به گزارش مجله خبری نگار، یک تیم بینالمللی از دانشمندان، بزرگترین مطالعهی تاریخ در مورد آرتریت روماتوئید را انجام دادهاند که ۹۵۳ منطقه از جهان را از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۱ پوشش میدهد. مشخص شد که در این مدت، میزان ابتلا به این بیماری، به ویژه در میان جوانان، به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این تحقیق در مجلهی Annals of the Rheumatic Diseases (ARD) منتشر شده است.
آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافتهای خود بدن، به ویژه مفاصل، حمله میکند. این بیماری باعث درد، تورم، سفتی و به مرور زمان میتواند منجر به تخریب مفاصل و از دست دادن تحرک شود. این بیماری همچنین میتواند بر اندامهای داخلی تأثیر بگذارد و کیفیت زندگی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
محققان دریافتهاند که نه تنها تعداد کلی موارد ابتلا هر ساله در حال افزایش است، بلکه بار سیستم مراقبتهای بهداشتی نیز در حال افزایش است. این افزایش به ویژه در گروههای سنی جوانتر و در کشورهایی با سطح زندگی بالا قابل توجه است. اگرچه قبلاً اعتقاد بر این بود که چنین کشورهایی باید با این بیماری بهتر مقابله کنند، اما دادهها خلاف این را نشان دادند. بریتانیا، ایرلند و نیوزیلند بیشترین نابرابری را در شیوع این بیماری بر اساس منطقه دارند. این بدان معناست که حتی در یک کشور واحد، برخی مناطق بار بسیار سنگینتری را نسبت به سایر مناطق تجربه میکنند.
نویسندگان تأکید میکنند که عوامل اقتصادی تنها دلیل این نابرابری نیستند. به عنوان مثال، ژاپن با وجود سطح بالای پیری جمعیت، موفق به کاهش میزان بیماریها شده است. این امر به لطف برنامههای تشخیصی زودهنگام، استفاده گسترده از داروهای مدرن و عادات غذایی که فرآیندهای التهابی را کاهش میدهند، امکانپذیر شده است.
دانشمندان همچنین پیشبینی کردند که این وضعیت تا سال ۲۰۴۰ ادامه خواهد داشت. طبق برآوردهای آنها، میزان ابتلا به آرتروز در کشورهای کمدرآمد و با درآمد متوسط به دلیل پیری جمعیت و زیرساختهای پزشکی ناکافی افزایش خواهد یافت. در عین حال، کشورهای توسعهیافته قادر خواهند بود تا حدی این آمار را کاهش دهند - البته به شرط پیشگیری فعال، به ویژه اگر با سیگار کشیدن مبارزه کنند. در برخی مناطق، مانند چین، ترک سیگار میتواند مرگ و میر ناشی از آرتروز را تقریباً ۱۷ درصد کاهش دهد.
نویسندگان امیدوارند مدلی که توسعه دادهاند به ارزیابی دقیقتر خطرات و نیازهای واقعی مناطق خاص کمک کند. این امر امکان گذار از اقدامات کلی به استراتژیهای بهداشتی هدفمندتر و متناسب با شرایط محلی را فراهم میکند.