حرکات خود به خودی و ظاهرا تصادفی نوزادان نشانه چیست؟

براساس یک تحقیق جدید بین المللی که به رهبری دانشگاه توکیو انجام شده است، حرکات خود به خودی و ظاهرا تصادفی نوزادان، امری است که به توسعه سیستم حسگر-حرکتی در آن‌ها کمک می‌کند.

به گزارش مجله خبری نگار،حتما شما هم دیده اید که نوزادان از بدو تولد به طور مرتب دست و پای خود را تکان می‌دهند و حالتی دارند که انگار نمی‌توانند در یک حالت، ثابت باقی بمانند. حتی پیش از نوزادی و قبل از تولد نیز، جنین در رحم مادر حرکات واضحی دارد و اصطلاحا لگد می‌زند.

محققان بین المللی در یک پژوهش جدید متوجه شده اند؛ این حرکات که به ظاهر، بدون هدف و بدون هرگونه تحریک خارجی صورت می‌گیرند و به قولی، نوعی حرکات خود به خودی محسوب می‌شوند، نقش مهمی در توسعه سیستم موسوم به سیستم «حسگر-حرکتی» که انسان را قادر به کنترل عضلات، حرکت و هماهنگی می‌کند، دارند.

به گفته این محققان از دانشگاه توکیوی ژاپن، ما اگر بتوانیم این حرکات به ظاهر تصادفی و چگونگی درگیر شدن آن‌ها در رشد اولیه بشر را بهتر درک کنیم، ممکن است قادر شویم شاخص‌های اولیه را برای برخی از اختلالات رشدی مانند فلج مغزی شناسایی نماییم.

به گفته آن ها، مطالعه ما بر فعالیت عضلات و سیگنال‌های ورودی حسی برای کنترل کل بدن متمرکز شده است. ما از این طریق و با ترکیب یک مدل اسکلتی عضلانی و روش‌های خاص در علوم اعصاب، دریافتیم که حرکات خودبخودی نوزادان که به نظر می‌رسد هیچ کارکرد یا هدف واضحی ندارند، به رشد سیستم حسگر-حرکتی آن‌ها و هماهنگی آن کمک می‌کنند.

این محققان در پژوهش خود، ابتدا با استفاده از فناوری ضبط حرکت، حرکات مشترک ۱۲ نوزاد کمتر از ۱۰ روزه و ۱۰ نوزاد حدودا سه ماهه را ثبت کردند. به گزارش سیناپرس، در مرحله بعد، آن‌ها فعالیت عضلات نوزادان و سیگنال‌های ورودی حسی را با کمک یک مدل رایانه‌ای اسکلتی عضلانی در مقیاس نوزاد که خودشان توسعه داده اند، تخمین زدند. سرانجام محققان فوق از الگوریتم‌های رایانه‌ای برای تجزیه و تحلیل ویژگی‌های فضایی حرکات نوزادان و تعامل بین سیگنال‌های ورودی و فعالیت عضلات استفاده کردند.

آن‌ها می‌گویند: معمولاً فرض بر این است که توسعه سیستم حسگر-حرکتی به طور کلی به بروز تعامل‌های مکرر این سیستم بستگی دارد. به این معنی که هرچه بیشتر عملی را انجام دهید، احتمال یادگیری و یادآوری آن بیشتر است.

این محققان می‌افزایند: با این حال، نتایج ما حاکی از آن هستند که نوزادان بر اساس نوعی رفتار اکتشافی یا کنجکاوی، سیستم حسگر-حرکتی خود را توسعه می‌دهند؛ بنابراین آن‌ها فقط در حال تکرار یک عمل و حرکت خاص نیستند، بلکه حرکات متنوعی را انجام می‌دهند و در خلال این حرکات و بر اساس بازخوردها، یاد می‌گیرند.

این یافته‌ها در واقع یک ارتباط مفهومی بین حرکات اولیه خود به خودی نوزادان و فعالیت عصبی خود به خودی در آن‌ها را نشان می‌دهند.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری