عذاب جذاب در جوار دنیای وحش؛ صید مدال از کوره آتش

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: «همیشه زیباترین‌ها خطرناک ترند!» این جمله عجیب چارلز بوکوفسکی شاعر و داستان‌نویس آمریکایی متولد آلمان اشاره به حقیقتی دارد که در زندگی جاریست. اینکه هیچ زیبایی ارزان و بدون ریسک نیست و به دست نمی‌آید. آنچه مصداق عینی آن را می‌توان در رقابت‌های دوچرخه سواری کوهستان زنان بازی‌های آسیایی به عینه لمس کرد. مسابقاتی که تایم آغاز آن ۱۰ صبح به وقت محلی در کوهستان‌های اطراف هانگژو بود، اما وقتی قرار بر این شد تا ساعت ۶ بامداد و در گرگ و میش هانگژو به سمت محل برگزاری مسابقه حرکت کنیم، می‌شد دریافت که چه مسیر طول و درازی در پیش است!

۳ ساعت رانندگی بدون وقفه در جاده‌های کوهستانی و پرپیچ و خم هانگژو به سمت جنوب چین یک سفر رؤیایی به نظر می‌رسید. جنگل‌های سرسبز و مه گرفته و درخت‌های سر به فلک کشیده به اندازه‌ای روی جاده سایه انداخته بودند که جاده از شر تیغ آفتاب سوزان درامان مانده بود و جزیره‌های کوچک و بزرگ سبزرنگ در دل آب خودنمایی می‌کرد و تصویر کارت پستالی را پیش روی ما قرارداده بود.

اما این همه جذابیت و زیبایی محسورکننده بعد از رسیدن به محل برگزاری مسابقه بدل به عذابی الیم شد. درست همانند یک مار زیبا و خوش و خط و خال که همه حیوانات را سمت خود جذب می‌کند و در نهایت آن‌ها را شکار می‌کند، چینی‌ها در یک اقدام جذاب و جالب یک استادیوم تازه تأسیس چند منظوره در دل جنگل احداث کرده‌اند تا میزبان مسابقات دوچرخه سواری و ترای اتلون بازی‌های آسیایی باشد. یک استادیوم زیبا در جوار یک پارک آبی زیباتر و هیجان‌انگیزتر و مدرن به نام دنیای وحش.

مسابقات دوچرخه سواری کوهستان نخستین مسابقه‌ای بود که در این مکان و در جنگل‌های انبوه اطراف استادیوم برگزار شد. چینی‌ها مسیر مسابقه را دقیقاً منطبق با سلیقه و شرایط خود طراحی کرده بودند، اما تیغ آفتاب سوزان و هوای دم کرده و شرجی و دمای بالا که حتی نفس کشیدن را نیز دشوار ساخته بود، سبب شده بود تا یک رقابت به غایت سخت و نفسگیر پیش روی همه حتی تماشاگران و رسانه‌ها باشد. دشواری مسابقه و شرایط جوی به اندازه‌ای بد بود که ۲ رکابزن در پایان دور اول و دوم از ژاپن و تایلند قادر به ادامه مسابقه نبودند و در کنار جاده از حال رفتند تا ثابت شود تحمل این شرایط برای ورزشکار حرفه‌ای نیز بسیار سخت و حتی غیرممکن است.

این مسابقه نابرابر در نهایت با قهرمانی قابل پیش‌بینی دو نماینده چینی به پایان رسید، اما مهم‌ترین اتفاق در دل این جهنم آب و آتش، مدال تاریخی فرانک پرتوآذر بود. دختر رکابزن ایران که نام خود را با یک برنز الماس نشان به تاریخ سنجاق کرد. ستاره‌ای که ۵ سال پیش در همین ایام در مسابقات دوره قبلی در حالی‌که تا ثانیه‌های پایانی نفر دوم بود و مدال نقره‌اش قطعی به نظر می‌رسید، زنجیر پاره کرد و عقب افتاد تا در عین ناباوری مدال بازی‌های آسیایی را از دست بدهد، اما ۵ سال بعد این بار در چین جبران مافات کرد و به یک رقابت هوشمندانه در شرایطی دشوار در حالی‌که حریف مدعی و باکیفیت قزاق او را دنبال می‌کرد، به مدال برنز بوسه زد تا نخستین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان به نام او ضرب شود. مدالی که همه عذاب‌های یک روز سخت را شست و برد؛ از شرجی و گرمای هوا گرفته تا مسیر طول و دراز و البته مصیبت‌های بازگشت!