Current Biology: بی‌خوابی ممکن است از طریق بغل کردن هنگام خواب منتقل شود

به گفته محققان دانشگاه میشیگان، مشکلات خواب ممکن است مستقیماً با عادت خوابیدن در آغوش یکدیگر مرتبط باشد. یافته‌های آنها در مجله Current Biology منتشر شده است.

به گزارش مجله خبری نگار، به گفته محققان دانشگاه میشیگان، مشکلات خواب ممکن است مستقیماً با عادت خوابیدن در آغوش یکدیگر مرتبط باشد. یافته‌های آنها در مجله Current Biology منتشر شده است.

برای مثال، در یک مطالعه جدید، آدا ایبان-روچیلد و همکارانش رفتار خواب موش‌ها را در یک زمینه اجتماعی ردیابی کردند. آنها مشاهده کردند که این جوندگان کوچک قبل از خواب به دنبال تماس فیزیکی و در طول خواب به دنبال نوازش هستند. آنها همچنین نشان دادند که نوازش در خواب توسط یک انگیزه ذاتی برای تماس فیزیکی طولانی مدت هدایت می‌شود، که آنها آن را "somatolonging" می‌نامند.

این مطالعه نیاز حیاتی به ارتباط اجتماعی در گونه‌های دیگر غیر از انسان را برجسته می‌کند.

آدا ایبان-روچیلد خاطرنشان کرد: «فقدان این نوع تماس در طول همه‌گیری کووید-۱۹ که در طی آن افراد دچار سوماتولونژیا شدند، مشهود بود.»

با این حال، بغل کردن در طول خواب بدون هزینه نیست، به این معنی که موش‌ها اغلب خواب یکدیگر را مختل می‌کنند. به طور مشابه، در انسان‌ها، خوابیدن در کنار هم همیشه مفید نیست و بی‌خوابی می‌تواند بین شرکای تخت‌خواب منتقل شود. پس چرا انسان‌ها و سایر حیوانات به راحتی موقعیت‌هایی را انتخاب می‌کنند که می‌تواند خواب آنها را به خطر بیندازد؟ محققان هنوز نمی‌دانند.

از سوی دیگر، افرادی که با هم می‌خوابند، هماهنگی بسیاری از شاخص‌های نوروفیزیولوژیکی، از جمله زمان شروع خواب/بیداری و خواب REM را نشان می‌دهند. در این مطالعه، دانشمندان از دستگاه‌های بی‌سیم مدرن و ضبط ویدیو برای نظارت همزمان بر چندین موش در یک گروه به مدت ۲۴ ساعت استفاده کردند.

موش‌ها حاضر بودند محل خواب مورد علاقه خود را رها کنند تا به تماس اجتماعی دسترسی پیدا کنند. محققان می‌گویند این نشان می‌دهد که انگیزه برای تماس فیزیکی طولانی مدت منجر به اختلال در رفتار می‌شود.

آنها همچنین هماهنگی چندین ویژگی نوروفیزیولوژیکی را در افراد در حال خواب، از جمله زمان شروع خواب و بیدار شدن و همچنین شدت خواب، مشاهده کردند.

نکته قابل توجه این است که زمان خواب با حرکات سریع چشم (REM) در موش‌های در حال خواب از یک خانواده هماهنگ بود، اما در موش‌های ناآشنا اینطور نبود. این نشان می‌دهد که حالت‌های درونی، مانند حس امنیت، میزان هماهنگ‌سازی را کنترل می‌کنند.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری