به گزارش مجله خبری نگار،محققان با هدف بررسی دلیل ناکامی روشهای مختلف درمان سرطان ریه به مطالعه روند تکاملی این بیماری پرداختند. این تحقیق که بخشی از مطالعه ردیابی تکامل سرطان از طریق درمان بوده و با نام مختصر TRACERx معرفی شده، شامل تجزیه و تحلیل بیش از ۱۶۰۰ نمونه تومور است که از ۴۲۱ بیمار گرفته شده است.
متاسفانه علی رغم این که سرطان ریه عامل اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است، اما هنوز درک کاملی از مکانیسمهای بیولوژیکی زیربنایی این بیماری وجود ندارد.
به طور کلی تومورها از انواع مختلفی از سلولهای سرطانی تشکیل شده اند که هر کدام ویژگیهای متفاوتی دارند. این به اصطلاح ناهمگونی درون توموری میتواند باعث تکامل تومور و پیشرفت بیماری شود. هدف از مطالعه TRACERx تعیین رابطه بین ناهمگنی داخل تومورها و پیامدهای بالینی ناشی از آن است.
طی این مطالعات دکتر چارلز سوانتون و تیمی از همکارانش ۱۶۴۴ ناحیه تومور را که در طول جراحی یا پیگیری از ۴۲۱ بیمار مبتلا به سرطان ریه سلولی غیر کوچک NSCLC بودند، نمونه برداری کردند. این نوع سرطان، شایعترین نوع سرطان ریه است.
گروه مورد مطالعه قرار گرفته شامل بیماران مبتلا به مرحله I، II یا III بیماری بود که دارای طیفی از زیرگروههای NSCLC، از جمله ۲۴۸ آدنوکارسینوم ریه بودند. محققان طی این پژوهش تفاوتهایی را در پایداری ژنوم و الگوهای ناهمگونی درون توموری که با پیامدهای بیماری مرتبط است، شناسایی کردند.
در ادامه پژوهشگران چرایی عود مجدد و یا گسترش تومورها به سایر قسمتهای بدن و اثرات شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین (یک درمان استاندارد برای NSCLC پیشرفته) را بر ناهمگنی داخل تومور ارزیابی کردند. بر اساس یافتههای به دست آمده، نشان داده شد که چنین درمانهایی به تکامل و ناهمگنی تومور کمک میکنند.
موضوع مهم دیگر در این رابطه شامل نمایش ابزاری است که میتواند شواهدی از دی انای تومور در گردش را تشخیص دهد که نشانگر بالقوه پیامدهای بالینی سرطان بوده و در این میان شناسایی عواملی که میتوانند پیش بینی کنند کدام قسمت از تومور ممکن است مسئول بازگشت دوباره بیماری باشد، بسیار مهم است.
محققان نتیجه گیری میکنند که درک تکامل ژنومی تومورها میتواند بینشهایی درباره عواملی ارائه دهد که تعیین میکنند سرطان چگونه و چه زمانی ممکن است مجددا عود کند و در نتیجه این یافتهها درک ما را از زیست شناسی تومور بهبود میبخشد. پزوهشگران این تیم مطالعاتی امیدوارند که این یافتهها ممکن است تلاشهای آینده برای بهبود نتایج برای بیماران مبتلا به سرطان را تسهیل کند.