ناشنیده‌هایی از چگونگی نام گذاری هفته وحدت

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: شاید جالب باشد که بدانیم ایده نام گذاری هفته‌ای به نام «وحدت»، مربوط به دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نیست. این نام گذاری پیش از انقلاب نیز در سیستان و بلوچستان اجرا شده است؛ زمانی که حضرت آیت ا... خامنه‌ای در ایرانشهر روزگار تبعید خود را سپری می‌کردند.

به گزارش پایگاه دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری، روایت این نام گذاری را از سخنان رهبر انقلاب اسلامی بخوانیم: شکل گیری اولین هفته وحدت در دوران تبعید یکى از ابزارهاى همیشه مورد استفاده دشمنان ملت هاى مسلمان براى اختلاف، مسئله اختلافات مذهبى، شیعه و سنى و از این قبیل بوده. دعوا درست کنند، اختلاف ایجاد کنند، برادران را به جان هم بیندازند، اختلافات را بزرگ کنند، برجسته کنند، موارد اشتراک و اتحاد را ضعیف کنند، کمرنگ کنند، یک چیز کوچک را بزرگ کنند، برجسته کنند؛ این همه نقاط اشتراک را که بین برادران سنى و شیعه هست، کوچک کنند، ضعیف کنند؛ این کارى است که دایم انجام گرفته است، الان هم دارد انجام می‌گیرد. جمهورى اسلامى از اولین روز در مقابل این توطئه ایستاده است؛ علت هم این است که ما ملاحظه کسى را نمی‌کنیم؛ این عقیده ماست. قبل از این که نظام اسلامى تشکیل بشود، برادران ما، بزرگان نهضت، بزرگان مبارزه انقلابى در آن روز - که هنوز خبرى از حکومت اسلامى و جمهورى اسلامى نبود - در جهت وحدت شیعه و سنى تلاش می‌کردند. من خودم در بلوچستان تبعید بودم.

از آن زمان تا حالا با علماى سنى حنفى شهرهاى بلوچستان - ایرانشهر و چابهار و سراوان و زاهدان - با آن هایى که بحمدا... زنده هستند، رفیقیم، نزدیکیم وصمیمى هستیم. من آن جا تبعیدى بودم، دستگاه‌ها نمی‌خواستند بگذارند تلاشى از سوى ما انجام بگیرد؛ اما در عین حال ما گفتیم بیایید کارى کنیم که یک نشانه اى از اتحاد شیعه و سنى را در این شهر نشان بدهیم؛ که این مسئله هفته وحدت - ولادت نبى اکرم (ص) در دوازدهم ربیع الاول به روایت اهل سنت و در هفدهم ربیع الاول به روایت شیعه - آن روز به ذهن ما رسید و در ایرانشهر آن را عمل کردیم؛ یعنى از دوازدهم تا هفدهم جشن گرفتیم. این یک فکر عمیقى بوده است، مال امروز و دیروز نیست. (۱۳۹۰.۷.۲۵)

فکر وحدت اسلامی یک فکر زودگذر نیست فکر وحدت اسلامى یک فکر زودگذرِ تازه پا نیست، بلکه از اعماق دل ما مى جوشد. سنّى براى خود سنّى است، شیعه هم براى خود شیعه است، هرکدام عقاید و مناسکى دارند و هیچ کدام دیگرى را مجبور نمى کند که مثل من وضو بگیر یا اعمال دیگر را مثل من انجام بده. حقیقت این است که هر دو به خداى واحد، قبله واحد، پیامبر واحد، اهداف و ارزش هاى واحد و به اسلام واحد معتقدند. چرا این‌ها را فراموش کنیم؟! من در همان روزهایى که تبعید بودم - آقاى مولوى قمرالدّینى این جاست - پیغام دادم، خودم به مسجد ایشان رفتم و گفتم بیایید این یک هفته میان هفده ربیع - که ما شیعه‌ها هفده ربیع را روز ولادت پیغمبر (ص) مى دانیم و جشن مى گیریم - و دوازده ربیع را - که شما سنّی‌ها روز ولادت پیامبر (ص) مى دانید - جشن بگیریم. ما بگیریم، شما هم بگیرید. ایشان هم قبول کرد.

اتّفاقاً در همان روزهاى اوّل و دوم در ایرانشهر سیل آمد و بساط همه چیز را به هم زد و ما در کار امداد مردم افتادیم و نتوانستیم کارى انجام دهیم. به این چیز‌ها توجّه داشته باشید. خوب؛ طبیعى است که هر کسى براى عقاید خود احترام و ارزش قائل است. اما اگر زید به عقیده خود احترام مى گذارد، مگر مستلزم این است که به عقیده عمرو اهانت کند؟! یا اگر عمرو به عقیده خود احترام مى گذارد، مگر مستلزم این است که به زید اهانت کند؟! چرا؟! دشمن همین را مى خواهد و این آتش عجیبى است اگر مشتعل شود. الان شما ببینید در همین همسایگى این مرز ما، دست هایى اختلاف و تفرقه بین شیعه و سنّى را تحریک مى کنند.

سرِ همین اختلافات، همدیگر را کافر و فاسق و فلان مى دانند و مى کشند. این است که من تأکید مى کنم و این نکته اساسى است. بله؛ از دوستان و علماى عزیز خیلى متشکّرم که تلاش کردید؛ اما این تلاش را تعمیق کنید و به دوستی‌ها عمق ببخشید؛ هرکدام هم در مذهب خود پایدار و ثابت قدم بمانید. بحث علمى و فکرى و ... هم به جاى خود محفوظ، خیلى خوب است و مانعى هم ندارد. اما مراقب اختلاف باشید؛ مراقب مردم باشید؛ مراقب دست دشمن باشید. (۱۳۸۱.۱۲.۲)