خیرآبادی: این مدال را مدیون اوستا کریم هستم

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: گاهی گمان نمی‌کنی، ولی خوب می‌شود، دقیقاً مثل برنز تاریخی هدیه خیرآبادی در مسابقات زیر ۲۳ سال قهرمانی جهان آب‌های آرام. عشق شاید دقیقاً همین چیزی است که هدیه با دستانی خالی در آب‌های ایتالیا برایمان تعریف کرد، او در اولین تجربه جهانی‌اش، اولین مدال تاریخ آب‌های آرام بانوان را صید کرد تا تاریخ هم به افتخار او و تمامی دختران سدشکن کلاه از سر بردارد. او حالا با همین سن و سال کم، الهام‌بخش دختران قایقران است، اسم او را در گوشه ذهنتان نگه دارید، آینده اسم او را بیشتر از این‌ها فریاد خواهد زد.

او که بلافاصله بعد از برگشت از مسابقات جهانی درگیر اسباب‌کشی است، پروسه اسباب‌کشی را سخت‌تر از مسابقات جهانی می‌داند: «اسباب‌کشی واقعاً پروسه سنگینی است و حتی از مدال‌آوری هم سخت‌تر است (با خنده).» خیرآبادی این مدال را مدیون لطف خدا می‌داند: «لحظه‌ای که با رد کردن خط پایان مسابقات متوجه کسب این مدال تاریخی شدم، به اطرافیان و حامیانم فکر کردم، بیشتر از هرچیزی بابت خوشحالی آن‌ها خوشحال بودم و این حس برایم با ارزش‌تر از هرچیزی بود. این اولین تجربه مسابقات جهانی من بود، هیچ شناختی از رقبا و جو مسابقات جهانی نداشتم. اصلاً فکر چنین مدالی را نمی‌کردم، من برای فینال رفته بودم، اما خدا با یک حال اساسی این مدال را به من هدیه داد. دم اوستا کریم گرم که اول و آخر، این مدال را مدیون او هستم.»

قایقران تاریخ‌ساز، درخشش‌های اخیـــــــــر دختران ورزشکار را مرهون خودباوری خود آن‌ها می‌داند نه حمایت مسئولان: «رسیدگی‌ها و حمایت مسئولان که بیشتر نشده است، این دختران قهرمان هستند که به خود‌باوری بیشتری رسیده‌اند وگرنه مسئولان وزارت ورزش کار خاصی نمی‌کنند. امیدوارم برای ورزش بانوان احترام بیشتری قائل شده و سرمایه‌گذاری بیشتری انجام دهند. در حال حاضر قایقرانان تیم ملی انگیزه بالایی برای درخشش در مسابقات مختلف دارند، اگر بودجه‌ای که به فدراسیون‌های فوتبال، والیبال و کشتی داده می‌شود، به قایقرانی هم اختصاص یابد، مسئولان بی‌وقفه مدال درو خواهند کرد. تجربه در ورزش قهرمانی خیلی تأثیرگذار است. در حال حاضر وضعیت کشور و قیمت ارز به گونه‌ای است که اعزام‌هایمان یکی در میان است، در صورتی که هر قدر حضور فعال‌تری داشته باشیم به مدال‌ها نزدیک‌تر می‌شویم. امیدوارم روزی برسد که هیچ ورزشکاری دغدغه مالی نداشته باشد، آنقدر حمایت‌ها زیاد باشد که هیچ قهرمانی به فکر رها کردن عشقش یعنی ورزش قهرمانی و یا مجبور به ترک ایران نشود. من هم همیشه با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم کرده‌ام، در جریان همین مسابقات جهانی پاروهایمان خیلی قدیمی و باعث آبرو‌ریزی بود، به لطف رئیس فدراسیون با پارو‌های جدید به آب زدیم که اتفاقاً من و مائده شورگشتی در قایق ۲ نفره ۵۰۰ متر برای اولین بار در تاریخ مسابقات جهانی، به فینال A رسیدیم. جا دارد از همین جا از شورگشتی هم‌تیمی فوق‌العاده‌ام، آقای اوجاقی و خانم مجللی مربیانم، سهرابیان رئیس فدراسیون، خانواده و تمام حامیانم تشکر کنم.»

او درد دلی با هم‌قبیله‌هایش داشت: «شاید خیلی وقت‌ها نادیده گرفته شوید یا حتی تلاش‌هایتان به چشم نیاید، اما بدانید یکی حواسش به همه چیز هست و در بهترین زمان سورپرایزتان می‌کند.»