به گزارش مجله خبری نگار،پژوهشگران روشی برای اندازهگیری قدرت سیناپسی، دقت انعطافپذیری عصبی و ذخیرهسازی اطلاعات در مغز ابداع کردهاند. آنها با استفاده از نظریه اطلاعات، دریافتند که سیناپسها میتوانند تا ۱۰ برابر اطلاعات بیشتری را نسبت به آنچه قبلاً تصور میشد، ذخیره کنند.
این یافتهها درک ما از یادگیری، حافظه و چگونگی تکامل یا تحلیل رفتن این فرآیندها را بهبود میبخشد. این کشف میتواند زمینهی تحقیق در مورد اختلالات رشدی عصبی و اختلالات عصبیِ تحلیلبرنده را به طور چشمگیری ارتقاء دهد.
هر بار که ورقهای یک دسته فلشکارت لغات را مرور میکنید، تعاریف آنها سریعتر و راحتتر به ذهن شما میآیند. این فرآیند یادگیری و به خاطر سپردن اطلاعات جدید، اتصالات مهمی را در مغز شما تقویت میکند.
اینکه بتوانید با تمرین، آن کلمات و تعاریف جدید را راحتتر به خاطر بیاورید، گواه این است که اتصالات عصبی (سیناپسها) میتوانند به مرور زمان قویتر یا ضعیفتر شوند، ویژگیای که به آن «پلاستیسیته سیناپسی» گفته میشود.
سنجش پویایی سیناپسهای منفرد میتواند چالشی برای متخصصان علوم اعصاب باشد، اما نوآوریهای محاسباتی اخیر از مؤسسهی سالک [Salk Institute]ممکن است این روند را تغییر دهد و در عین حال، بینشهای جدیدی در مورد مغز را آشکار سازد.
برای درک اینکه مغز چگونه یاد میگیرد و اطلاعات را در خود نگه میدارد، دانشمندان سعی میکنند کمیتسازی کنند که یک سیناپس چقدر از طریق یادگیری قویتر شده است و چقدر دیگر میتواند قویتر شود.
قدرت سیناپسی را میتوان با بررسی ویژگیهای فیزیکی سیناپسها اندازهگیری کرد، اما اندازهگیری دقت انعطافپذیری (اینکه آیا سیناپسها با یک مقدار ثابت ضعیفتر یا قویتر میشوند) و میزان اطلاعاتی که یک سیناپس میتواند ذخیره کند، بسیار دشوارتر است.
سنجش پویایی سیناپسهای منفرد میتواند چالشی برای متخصصان علوم اعصاب باشد، اما نوآوریهای محاسباتی اخیر از مؤسسهی سالک [Salk Institute]ممکن است این روند را تغییر دهد و در عین حال، بینشهای جدیدی در مورد مغز را آشکار سازد.
برای درک اینکه مغز چگونه یاد میگیرد و اطلاعات را در خود نگه میدارد، دانشمندان سعی میکنند کمیتسازی کنند که یک سیناپس چقدر از طریق یادگیری قویتر شده است و چقدر دیگر میتواند قویتر شود.
قدرت سیناپسی را میتوان با بررسی ویژگیهای فیزیکی سیناپسها اندازهگیری کرد، اما اندازهگیری دقت انعطافپذیری (اینکه آیا سیناپسها با یک مقدار ثابت ضعیفتر یا قویتر میشوند) و میزان اطلاعاتی که یک سیناپس میتواند ذخیره کند، بسیار دشوارتر است.
«پروفسور * سجنوفسکی، نویسنده ارشد این مطالعه میگوید: «ما در حال پیشرفت در شناسایی دقیق محل و نحوهی اتصال تکتک نورونها به یکدیگر هستیم، اما هنوز چیزهای زیادی دربارهی پویایی این اتصالات برای یادگیری باقی مانده است.
این روش میتواند مطالعات در زمینه یادگیری، حافظه و اختلالات مغزی مانند آلزایمر را متحول سازد.