دانشمندان ارتباط گمشده بین رژیم غذایی و خطر ابتلا به سرطان را یافتند

به گزارش مجله خبری نگار/یک مکانیسم ناشناخته برای غیرفعال کردن ژن‌های سرکوب‌کننده تومور، به توضیح این موضوع کمک می‌کند که چرا خطر ابتلا به سرطان با رژیم‌های غذایی ناسالم یا شرایط متابولیک کنترل نشده مانند دیابت مرتبط است. این مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.

محققان سنگاپوری و بریتانیایی با استفاده از مدل‌های موشی، بافت انسانی و ارگانوئید‌های سینه انسان که در آزمایشگاه رشد کرده‌اند، دریافتند که تغییرات در متابولیسم گلوکز می‌تواند با خاموش کردن موقت ژنی به نام BRCA۲ که از ما در برابر تومور‌ها محافظت می‌کند، رشد سرطان را افزایش دهد.

لی رن کونگ، داروشناس سرطان‌شناس از موسسه علوم سرطان سنگاپور (CSI سنگاپور)، نویسنده اول این مطالعه جدید، گفت: «این یافته‌ها آگاهی در مورد تأثیر رژیم غذایی و کنترل وزن در مدیریت خطر سرطان را افزایش می‌دهد.» «ما این مطالعه را برای درک عواملی که خطر ابتلا به سرطان را در خانواده‌ها افزایش می‌دهند، آغاز کردیم، اما در نهایت به کشف مکانیسم عمیق‌تری رسیدیم که مسیر اصلی دریافت انرژی را به ابتلا به سرطان مرتبط می‌کند.»

این کشف همچنین یک نظریه قدیمی در مورد ژن‌هایی که از سرطان محافظت می‌کنند را به چالش می‌کشد. الگوی «دو ضربه‌ای» نادسون که اولین بار در سال ۱۹۷۱ مطرح شد، بیان می‌کند که هر دو نسخه از یک ژن سرکوبگر تومور باید قبل از شروع سرطان، به طور دائم در سلول‌های ما غیرفعال شوند.

مطالعات اخیر نشان داده است که جهش در یکی از دو ژن BRCA۲ سلولی با انواع مختلف سرطان مرتبط است. جالب توجه است که موش‌ها و سلول‌های انسانی دارای این جهش، علائم معمول بی‌ثباتی ژنتیکی را که در سلول‌های دارای هر دو نسخه جهش‌یافته ژن مشاهده می‌شود، نشان نمی‌دهند.

در موش‌ها، به نظر نمی‌رسد که داشتن تنها یک کپی از BRCA۲ باعث ایجاد مشکلات عمده در رشد اندام‌ها یا ترمیم DNA در اکثر بافت‌ها شود. اما به نظر می‌رسد سلول‌های دارای این جهش در برابر استرس، مانند قرار گرفتن در معرض سموم محیطی مانند فرمالدئید یا استالدهید، آسیب‌پذیرتر هستند که می‌تواند سطح پروتئین BRCA۲ را کاهش دهد و منجر به مشکلات عملکردی شود.

آشوک ونکیتارمان، متخصص سرطان و محقق سرطان از CSI سنگاپور، می‌گوید: «اینکه چگونه چنین عوامل محیطی خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند هنوز کاملاً مشخص نیست، اما اگر می‌خواهیم اقدامات پیشگیرانه‌ای برای کمک به سالم ماندن طولانی‌تر خود انجام دهیم، درک این ارتباط مهم است.»

این تیم ابتدا افرادی را که یک کپی معیوب از BRCA۲ را به ارث برده بودند، بررسی کرد. آنها دریافتند که سلول‌های این افراد نسبت به متیل‌گلیوکسال (MGO) حساس‌تر هستند، که وقتی سلول‌ها گلوکز را از طریق فرآیندی به نام گلیکولیز برای انرژی تجزیه می‌کنند، تولید می‌شود.

گلیکولیز بیش از ۹۰ درصد MGO را در سلول‌ها تولید می‌کند، که یک جفت آنزیم معمولاً آن را در حداقل نگه می‌دارند. اگر آنها نتوانند این کار را انجام دهند، سطح بالای MGO می‌تواند منجر به تشکیل ترکیبات مضری شود که به DNA و پروتئین‌ها آسیب می‌رسانند. در بیماری‌هایی مانند دیابت، وقتی سطح MGO به دلیل قند خون بالا افزایش می‌یابد، این ترکیبات مضر به عوارض بیماری کمک می‌کنند.