روی استقامت بدن خود کار کنید!

به گزارش مجله خبری نگار،با انجام تمرین استقامتی، عضلات سازگار می‌شوند و می‌توانند برای مدت زمان طولانی تر، عملکرد بهتری داشته باشند. اکنون دانشمندان حقایق جدیدی را در مورد این سازگاری‌های ماهیچه‌ای نشان می‌دهند.

تمرینات استقامتی فواید زیادی دارند. انجام تمرینات منظم نه تنها با تناسب اندام، سلامت کلی ما را افزایش می‌دهد، بلکه باعث ایجاد تغییرات قابل توجهی در ساختار عضلانی نیز می‌شود.

این تغییرات منجر به خستگی کمتر عضلات می‌شوند، انرژی بیشتری تولید می‌کنند و مصرف اکسیژن را بهینه می‌کنند. محققان دانشگاه بازل اخیراً با استفاده از آزمایش‌هایی روی موش‌ها به عنوان مبنایی برای یافته‌های خود، به درک عمیق‌تر این دگرگونی‌های عضلانی پرداخته‌اند.

پروفسور کریستوف هندشین، که مدت‌ها در حال تحقیق در مورد ساختار عضلانی در دانشگاه بازل بوده است، می‌گوید: انطباق ماهیچه‌ها با فعالیت بدنی یک پدیده کاملاً شناخته شده است.

ما می‌خواستیم بفهمیم در طول تمرینات ورزشی دقیقاً چه اتفاقی در عضله می‌افتد. او و تیمش اکنون بینش‌های جدیدی در مورد متابولیسم طبیعی انطباق ماهیچه‌ها با فعالیت بدنی منتشر کرده اند.

وضعیت تمرین در ژن‌ها منعکس می‌شود

در مطالعه حاضر، تیم تحقیقاتی هندشین ماهیچه‌های تمرین‌نشده را با موش‌های تمرین شده مقایسه کردند و بررسی کردند که چگونه فعالیت ژن در پاسخ به تمرینات تغییر می‌کند. رگولا فورر، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: از آنجایی که تمرین استقامتی باعث تغییرات قابل توجهی در ساختار عضلات می‌شود، فرض کردیم که این تغییرات در فعالیت ژن‌ها نمایان خواهد شد. برخلاف انتظارات ما، فعالیت ژن‌های نسبتاً کمتری یعنی حدود ۲۵۰ ژن، در عضلات آماده استراحت با عضلات درحالت غیر استراحت تغییر کرده بودند.

به طور قابل توجهی، حدود ۱۸۰۰ تا ۲۵۰۰ ژن پس از یک دوره تمرینی حاد تنظیم شدند. تعداد و نوع ژن‌های پاسخ دهنده به طور قابل ملاحظه‌ای به وضعیت تمرین وابسته است.

ماهیچه‌ها به استرس فیزیکی واکنش متفاوتی نشان می‌دهند

محققان می‌گویند: در عضلات تمرین‌نشده، تمرین‌های استقامتی، ژن‌های التهابی را فعال می‌کنند که توسط آسیب‌های کوچک ایجاد می‌شوند و باعث ایجاد درد عضلانی می‌شوند.

ما نتوانستیم این موضوع را در موش‌هایی که تمرین کرده بودند، مشاهده کنیم. در عوض در موش‌هایی که تمرین کرده بودند، ژن‌هایی که از عضله محافظت می‌کنند، فعال‌تر بودند؛ بنابراین عضلات ورزیده شده به استرس ناشی از ورزش کاملاً متفاوت پاسخ می‌دهند. آن‌ها کارآمدتر و انعطاف پذیرتر هستند و بهتر می‌توانند با بار فیزیکی کنار بیایند.

الگوی اپی ژنتیک تناسب اندام عضلانی را شکل می‌دهد

چگونه ممکن است عضلات بسته به وضعیت تمرینی خود، به تمرینات استقامتی واکنش متفاوتی نشان دهند؟ دانشمندان پاسخ این سوال را در اپی ژنتیک پیدا کردند. ژن‌ها با تغییرات اپی ژنتیکی که برچسب‌های شیمیایی در ژنوم هستند، روشن یا خاموش می‌شوند.

فورر تأکید می‌کند: تعجب‌آور بود که الگوی اپی ژنتیکی بین عضلات تمرین نکرده و تمرین کرده کاملاً متفاوت است و بسیاری از این تغییرات در ژن‌های کلیدی که فعالیت ژن‌های متعدد دیگر را کنترل می‌کنند، رخ می‌دهد. از این رو، ورزش برنامه کاملاً متفاوتی را در عضلات تمرین‌کرده در مقایسه با عضلات تمرین نکرده فعال می‌کند.

این اطلاعات اپی ژنتیکی، چگونگی واکنش عضله به تمرین را مشخص می‌کنند. تمرینات استقامتی مزمن، الگوی اپی ژنتیکی در عضله را در کوتاه مدت و بلند مدت تغییر می‌دهند. به نظر می‌رسد که عضلات ورزیده شده با الگوی اپی ژنتیکی خود برای تمرینات طولانی مدت آماده می‌شوند. آن‌ها بسیار سریع‌تر پاسخ می‌دهند و کارآمدتر می‌شوند. به طور خلاصه با هر جلسه تمرین، استقامت عضلانی افزایش می‌یابد.

از موش تا انسان

محققان نشان دادند که چگونه عضلات در طول زمان در موش‌ها با تمرین‌های استقامتی منظم سازگار می‌شوند. گام بعدی این است که بفهمیم آیا این نتایج را می‌توان به انسان نیز منتقل کرد یا خیر. در ورزش‌های رقابتی، نشانگر‌های زیستی که منعکس کننده پیشرفت تمرین هستند می‌توانند برای بهبود کارایی تمرین استفاده شوند.

هندشین می‌گوید: درک نحوه عملکرد یک عضله سالم به ما امکان می‌دهد بفهمیم که چه چیزی در بیماری‌ها اشتباه است. این درک برای توسعه راه‌های نوآورانه برای درمان تحلیل عضلانی مرتبط با سن یا بیماری ها، بسیار مهم است.