زنجانیان: فدراسیون دوچرخه‌سواری با بهانه تراشی از انجام وظایفش شانه خالی می‌کند

به گزارش مجله خبری نگار،فدراسیون دوچرخه سواری تصمیم گرفته برای مسابقات دوچرخه سواری کوهستان قهرمانی آسیا تنها در بخش بانوان اعزام داشته باشد و برنامه‌ای برای آقایان ندارد.

همین موضوع موجب اعتراض برخی از دوچرخه سواران شده است. حسین زنجانیان از قهرمانان این رشته نامه اعتراضی را در پی عدم اعزام تیم مردان به قهرمانی آسیا در اختیار خبرگزاری که به شرح زیر است:

با سلام

اینجانب حسین زنجانیان، قهرمان حال حاضر مسابقات کشوری دانهیل، با نهایت تأسف و اعتراض، مراتب نارضایتی شدید خود را نسبت به تصمیم فدراسیون مبنی بر عدم اعزام اینجانب به مسابقات آسیایی ۲۰۲۵ اعلام می‌دارم.

شنیدن این جمله که «حسین زنجانیان آمادگی لازم را ندارد» سوالات جدی و اساسی را به وجود می‌آورد:

بر چه اساسی و با کدام نظر کارشناسی چنین ادعایی مطرح شده؟ چه کسی و با چه تخصصی صلاحیت بدنی من را زیر سوال برده؟

مگر فدراسیون در این سال‌ها برای رشته دانهیل مربی تخصصی داشته که حالا درباره آمادگی من نظر می‌دهد؟

اینجانب بیش از ۱۲ سال است قهرمان بلامنازع رشته دانهیل در کشور هستم و در همین مدت بدون حمایت مالی فدراسیون، بدون تیم، بدون مربی و بدون حتی یک اسپانسر، با هزینه شخصی در تمرینات، مسابقات داخلی، بین‌المللی و حتی رقابت‌های جهانی شرکت کرده‌ام. در سال ۲۰۱۹ نیز موفق به کسب مدال در مسابقات آسیایی شدم، افتخاری که در کارنامه ورزش حرفه‌ای کشور ثبت شده است.

پس از کسب آن مدال آسیایی، به من وعده داده شد که پیست دانهیل ساخته خواهد شد، اجازه ساخت مسیر‌های تمرینی مشابه با استاندارد‌های جهانی صادر می‌شود و مسابقات داخلی بیشتری برگزار خواهد شد.

اما واقعیت این بود که نه‌تنها هیچ‌کدام از آن وعده‌ها محقق نشد، بلکه هر سال اهمیت این رشته کمتر، تعداد مسابقات کمتر و تعداد ورزشکاران اعزامی محدودتر شد.

حتی بابت همان مدال آسیایی، هیچ‌گونه پاداشی به بنده تعلق نگرفت و دو سال بعد، با وجود کاهش شدید ارزش پول، مبلغ ۴۰ میلیون تومان به من پرداخت شد که از همان نیز ۴ میلیون تومان به عنوان مالیات کم کردند. این در حالی است که تنها هزینه تنه دوچرخه من در آن سال، دقیقاً ۴۰ میلیون تومان بود که شخصاً پرداخت کردم.

تمام هزینه‌ها با خودم، حالا که نوبت فدراسیون است، کنار کشیده‌اند.

در تمام سال‌های فعالیت حرفه‌ای، هیچ‌گاه حمایت مالی یا تدارکاتی از سوی فدراسیون دریافت نکرده‌ام.

خرید دوچرخه، تعمیرات، قطعات، استهلاک تجهیزات، و حتی اعزام به مسابقات جهانی، همه و همه از جیب شخصی من تأمین شده‌اند. هیچ تیمی پشت من نبوده، هیچ اسپانسری حمایتم نکرده، اما با تمام سختی‌ها در میادین داخلی و خارجی حضور پیدا کردم و افتخارآفرینی کردم.

اکنون که تنها یک اعزام آسیایی پیش‌روست ـ که به صراحت وظیفه قانونی و اخلاقی فدراسیون است ـ همان نهادی که باید پشت ورزشکارش بایستد، با بهانه‌های غیرکارشناسی و تصمیمات مبهم، از انجام وظایفش شانه خالی می‌کند.

همچنین در تمامی سال‌هایی که اعزامی برای مسابقات آسیایی صورت گرفته، ورزشکاران ایرانی با حداقل امکانات و بدترین شرایط اعزام شده‌اند، در حالی که رقبا در کشور‌های آسیایی با بهترین تجهیزات، تیم‌های فنی حرفه‌ای و پشتیبانی کامل اسپانسر‌ها در رقابت حاضر بوده‌اند.

در ایران نه‌تنها حمایتی برای تجهیز ورزشکاران وجود ندارد، بلکه حتی اجازه ساخت پیست‌هایی مشابه با مسیر‌های رسمی مسابقات آسیایی نیز داده نمی‌شود. با این وجود، ما با دست خالی و هزینه شخصی در این میدان‌ها شرکت کرده‌ایم.

مسابقات قهرمانی کشور که هرسال برگزار می‌شود، پس برای چیست؟ اگر این مسابقات ملاک انتخاب ملی‌پوش نیستند، پس چرا برگزار می‌شوند؟ و اگر شما در فدراسیون بودجه‌ای برای اعزام و توانایی جذب اسپانسر هم ندارید، پس اساساً در این جایگاه چه مسئولیتی را بر عهده دارید؟

به عنوان قهرمان حال حاضر کشور در رشته دانهیل، خود را نه‌تنها مسئول حفظ جایگاه ورزشی‌ام، بلکه الگو و انگیزه‌ای برای نسل جوان این رشته می‌دانم. بسیاری از نوجوانان و جوانان با انگیزه‌ای که از موفقیت‌های من گرفته‌اند وارد این مسیر شده‌اند و چشم به آینده‌ای دارند که امروزِ من است. اما تصمیمات ناعادلانه‌ای مانند این، نه‌تنها انگیزه و امید من را نشانه می‌گیرد، بلکه شوق و اشتیاق تمام ورزشکاران جوان این رشته را نیز نابود می‌کند. چگونه می‌توان از یک ورزشکار نوجوان انتظار داشت به آینده امیدوار باشد، وقتی می‌بیند قهرمان کشورش، با این سابقه و تلاش، چنین نادیده گرفته می‌شود؟

حال چگونه ممکن است که ورزشکاری با این سابقه، بدون هیچ بررسی فنی یا حضور در تست‌های آمادگی، تنها با یک جمله و قضاوت شخصی کنار گذاشته شود؟

آیا قرار است معیار انتخاب ملی‌پوش، دیگر نه شایستگی و عملکرد، بلکه روابط و سلایق شخصی باشد؟

این مسابقات آسیایی تنها میدان رسمی‌ای‌ست که انتظار می‌رفت فدراسیون نقش حمایتی خود را ایفا کند؛ اما امروز هم در این مورد، به جای حمایت، تنها بهانه‌تراشی دیده می‌شود.