دانشمندان به فکر زنده کردن دوباره دایناسور‌ها از روی فسیل آن‌ها

به گزارش مجله خبری نگار،این سوال همواره از دیرینه شناسان، دانشمندانی که زندگی باستانی را مطالعه می‌کنند، پرسیده می‌شود. هرچه باشد دانشمندان پارک ژوراسیک و بعد از آن دنیای ژوراسیک از DNA برای بازسازی ده‌ها دایناسور استفاده کردند. اگر این فیلم‌ها را دیده باشید ممکن است با خودتان فکر کنید که آیا در واقعیت هم دانشمندان می‌توانند این کار را انجام دهند؟

DNA چیزی است که در هر سلول از هر موجود زنده‌ای که تا کنون روی زمین زیسته، ازجمله دایناسورها، وجود دارد. بهتر است به دی ان‌ای به چشم مولکول‌هایی نگاه کنید که حامل کد ژنتیکی هستند، مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها که به رشد و شکوفایی بدن و ذهن کمک می‌کند.

یافتن DNA در قطعات نرم حیوانات، اندام ها، رگ‌های خونی، اعصاب، عضلات و چربی ها، بسیار آسان‌تر است. اما بخش‌های نرم یک دایناسور مدت‌هاست که از بین رفته‌اند؛ یا تجزیه شده و یا توسط دایناسور دیگری خورده شده‌اند.

آیا DNA در فسیل‌ها وجود دارد؟

فسیل دایناسور‌ها تنها چیزی است که از این حیوانات ماقبل تاریخ باقی مانده است. این فسیل‌ها که ده‌ها میلیون سال در گِل، مواد معدنی و آب غوطه ور شده‌اند از قسمت‌های سخت دایناسور یعنی استخوان ها، دندان‌ها و جمجمه آن‌ها به دست می‌آیند.

فسیل دایناسور‌ها را در زمین، بستر رودخانه و دریاچه‌ها و در کناره صخره‌ها و کوه‌ها و گاه در حیاط پشتی خانه‌ها پیدا می‌کنیم. اغلب آن‌ها کاملا نزدیک سطح هستند و معمولا در سنگ‌های رسوبی نهان می‌شوند.

مشکل DNA دایناسور‌ها

اما دانشمندان هنگام تلاش برای یافتن دی ان‌ای در فسیل دایناسور‌ها با مشکل بزرگی روبه‌رو هستند.

مولکول‌های DNA در نهایت تجزیه می‌شوند. مطالعات اخیر نشان می‌دهد که DNA در نهایت پس از حدود ۷ میلیون سال از بین می‌رود. این زمان به نظر طولانی می‌رسد، اما بهتر است بدانید آخرین دایناسور روی کره زمین در پایان دوره کرتاسه تلف شد؛ یعنی بیش از ۶۵ میلیون سال پیش.

اگر امروز یک فسیل کشف کنید متوجه می‌شود که هرگونه دی ان‌ای درون آن مدت‌هاست که از بین رفته است. این بدان معنی است که تا جایی که دانشمندان می‌دانند حتی با استفاده از بهترین فناوری‌های موجود امروز نمی‌توان یک دایناسور را از DNA آن ساخت.

اگرچه برای یافتن دی ان‌ای دایناسور خیلی دیر شده، اخیرا دانشمندان چیزی تقریبا به همان اندازه جالب یافته‌اند. آن‌ها بخش‌هایی از دی ان‌ای را در فسیل‌های نئاندرتال و دیگر پستانداران باستانی نظیر ماموت‌ها کشف کردند. اینجا قضیه به نظر منطقی می‌رسد، زیرا این قطعات کمتر از دو میلیون سال سن دارند، خیلی قبل از آنکه تمام دی ان‌ای بخواهد تجزیه شود.

منبع: روزیاتو