداران اولیه مجبور بودند در انتهای زنجیره غذایی زندگی کنند و احتمالاً ۱۰۰ میلیون سال در دوران تکامل دایناسور‌ها برای زنده ماندن از طریق تولید مثل سریع سپری کرده‌اند. من فکر می‌کنم آن دوره طولانی از فشار تکاملی، بر روند پیری ما انسان‌ها تأثیر گذاشته است.

جنبه‌ی جالب این فرضیه در این مشاهده نهفته است که در حالی که انسان‌ها در میان موجوداتی قرار دارند که طول عمر بیشتری دارند، خزندگان و گونه‌های دیگر با روند پیری به طور قابل توجهی کندتری روبرو هستند.

پژوهشگران می‌گویند، ما نمونه‌هایی را در دنیای حیوانات از ترمیم و بازسازی واقعاً قابل توجه می‌بینیم. این اطلاعات ژنتیکی برای پستانداران اولیه که خوش شانس بودند که به غذای تی‌رکس‌ها تبدیل نشدند، غیر ضروری بود.

آن‌ها افزودند: در حالی که ما اکنون تعداد زیادی پستاندار از جمله انسان، نهنگ و فیل داریم که بزرگ می‌شوند و عمر طولانی دارند، ما و این پستانداران با این اختلالات ژنتیکی به ارث رسیده از دوران مزوزوئیک زندگی می‌کنیم و به طرز شگفت‌آوری سریع‌تر از بسیاری از خزندگان پیر می‌شویم.

بینش‌ها در مورد طول عمر

دوران مزوزوئیک، تحت سلطه دایناسور‌ها شاهد این بود که پستانداران برای بیش از ۱۰۰ میلیون سال با نیاز مداوم به تولید مثل سریع برای بقا در میان دایناسور‌ها دست و پنجه نرم می‌کردند. همین موضوع، پستانداران اولیه را برای بلوغ و تولید مثل سریع تحت فشار شدید قرار داد.

پروفسور ماگالاس استدلال می‌کند که این فشار منجر به از دست دادن یا غیرفعال شدن ژن‌های مرتبط با طول عمر، به ویژه ژن‌های مربوط به بازسازی بافت و ترمیم دی‌ان‌ای شده است.

فوربس گزارش داده است که یافته‌های اخیر نشان می‌دهد پستانداران اولیه در دوران ژوراسیک آغازین ممکن است مشابه خزندگان پیر می‌شده‌اند و همچنین همبستگی بین دوران تسلط دایناسور‌ها و روند پیری در پستانداران وجود دارد.

به گفته پروفسور ماگالاس فرضیه تنگنای طول عمر، در‌هایی را به روی زوایای مختلف اکتشاف و کاوش باز می‌کند، از جمله این چشم انداز که درک تاریخ تکوینی ما می‌تواند بینش‌هایی را در مورد کاهش بیماری‌های مرتبط با افزایش سن ارائه دهد.

وی خاطرنشان کرد که زوایای جالب زیادی برای بررسی این موضوع وجود دارد، از جمله این احتمال که سرطان در پستانداران بیشتر از سایر گونه‌ها به دلیل فرآیند پیری سریع است.

پژوهش‌های بیشتر در این مسیر می‌تواند به ما کمک کند اسرار بیشتری از روند پیری را کشف کنیم و شاید قادر به پایان دادن به آن شویم یا حداقل درد مفاصل را از خود دور کنیم.