به گزارش مجله خبری نگار/ایتنا،شهاب‌سنگی که این دهانه را ایجاد کرد، ۳.۵ میلیارد سال پیش به زمین برخورد کرد. پیش از این، قدیمی‌ترین دهانه شناخته‌شده ۲.۲ میلیارد سال قدمت داشت.
این نشان می‌دهد که زمین قبلا در معرض برخورد‌های عظیمی قرار گرفته که ممکن است از آنها بی‌خبر باشیم و این دهانه‌های به‌جا‌مانده شاید مکان‌هایی بوده‌اند که حیات روی زمین در آنها آغاز شده باشد.
دانشمندانی دخیل در این تحقیق توانستند آن را از طریق «مخروط‌های پاشیده» شناسایی کنند که در اثر فشار شدید ناشی از برخورد یک شهاب‌سنگ به جا می‌مانند.
تیم جانسون از دانشگاه کرتین گفت: «ما از طریق بررسی ماه می‌دانیم که برخورد‌های عظیم در اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی رایج بوده‌اند.»
«تاکنون، نبود دهانه‌هایی که واقعا باستانی باشند، سبب می‌شد که زمین‌شناسان تا حد زیادی آنها را نادیده بگیرند.»
«این پژوهش بخش مهمی از معمای تاریخچه برخورد‌های زمین را ارائه و نشان می‌دهد که ممکن است دهانه‌های باستانی بسیاری وجود داشته باشند که به مرور زمان کشف شوند.»
کریس کرکلند، استاد دیگری از دانشگاه کرتین، گفت که این یافته‌ها نه‌تنها ممکن است به ما در کشف محیط‌هایی که حیات اولیه در آنها شکوفا شد کمک کند، بلکه قاره‌هایی را که امروز حیات روی آنها رونق دارد، نیز مشخص کند.
پروفسور کرکلند گفت: «کشف این برخورد و یافتن موارد بیشتری از همان دوره زمانی می‌تواند درباره اینکه حیات چگونه ممکن است آغاز شده باشد، اطلاعات زیادی ارائه دهد، زیرا دهانه‌های برخوردی محیط‌هایی مناسب برای حیات میکروبی، مانند استخر‌های آب داغ، ایجاد کرده‌اند.»
«این یافته همچنین درک ما از شکل‌گیری پوسته زمین را به‌طرزی بنیادین اصلاح می‌کند: مقدار عظیم انرژی ناشی از این برخورد می‌توانست در شکل‌دهی پوسته اولیه زمین نقشی داشته باشد، به این صورت که بخشی از پوسته زمین را به زیر بخش دیگری رانده باشد یا ماگما را مجبور کرده باشد از اعماق گوشته زمین به سمت سطح صعود کند.»
«این امر حتی ممکن است به شکل‌گیری پوسته‌های پایا [یا کراتون‌ها]، که توده‌های بزرگ و پایدار زمینی به شمار می‌روند و پایه قاره‌ها را تشکیل داده‌اند، کمک کرده باشد.»
مطالعه‌ای که این یافته‌ها را توصیف می‌کند، با عنوان «یک دهانه برخوردی پالئوآرکئن در کراتون پیلبارا، استرالیای غربی» روز جمعه ۷ مارس در مجله «نیچر کامیونیکیشنز» (Nature Communications) منتشر شد.
