حذف کامل علائم اوتیسم در موش‌ها در پی آخرین تلاش‌های محققان دانشگاه استنفورد

به گزارش مجله خبری نگار، بر اساس این مطالعه، بیش‌فعالی در ناحیه‌ای از مغز به نام «هسته تالاموسی رتیکولار» (reticular thalamic nucleus) می‌تواند محرک اصلی بروز رفتار‌های شبه‌اوتیسم باشد. نکته جالب توجه این است که با استفاده از دارو‌ها و تکنیک‌های نورومدولاسیون برای سرکوب فعالیت این ناحیه بیش‌فعال، محققان موفق به معکوس کردن علائم شدند.

دانشمندان دانشگاه استنفورد با کشف یک «دروازه‌بان» بیش‌فعال در مغز که ممکن است مسئول رفتار‌های مرتبط با اوتیسم باشد، با مهار این ناحیه در موش‌ها موفق به معکوس کردن علائم شدند. این کشف، ارتباط شگفت‌انگیزی را با دارو‌های صرع نشان می‌دهد.

دانشمندان علوم اعصاب در «استنفورد مدیسین» با بررسی مبانی عصبی اختلال طیف اوتیسم دریافتند که بیش‌فعالی در یک ناحیه خاص مغز می‌تواند محرک رفتار‌های رایج در این اختلال باشد. آنها با استفاده از مدل موشی این بیماری، «هسته تالاموسی رتیکولار» (reticular thalamic nucleus) را که به عنوان دروازه‌بان اطلاعات حسی بین تالاموس و قشر مغز عمل می‌کند، به عنوان یک هدف بالقوه برای درمان شناسایی کردند.

علاوه بر این، آنها با دادن دارو‌هایی که این ناحیه از مغز را مهار می‌کرد، موفق به معکوس کردن علائم شبه‌اوتیسم در موش‌ها شدند. این علائم شامل استعداد ابتلا به تشنج، حساسیت شدید به محرک‌ها، افزایش فعالیت حرکتی، رفتار‌های تکراری و کاهش تعاملات اجتماعی بود.

دارو‌های مورد استفاده در این مطالعه، همان دارو‌هایی هستند که برای درمان صرع در حال بررسی هستند. این موضوع نشان می‌دهد که فرآیند‌های زیربنایی اختلالات طیف اوتیسم و صرع در کجای مغز هم‌پوشانی دارند و چرا اغلب در یک بیمار اتفاق می‌افتند.

مطابق یافته‌های این تحقیق که در نشریه ساینس ادونسز (Science Advances) منتشر خواهد شد، هسته تالاموسی رتیکولار به عنوان یک هدف درمانی برای اوتیسم، شناخته شد و ارتباط قوی بین مکانیسم‌های عصبی اوتیسم و صرع (با شیوع ۳۰ درصدی در افراد مبتلا به اوتیسم) به تایید رسید.

این یافته‌ها مسیر‌های درمانی جدیدی را نشان می‌دهد که با درمان‌های صرع هم‌پوشانی دارند و می‌توانند راه را برای توسعه روش‌های درمانی هدفمند برای اختلال اوتیسم باز کنند.

اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی و تکاملی است که بر نحوه تعامل فرد با دیگران، برقراری ارتباط، یادگیری و رفتار او تأثیر می‌گذارد. اگرچه اوتیسم در هر سنی قابل تشخیص است، اما به عنوان یک اختلال تکاملی توصیف می‌شود، زیرا علائم معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شوند.

اغلب مبتلایان به اوتیسم، علائم زیر را بروز می‌دهند:

- مشکل در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران

- داشتن علایق محدود و رفتار‌های تکراری

- علائمی که بر عملکرد فرد در مدرسه، کار و سایر زمینه‌های زندگی تأثیر می‌گذارد.