دیدن دنیا با چشم دانشمندان

به گزارش مجله خبری نگار، به نقل از facts، هیچ نقطه‌ای از جهان نیست که علم را به آن راه نباشد؛ از دورترین اجرام کیهانی تا نزدیک‌ترین چیز‌ها به ما یعنی سلول‌های بدن. علم، دایم تغییر و پیشرفت می‌کند و جهان وسیع ما را با شناختی که از آن بهمان می‌دهد، وسیع‌تر و شفاف‌تر می‌کند. در اطلاعات عمومی این هفته سعی داریم مثل دانشمند‌ها به پیرامون‌مان نگاه کنیم و به جای رد شدن از کنار اتفاقات و واقعیت‌های پذیرفته شده، بپرسیم «چرا؟»

چرا بادکنک هلیومی صدای ما را تغییر می‌دهد؟

یکی از سرگرمی‌های رایج در جشن تولدها، تغییر صدا با بادکنک هلیومی است؛ وقتی صدای کلفت پدر، نازک و بچگانه می‌شود، جشن تولد لطف دیگری دارد! اما این تغییر صدا چطور اتفاق می‌افتد؟ از آن‌جایی‌که هلیوم چگالی کمتری نسبت به اکسیژن دارد، صدای ما سریع‌تر از طریق تار‌های صوتی ما عبور می‌کند. درواقع با هلیوم صدای ما نازک و عجیب می‌شود، چون صدا دو برابر سریع‌تر از حد معمول حرکت می‌کند.

دانشمندان چطور وزن سیارات را حساب می‌کنند؟

اندازه‌گیری اجرام در فضا که غیرممکن است پس چطور دانشمندان از وزن سیارات مختلف حرف می‌زنند؟ جواب معما در کشش گرانشی نهفته است. همه چیز به آزمایش «لرد هنری کاوندیش» در سال ۱۷۹۷ برمی‌گردد. کاوندیش آزمایشی با دو توپ ۱۵۰ کیلوگرمی سربی (به‌جای سیاره‌ها) و دو کره کوچک‌تر (قمرها) ترتیب داد و کشش گرانشی بین این عناصر را اندازه‌گیری کرد. او با این آزمایش، قطعه گمشده پازل گرانشی نیوتن را کشف کرد که مقدار G بود؛ مقداری که نیروی گرانش بین دو جسم را به جرم و فاصله آن‌ها مرتبط می‌کند.
با ارزش جدید G، کاوندیش اولین کسی بود که سعی کرد یک سیاره را وزن کند. دانشمندان از طریق یافته‌های او وزن سیاره‌ها را براساس زمان لازم برای چرخش اجسام به دور سیاره و فاصله آن اجرام از سیاره محاسبه می‌کنند.

دایناسور‌ها چطور شناسایی شدند؟

دایناسور‌ها میلیون‌ها سال پیش زندگی می‌کردند پس ما چطور امروز درباره شکل و نحوه زندگی آن‌ها اطلاعات زیادی داریم؟ خب شاید جواب بدهید فسیل دایناسور‌ها مخزن اطلاعاتی است که این موجودات منقرض شده را به ما می‌شناساند. جواب درستی است، اما کامل نیست. با توجه به زمان زیادی که از مرگ دایناسور‌ها گذشته، فسیل‌های کامل بسیار کمی از آن‌ها به‌جا مانده و دانستنی‌های ما بیشتر از بقایای کوچکی مثل یک دندان، تکه‌ای استخوان و ... به‌دست آمده‌است.

چرا پوست موز باعث زمین خوردن می‌شود؟

در کارتون‌های بچگی، سُر خوردن روی پوست موز و کله‌پا شدن یک پای ثابت خنده گرفتن بود. با این که بار‌ها و بار‌ها این صحنه را دیده بودیم، اما هر بار خنده‌مان می‌گرفت. تا حالا از خودتان پرسیده‌اید که چرا فقط پوست موز در این صحنه‌های خنده‌دار نقش‌آفرینی می‌کند؟ چهار دانشمند ژاپنی برای پاسخ دادن به این سوال اصطکاک بین کفش، پوست موز و زمین را اندازه گرفتند. ضریب اصطکاک ۰.۰۷ بود یعنی می‌شود گفت پوست موز تقریبا اصطکاک ندارد. راه رفتن روی پوست موز، شش برابر لغزنده‌تر از اصطکاک بین کفش و زمین بود.

منبع: خراسان