به گزارش مجله خبری نگار، مجله نجوم طبیعت خاطرنشان میکند که در لبههای منظومههای سیارهای، در فواصل صدها و هزاران واحد نجومی (AU، فاصله زمین تا خورشید)، سیارات در مدارهای وسیعی در حال چرخش هستند - اجرامی که مدتها برای ستارهشناسان یک راز بودهاند. دانشمندان هزاران شبیهسازی انجام دادهاند که نشان میدهد این سیارات به طور طبیعی در مرحله اولیه و آشفته توسعه منظومههای سیارهای پدید میآیند.
معلوم میشود که ستارگان در خوشههای متراکم زندگی میکنند و سیارات به طور فعال با هم در تعامل هستند. مانند یک بازی پینبال، سیارات غولپیکر با هم برخورد میکنند و به یکدیگر فشار میآورند. گاهی اوقات یک سیاره از ستاره خود دور میشود و اگر در لحظه مناسب تحت تأثیر گرانش ستارههای همسایه قرار گیرد، مدار آن در فاصله بسیار زیادی "منجمد" میشود.
نتایج مدلسازی نشان داد که سیارات در مدارهای عریض با نیممحورهای مداری ۱۰۰ تا ۱۰۰۰۰ واحد نجومی بسیار رایج هستند. این به توضیح رمز و راز سیاره نهم کمک میکند - سیارهای فرضی در منظومه شمسی که گمان میرود در فاصلهای تا ۱۰۰۰ واحد نجومی در حال چرخش است. اگرچه مشاهده مستقیمی وجود ندارد، حرکات عجیب اجرام فراتر از نپتون نشان دهنده وجود آن است.
این مطالعه همچنین نشان داد که اگر منظومه شمسی اولیه دورههای بیثباتی را پشت سر گذاشته باشد، احتمال "به دام افتادن" جسمی مانند سیاره نهم تا ۴۰ درصد است، و محققان ظهور چنین سیاراتی را به جمعیتی از جهانهای شناور آزاد که به طور کامل منظومههای خود را ترک کردهاند، مرتبط میدانند.
به گفته دانشمندان، این سیارات به ویژه در منظومههای مشابه منظومه شمسی ما، با غولهای گازی و یخی، بسیار مؤثر هستند. به طور متوسط، دانشمندان انتظار دارند که به ازای هر هزار ستاره در کهکشان، یک سیاره با مدار گسترده وجود داشته باشد.
دانشمندان امیدوارند که رصدخانه جدید ورا روبین که به زودی فعالیت خود را آغاز خواهد کرد، به شناسایی چنین اجرام دوری، از جمله سیاره نهم، کمک کند و فصل جدیدی را در مطالعه منظومههای سیارهای و تکامل آنها بگشاید.