روزه‌داری در ادیان و مذاهب مختلف جهان

به گزارش مجله خبری نگار، مسلمانان ماه رمضان را مبارک‌ترین ماه سال می‌دانند و معتقدند که قرآن در این ماه بر پیامبر اسلام نازل شده است. در قرآن بار‌ها از مؤمنان خواسته شده است که در این ماه روزه بگیرند و توجه خاصی به ایام ماه رمضان داشته باشند. اما روزه مختص اسلام نیست. کم و بیش در همه ادیان بزرگ روزه‌داری به اشکال مختلف همواره معمول بوده است.

در یهودیت روزه گرفتن در یوم کیپور واجب اعلام شده است. یهودیان در تیشا بِآوْ، شوم‌ترین روز تاریخ یهود نیز روزه می‌گیرند. «یوم کیپور» یا روز آمرزش در گاه‌شماریِ عبری مقدس‌ترین روز است. یهودیان معتقدند که در آن روز موسی از کوه سینا بازگشت. در میشنا، کتابِ تورات شفاهی، روزه گرفتن در یوم کیپور واجب اعلام شده است. یهودیان در تیشا بِآوْ، شوم‌ترین روز تاریخ یهود، نیز روزه می‌گیرند. در آن روز نِبوکَد نِصَّر، پادشاه بابل، معبد سلیمان را در اورشلیم در ۵۸۶ پیش از میلاد ویران کرد. یهودیان شوربختی‌های تاریخی دیگرشان را نیز در این روز به یاد می‌آورند. مانند تخریب معبد دوم به دست رومیان در ۷۰ میلادی، کشتار راینلند در جنگ‌های صلیبی در اواخر قرن یازدهم میلادی که در طی آن عوام یهودیان را کشتار کردند، بیرون راندن یهودیان از اسپانیا در اواخر قرن پانزدهم و سرانجام، نسل‌کشی یهودیان در جنگ جهانی دوم. در گاه‌شماریِ عبری در چندین روز دیگر نیز یهودیان روزه می‌گیرند.

در مسیحیت نیز روزه داری همواره معمول بوده است. پیش از اصلاحات شورای دوم واتیکان در ۱۹۶۲ مؤمنانی که در آیین عَشایِ ربّانی شرکت می‌کردند، از شب پیش روزه می‌گرفتند. امروز کلیسای کاتولیک روزه را تنها یک ساعت پیش از شروع آن آیین توصیه می‌کند. با این حال، مؤمنان کاتولیک در روز‌های دیگری از سال روزه می‌گیرند یا دست کم باده پرهیزی می‌کنند.

در یونان باستان اگر کسی بیمار می‌شد، نزد پیشوایانِ معبدِ خدای درمان‌بخش می‌رفت و آنان اگر از درمان او با روش‌های سنتی درمی‌ماندند، او را با مقدار زیادی آب شیرین، اما بی‌هیچ خوراکی به مدت سی روز روی صخره‌ای در دریا یا خشکی می‌نشاندند. پس از سی روز به سراغ او می‌رفتند و آرام آرام به او غذا می‌دادند و او رفته رفته شفا می‌یافت.

در آیین هندو روزه داری اهمیت ویژه‌ای دارد. پیروان این آیین بسته به اعتقادات شخصی‌شان و متناسب با آداب و رسوم محلی‌شان بعضی از احکام مربوط به خورد و خوراک را رعایت می‌کنند. در این آیین، آن که به منظور عبادت روزه می‌گیرد خویشتن را از گناهان ده میلیون زاده پیش از خود رها می‌کند.

مذهب پروتستان که شاخه‌ای از مسیحیت است، روزه را نیز به یک امر شخصی و وجدانی تبدیل کرده است. با روزه، مؤمن مسیحی به خداوند نزدیک‌تر می‌شود و به او نشان می‌دهد که می‌تواند به منظور تقّربِ به او از نیاز‌های عادی و روزمره‌اش بگذرد. در سوییس، روزه فدرال و روزه ژنو یادگار سنت کالونی در آن کشورند.

دین زرتشتی روزه گرفتن را ناپسند و سزاوار کیفر شمرده است. در وندیداد، فرگرد سوم فقره ۳۳ آمده است: آن که سیر غذا می‌خورد، توانایی می‌یابد که نیایش کند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می‌ماند و از نخوردن می‌میرد.