پچ میکرونیدل نوید رشد مجدد مو را می‌دهد

به گزارش مجله خبری نگار، آلوپسی آره‌آتا (AA) یک اختلال خودایمنی است که با ریزش مو مشخص می‌شود و زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های T سیستم ایمنی به اشتباه به فولیکول‌های مو حمله می‌کنند. برای بازیابی کنترل سلول‌های ایمنی بیش‌فعال، محققان بیمارستان زنان بریگام، عضو بنیانگذار سیستم سلامت عمومی بریگام ماساچوست، و موسسه فناوری ماساچوست، رویکرد جدیدی را برای رساندن مستقیم تنظیم‌کننده‌های سلول T به محل‌های ریزش مو و متوقف کردن فعالیت خودایمنی ایجاد کرده‌اند. نتایج منتشر شده در Advanced Materials، افزایش قابل توجه و پایدار در رشد مجدد مو در مدل‌های این بیماری را نشان داد.

سیستم ایمنی ما برای محافظت از خود در برابر فعال شدن بیش از حد، که زمانی رخ می‌دهد که به اشتباه به بافت‌های خود ما حمله می‌کند، همانطور که در بیماری‌های خودایمنی دیده می‌شود، تکامل یافته است. در بیماری‌هایی مانند AA، سلول‌های تخصصی شناخته شده به عنوان سلول‌های T تنظیمی (T-reg) در محافظت از فولیکول‌های مو شکست می‌خورند. سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی فعلی مورد استفاده در AA، هم سلول‌های T و هم T-reg را هدف قرار می‌دهند و در رفع مشکل اساسی ناتوان هستند و خطر عود بیماری را پس از توقف درمان افزایش می‌دهند. علاوه بر این، ایمنی درمانی سیستمیک کل سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند و بیماران را در برابر عفونت‌ها و بدخیمی‌ها آسیب‌پذیر می‌کند.

رویکرد آزمایش‌شده در این مطالعه، نشان‌دهنده‌ی فاصله گرفتن از استراتژی‌های درمانی فعلی است که معمولاً از دارو‌های سرکوب‌کننده‌ی سیستم ایمنی برای سرکوب سیستم ایمنی استفاده می‌کنند. محققان به جای سرکوب سیستم ایمنی در سطح جهانی، به دنبال بازگرداندن فعالیت ایمنی کنترل‌شده به صورت موضعی و مستقیم به محل‌های ریزش مو با افزایش سطح سلول‌های Tregs بودند که در AA کاهش یافته‌اند. این رویکرد هدفمند با استفاده از یک پچ میکرونیدل که دارو‌ها را از طریق لایه بیرونی سخت پوست، کارآمدتر از کرم‌های موضعی منتقل می‌کند و از تحریک گیرنده‌های درد واقع در اعماق پوست جلوگیری می‌کند، حاصل شد.

ناتالی آرتزی، از نویسندگان این مقاله از دپارتمان مهندسی پزشکی در بریگهام و سلامت زنان، گفت: «استراتژی ما دو مشکل عمده در درمان بیماری‌های خودایمنی پوست را برطرف می‌کند. پچ‌های ما مواد بیولوژیکی را به صورت موضعی ارائه می‌دهند که به جای سرکوب سیستم ایمنی، باعث توسعه سلول‌های T تنظیمی در پوست می‌شوند. این امر تعادل ایمنی را بازیابی کرده و از حمله سلول‌های T به فولیکول‌های مو جلوگیری می‌کند و یک راه‌حل بالقوه بلندمدت بدون به خطر انداختن توانایی سیستم ایمنی در دفاع در برابر عفونت‌ها و سرطان‌ها ارائه می‌دهد.»

جمیل آزی، ایمونولوژیست بخش بیماری‌های کلیه در بیمارستان زنان و بریگام و یکی از نویسندگان این مقاله، گفت: «وقتی صحبت از بیماری‌های خودایمنی پوست می‌شود، جایی که مستقیماً به پوست دسترسی داریم، باید از استفاده از سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی که کل سیستم ایمنی را از کار می‌اندازند، خودداری کنیم.» «در حالی که درمان‌های موضعی اغلب به لایه بیرونی پوست نفوذ نمی‌کنند، پچ‌های ما انتقال موضعی مواد بیولوژیکی به لایه‌های عمیق‌تر پوست آسیب‌دیده را بهبود می‌بخشند و سیستم ایمنی را برای ایجاد تحمل نسبت به آنها دوباره برنامه‌ریزی می‌کنند.»

محققان، از جمله نویسندگان همکار، دکتر نور یونس، و دکتر نوریا پویگمال، هر دو از بریگهام و سلامت زنان، با استفاده از توالی‌یابی RNA مشاهده کردند که بافت‌های AA تغییراتی در مسیر سیگنالینگ STAT-۵/اینترلوکین-۲ (IL-۲.۲) نشان می‌دهند؛ بنابراین IL-۲، که تکثیر T-reg را تقویت می‌کند، و CCL۲۲، که محققان قبلاً نشان داده بودند حضور T-reg را در یک ناحیه خاص جذب و گسترش می‌دهد، در یک پچ میکروسوزنی بارگذاری شدند. این پچ‌ها ۱۰ بار در طول سه هفته، با دوره مشاهده بیش از هشت هفته، روی مدل‌های موشی AA اعمال شدند. رشد مجدد مو از سه هفته پس از شروع درمان مشاهده شد. محققان همچنین پچ‌های میکروسوزنی بارگذاری شده با باریسیتینیب، دارویی که برای درمان AA شدید تأیید شده است، را آزمایش کردند، اما دریافتند که جذب T-reg بدتر از پچ IL-۲/CCL۲۲ است.

همچنین مشخص شد که این پچ میکروسوزنی از پایداری خوبی در انبار برخوردار است و چشم‌انداز آن را برای استفاده بالینی بهبود می‌بخشد. اگرچه این درمان هنوز برای استفاده بالینی آماده نیست، محققان در حال توسعه و آزمایش آن هستند. آنها همچنین در حال بررسی امکان استفاده از رویکرد خود در سایر بیماری‌های پوستی با واسطه ایمنی، مانند ویتیلیگو و پسوریازیس هستند.

ناتالی آرتزی، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «میکروسوزن‌ها راهی امیدوارکننده برای رساندن هدفمند و موضعی دارو‌ها به پوست ارائه می‌دهند. توانایی آنها در رساندن دقیق دارو‌ها به طور مستقیم به ناحیه آسیب‌دیده پوست، امکان تعدیل مؤثرتر پاسخ ایمنی را فراهم می‌کند و در عین حال عوارض جانبی سیستمیک را به حداقل می‌رساند. این رویکرد هدفمند، پتانسیل بالایی برای بهبود نتایج درمان و کاهش بار بیماری‌های خودایمنی و بیماری‌های خودایمنی بر زندگی بیماران دارد.»