روند افزایشی آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌ها تا ۲۰۵۰

به گزارش مجله خبری نگار،آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌ها یک مشکل دائمی در سراسر جهان است. حیوانات ممکن است در قطعات پلاستیکی بزرگتر مانند تور‌های ماهیگیری گیر کنند و یا میکروپلاستیک‌هایی را بخورند که در نهایت وارد زنجیره غذایی شده و توسط انسان مصرف می‌شوند.

تحقیقات منتشر شده نشان می‌دهد که امروزه حدود ۱۷۰ تریلیون قطعه پلاستیک، عمدتاً میکروپلاستیک، در سطح اقیانوس‌های جهان وجود دارد که بیشتر آن‌ها از سال ۲۰۰۵ دور ریخته شده‌اند.

یک مطالعه جدید که در مجله PLOS One منتشر شده است، نشان می‌دهد که در ۱۵ سال گذشته، آلودگی پلاستیک در اقیانوس‌های جهان به سطحی بی‌سابقه رسیده است. این میزان آلودگی از تخمین‌های قبلی بیشتر بوده و به نظر می‌رسد که در صورت عدم کنترل، نرخ ورود پلاستیک به اقیانوس‌ها در دهه‌های آینده چندین برابر افزایش خواهد یافت.

محققان بیش از ۱۱ هزار نمونه پلاستیکی از بیش از ۱۱ هزار ایستگاه را از سراسر جهان جمع آوری و تحلیل کردند. این نمونه‌ها در طی یک دوره ۴۰ ساله، از سال ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۹، برداشت شده بودند. بر اساس نتایج این مطالعه، تا سال ۱۹۹۰ تغییر خاصی در میزان آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌ها مشاهده نشد. سپس در بازه زمانی بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۵، یک تغییر نوسانی مشاهده شد. پس از آن، میزان آلودگی پلاستیکی در نمونه‌ها سر به فلک کشید.

لیزا اردل، نویسنده مقاله در گفتگو با خبرگزاری فرانسه اعلام کرد که افزایش سریع و بی‌سابقه‌ای در آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌ها از سال ۲۰۰۵ به بعد مشاهده شده است، زیرا تولید پلاستیک و کنترل انتشار آن در اقیانوس‌ها محدود است. این مقاله بسیاری از منابع آلودگی پلاستیک در اقیانوس‌ها را بر شمرده و اشاره کرده است که وسایلی مانند تور‌ها و شناور‌های ماهیگیری به صورت تصادفی در وسط اقیانوس رها می‌شوند، در حالی که لباس ها، لاستیک‌های ماشین و پلاستیک‌های یک بار مصرف به سمت سواحل حرکت می‌کنند و در نزدیکی ساحل‌ها به آلودگی پلاستیکی منجر می‌شوند. در نهایت، این پلاستیک‌ها به شکل میکروپلاستیک‌ها در اقیانوس تجزیه می‌شوند که می‌تواند شبیه پولک‌های روی سطح اقیانوس بماند.

با توجه به گزارشی که توسط Economist Impact و The Nippon Foundation تهیه شده است، در صورت تداوم روند فعلی، استفاده از پلاستیک در کشور‌های G۲۰ در بازه‌ی زمانی ۲۰۱۹ تا ۲۰۵۰ تقریباً دو برابر خواهد شد و به ۴۵۱ میلیون تن در سال خواهد رسید. در سال ۱۹۵۰، تنها دو میلیون تن پلاستیک در سراسر جهان تولید شده است. به رغم این که در کشور‌های پیشرفته با سیستم‌های مدیریت پسماند، بازیافت پلاستیک‌ها انجام می‌شود، اما کمک چندانی به معضل آلودگی اقیانوس‌ها نکرده است، زیرا تنها درصد کمی از پلاستیک‌ها به‌درستی بازیافت می‌شوند و در عوض بیشتر آن‌ها به محل‌های دفن زباله منتقل می‌شوند.

در صورتی که محل‌های دفن زباله هم مدیریت مناسبی نداشته باشند، زباله‌های پلاستیکی می‌توانند به محیط زیست وارد شده و در نهایت مسیر خود را به سوی اقیانوس‌ها پیدا کنند.

به گفته اردل، ما در حقیقت با نواقص در بازیافت و تولید بیش از حد محصولات سمی و بسته بندی مواجه هستیم.

نرخ زباله‌های پلاستیکی از سال ۱۹۵۰ تاکنون، به دلیل وجود سیاست‌های موثر در کنترل آلودگی در برخی دوره‌ها کاهش یافته است و این شامل معاهده ۱۹۸۸ MARPOL می‌شود. این معاهده الزام‌آور بین ۱۵۴ کشور برای ممانعت از تخلیه پلاستیک از ناوگان دریایی، ماهیگیری و کشتیرانی است.

با توجه به افزایش چشمگیر تولید پلاستیک در دنیا، نویسندگان گزارش حاضر معتقدند که یک معاهده جدید و گسترده نه تنها برای کاهش تولید و استفاده از پلاستیک، بلکه مدیریت بهتر دفع آن لازم است. آن‌ها تأکید می‌کنند که راه حل‌ها باید در ابتدا به سیستم‌هایی تمرکز کنند که انتشار آلودگی پلاستیکی را محدود می‌کنند، چرا که بازیابی زیست محیطی پلاستیک ارزش محدودی دارد.

در سال گذشته، بر اساس توافق نامه الزام آور سازمان ملل متحد، ۱۷۵ کشور به پایان دادن به آلودگی پلاستیکی متعهد شدند که باید تا سال آینده نهایی شود. از جمله اقدامات کلیدی مورد بحث در آن، اعمال محدودیت جهانی بر استفاده از پلاستیک‌های یک بار مصرف و اخذ مالیات بر تولید پلاستیک جدید است.

یک مطالعه اخیر با نام PLOS نشان داده است که وزن کل آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌ها حدود ۲.۳ میلیون تن است. در این مطالعه، نمونه‌ها را از شش منطقه شامل اقیانوس اطلس شمالی، اقیانوس اطلس جنوبی، اقیانوس آرام شمالی، اقیانوس آرام جنوبی، اقیانوس هند و دریای مدیترانه بررسی شده است.