زنان خانه‌دار بازنشسته تامین اجتماعی می‌شوند!

به گزارش مجله خبری نگار، «این همه سال عمرمو گذاشتم برای سرو سامون دادن به خونه و پخت و پز و بزرگ کردن ۵ بچه قد و نیم قد. اما شوهرم که مرد من موندم و یک خانه، بدون حقوق. اگه منم مثل خواهرم رفته بودم سرکار حداقل یه حقوق بازنشستگی داشتم.» این گلایه بانوی ۵۸ ساله خانه‌دار است. 

معاون برنامه‌ریزی سازمان تأمین‌اجتماعی مرتضی حسینی دیروز چهارشنبه ۲۸ تیر گفت: «بیش از ۴۰۰ هزار نفر از زنان و دختران خانه‌دار» تحت پوشش خدمات سازمان تأمین اجتماعی قرار گرفته‌اند. این در حالی است که بر اساس آخرین پژوهش وزارت کار و رفاه اجتماعی در سال ۱۴۰۰، آمار بانوان خانه‌دار حدود ۲۵ میلیون نفر و میانگین سنی آنها حدود ۴۰ سال است. زنان خانه‌دار حدود ۶۲ درصد از جمعیت زنان و حدود ۸۰ درصد از جمعیت زنان متأهل را تشکیل می‌دهند.

در سال ۱۳۸۷ برای اولین بار بخشنامه بیمه زنان خانه‌دار توسط بیمه تامین اجتماعی تدوین شد، اما اوایل سال ۱۴۰۳ با طرح جدیدی به نام «بیمه فراگیر زنان خانه دار» تعداد بیشتری از زنان خانه‌دار بدون محدودیت می‌توانند با مزایایی مثل بازنشستگی، فوت، ازکارافتادگی و بارداری تحت پوشش بیمه قرار بگیرند.

حق بیمه زنان خانه‌دار سه نرخ ۱۲ درصد، ۱۴ درصد و ۱۸ درصد دارد و البته در تمام این نرخ‌ها، علاوه بر مبلغ پرداختی شده توسط بیمه شده، «سهم دولت ۲ درصد» است.

زنان خانه‌دار در شرایطی حداقل نیمی از وقت و انرژی‌شان را صرف فعالیت‌های بدون دستمزد خانه می‌کنند که فعالیت آنها به عنوان یک شغل دیده نمی‌شود و جامعه از ارزش آن غافل است. این در حالی است که به اعتقاد کارشناسان، کار خانگی پشتوانه اقتصاد است، چون تأمین‌کننده خدمات رایگانی است که اکثر جمعیت شاغل به آن نیاز دارند.

پژوهشگر اقتصادی ریحانه رحمانی پور معتقد است بسیاری از خانم‌ها به خاطر داشتن حقوق بازنشستگی در سنین بالاتر، از جوانی وارد بازار کار می‌شوند، اما با طرح بیمه زنان خانه‌دار شاید خیلی‌ها خانه‌داری و مادری و همسری را به هر شغل دیگری ترجیح بدهند.

اما پژوهشگر مطالعات زنان نگار کریم پور می‌گوید تدوین این طرح بدون حمایت مالی در پرداخت حق بیمه آن طور که باید تاثیرگار نیست. چون پرداخت حق بیمه برای خانم خانه‌داری که شغل و درآمدی ندارند سخت است و آمار پایین بیمه شدگان خانه‌دار تایید‌کننده این موضوع است.

پژوهشگر حوزه رفاه و تامین اجتماعی وحید برسیاه، ایجاد نظام حمایتی از زنان خانه دار و تعیین سازوکار‌های آن را ضروری می‌داند و می‌گوید بار مالی حمایت بیمه‌ای از حدود بیست و پنج میلیون زن خانه دار برای دولت بسیار قابل توجه است و نمی‌توان نگاه آرمانی و غیرواقع گرایانه در زمینه حمایت حداکثری دولت از زنان خانه دار داشت، اما می‌توان با تفکیک و اولویت گذاری برمبنای سن بیمه پرداز، تجرد یا تأهل، دهک خانوار و مواردی از این دست در تصمیم گیری تغییراتی اعمال کرد.. مثلا لحاظ کردن تعداد فرزندان در اولویت دهی حمایت در پرداخت حق بیمه تاثیرگزار است.