به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه که توسط یک تیم تحقیقاتی بینالمللی متشکل از بیش از ۸۰ دانشمند انجام و در مجله PNAS منتشر شد، نتیجه گرفت که رژیم غذایی، به ویژه مصرف غذاهای فوق فرآوری شده، عامل تعیینکننده در شیوع چاقی است، نه فعالیت بدنی کم، همانطور که قبلاً تصور میشد.
محققان از یک تکنیک پیچیده مبتنی بر آب دوبار برچسبگذاری شده برای اندازهگیری دقیق میزان متابولیسم در بیش از ۴۲۰۰ نفر از ۳۴ کشور، با سبک زندگیهای مختلف از کارمندان اداری در شهرهای مدرن گرفته تا شکارچیان-گردآورندگان در جوامع سنتی، استفاده کردند.
بزرگترین شگفتی زمانی بود که آنها کشف کردند که میزان مصرف انرژی در همه این گروهها، علیرغم تفاوتهای زیاد در سطح فعالیت بدنی روزانهشان، به طرز چشمگیری مشابه بود.
این یافتهها، درک ما از اپیدمی جهانی چاقی را تغییر میدهد و نشان میدهد که افزایش قابل توجه مصرف کالری - به ویژه از غذاهای فرآوری شده - مسئول تقریباً ۹۰٪ از مشکل وزن در جوامع مدرن است. در همین حال، نشان داده شده است که کاهش فعالیت بدنی تنها درصد ناچیزی از این بحران سلامتی را تشکیل میدهد.
پروفسور هرمان پونتزر، محقق ارشد این مطالعه، تأکید میکند که این یافتهها از اهمیت ورزش برای سلامت کلی نمیکاهد، بلکه بر لزوم تمرکز بر بهبود کیفیت تغذیه به عنوان یک راه حل اساسی برای مشکل چاقی تأکید میکند. او میافزاید: «ما در سرزنش کمبود ورزش اشتباه کردهایم، در حالی که در واقع، آنچه هر روز در دهان خود میگذاریم، در درجه اول وزن ما را تعیین میکند.»
این دیدگاه توسط متخصصان تغذیه در سراسر جهان پشتیبانی میشود. پروفسور داریوش مظفریان، متخصص قلب و عروق و مدیر موسسه غذا به عنوان دارو در دانشگاه تافتس، توضیح میدهد که «تغییرات در رژیمهای غذایی ما، نه سطح فعالیت ما، عامل اصلی بحران چاقی فعلی است.» پروفسور بری پاپکین از دانشگاه کارولینای شمالی خاطرنشان میکند که این مطالعه «شواهد محکمی را ارائه میدهد که تحقیقات قبلی در مورد نقش محوری رژیم غذایی در مشکل افزایش وزن را تأیید میکند.»
این یافتهها نشاندهندهی یک تغییر اساسی در استراتژیهای کنترل چاقی است و نشان میدهد که باید سیاستهای بهداشت عمومی را به سمت تمرکز بر بهبود کیفیت رژیم غذایی و کاهش مصرف غذاهای فوق فرآوریشده تغییر داد، نه اینکه صرفاً بر توصیههای کلی برای افزایش فعالیت بدنی تکیه کرد. با این حال، حفظ یک سبک زندگی فعال برای پیشگیری از بیماریهای مزمن و ارتقای سلامت کلی همچنان مهم است، حتی اگر تأثیر مستقیم آن بر کنترل وزن کمتر از آن چیزی باشد که قبلاً تصور میشد.
منبع: ایندیپندنت