به گزارش مجله خبری نگار،ما انسانها به صحبت دربارهی اضطراب عادت داریم. در حقیقت، بسیاری از ما هر روز آن را تجربه میکنیم. اما سگها میتوانند شکل مشابهی از اضطراب را تجربه کنند. این حیوانات در زمان اضطراب نشانههایی مانند بیش فعالی، بی حالی، تغییر رفتار یا رفتارهای تکرار شونده از خود نشان میدهند. حتی ممکن است نحوهی برخورد ما با این نشانهها دلیل اصلی این مشکل باشد، حتی اگر هرگز قصدی برای ناراحت کردن دوست پشمالوی خود نداشته ایم.
اما به همین دلیل است که لازم است بدانیم که اضطراب برای یک سگ به چه معنا است. در ادامه از اشتباهات رایجی خواهیم گفت که باعث مضطرب شدن سگ خانگی تان میشوند.
اضطراب جدایی در سگهای کوچک سال که هنوز به تنها ماندن عادت نکرده اند، بسیار رایج است. سگهای بسیار پیر هم ممکن است دچار اضطراب جدایی شوند، چون توانایی طبیعی شان برای مراقبت از خود را از دست میدهند. این اضطراب در سگها با نشانههایی مانند رفتار مخرب، پارس مداوم یا زوزه کشیدن در زمان خروج شما از خانه و ورودتان به آن نمود پیدا میکند.
برای عادت کردن سگ خانگی تان به تنها ماندن توصیه میشود آن را بیشتر از ۶ تا ۸ ساعت تنها نگذارید. پیش از ترک خانه از قفل بودن درها و پنجرهها برای جلوگیری از فرار سگ خانگی تان و کافی بودن آب و غذای آن اطمینان حاصل کنید و اسباب بازیهایی در دسترسش بگذارید تا خود را با آنها سرگرم کند. به علاوه، پیش از خروج، باید به مدت ۲۰ دقیقه به سگ تان بی اعتنا باشید. این کار را در زمان بازگشت به خانه هم انجام دهید و تا زمانی که آرام نگرفته، از صحبت با آن و نوازشش خودداری کنید. بعد از آن میتواند اوقات مشترکی را در کنار هم سپری کنید.
سگها به ورزش کردن در فضای باز و تخلیهی انرژی خود با دویدن نیاز دارند. این به ویژه درمورد سگهایی صدق میکند که در آپارتمان زندگی میکنند و فضایی برای ورزش کردن در خانه ندارند. اگر در جایی زندگی میکنید که سگ گردانی بدون قلاده در آن مجاز نیست، باید به میزان تنگی قلادهی سگ تان توجه داشته باشید. تنگی قلاده نه تنها میتواند به سگ خانگی تان صدمهی فیزیکی وارد کند، بلکه آن را مضطرب هم میکند. این امر در نهایت بر روی رفتار سگ تان تأثیر میگذارد.
سعی کنید سگ تان را به فضای بازی ببرید که در آنجا بتواند آزادانه بدود. بهتر است این کار را چند بار در هفته انجام دهید تا سگ تان مضطرب نشود و تناسب اندام آن هم حفظ شود. اگر به هر دلیلی نمیتوانید قلادهی سگ تان را باز کنید، مطمئن شوید که قلاده آن به اندازهی کافی شل است تا هنگام دویدن بتواند احساس راحتی کند.
پژوهشها میگوید سگهایی که در محیطهای خشن رشد میکنند، احتمال درگیری با اضطراب در آنها بیشتر است. تنبیهات مکرر، فریاد زدن، کشیدن قلاده یا مجبور کردن به نشستن با فشردن پشت، میتواند باعث مضطرب شدن سگ شود. این رفتارها میتواند سگ تان را بدخلق و بی میل به بازی با دیگر سگها نیز کند.
به جای برخورد خشن، از تأکیدات مثبت استفاده کنید. وقتی سگ تان به دستوری عمل میکند، به آن آفرین بگویید، نوازشش کنید یا به آن خوراکی دهید. اگر آنطور که انتظار داشتید، به دستورتان عمل نکرد، از زدن سگ تان یا فریاد کشیدن بر سرش خودداری کنید. کافی است با قاطعیت «نه» بگویید و به سگ تان بی اعتنا باشید. با تکرار این کار سگ تان بالاخره متوجه خواهد شد که از آن چه میخواهید.
هیچ چیزی به اندازهی بازی کردن با سگ تان آن را خوشحال نمیکند. بازی کردن با یکدیگر باعث ایجاد پیوندی عاطفی میان شما و سگ تان میشود. اما برخی بازیها هستند که تنها برای انسانها سرگرم کننده اند. برای مثال، وقتی تظاهر میکنید که توپی را پرت میکنید تا سگ تان آن را بگیرد در حالی که آن را پشت تان قایم کرده اید، در ابتدا سگ تان از اینکه قرار است توپ را بگیرد خوشحال میشود، اما با تکرار این کار، سگ تان رفته رفته احساس اضطراب و سردرگمی میکند. واضح است که این دیگر برای آن سرگرم کننده نخواهد بود. این رفتار به تدریج باعث میشود که سگ تان اعتمادش را به شما از دست دهد.
پژوهشها میگوید بازی با سگ خانگی خود بر روی سطح کورتیزول آن تأثیر میگذارد، هورمونی که وظیفهی تنظیم اضطراب را برعهده دارد؛ بنابراین از دست انداختن سگ تان خودداری کنید. با سگ تان بازی کنید، برایش توپ پرت کنید و بگذارید که آن را بگیرد.
قرارگیری مداوم در معرض صداهای خیلی بند مانند موسیقی بلند و گوش خراش، آتش بازی، صدای ترافیک، یا دیگر صداهای مشابه برای هر کسی اضطراب آور است. این امر در مورد سگها هم صدق میکند. تنها فرقش این است که آنها نمیدانند که منشأ این سروصداها کجا است. به همین دلیل، دچار ترس میشوند، ضربان قلب شان بالا میرود و به شدت مضطرب میشوند. تصور کنید صدای ناخوشایندی بشنوید و ندانید که این صدا از کجا میآید.
برای جلوگیری از این مشکل، برای سگ تان پناهگاهی فراهم کنید که وقتهایی که نیاز به احساس امنیت دارد به آنجا برود. بهتر است خودش جای آن را انتخاب کند؛ میتواند زیر تخت یا میز، و یا درون یک جعبه باشد. سعی نکنید سگ تان را از مکان امنش بیرون اورید. اجازه دهید آرام بگیرد و خودش بیرون بیاید. سعی کنید سگ خانگی تان کمتر در معرض صداهای بلند قرار گیرد و اگر ممکن نبود، میتوانید موسیقی ملایمی برای آن پخش کنید.
سگها با بو کشیدن گوشه و کنار و همینطور از طریق بوی دیگر سگ ها، از محیط اطراف شان اطلاعات کسب میکنند. برای مثال، وقتی سگ تان را به پیاده روی میبرید و قلاده اش را میکشید تا جلوی بو کشیدنش را بگیرید، آن را از برقراری ارتباط با دنیا محروم میکنید.
پوزهی سگها ابزار بسیار ویژهای است و آنها با کمک آن به درکی عمیق از دنیای اطراف خود با استفاده از بینی شان دست مییابند؛ بنابراین بار دیگر که با سگ خانگی تان بیرون رفتید، اجازه دهید هر چه که سر راهش قرار میگیرد را بو بکشد. اگر سگ تان ایستاد، صبور باشید و منتظر بمانید تا بو کشیدنش تمام شود. اجازه دهید با خیال آسوده از بو کشیدن لذت ببرد.
سگها ابراز محبت انسانی را مانند ما متوجه نمیشوند. در حقیقت، بیشتر سگها در مواجهه با ابراز محبت شدید ما، نشانههای اضطراب و ناراحتی از خود بروز میدهند. آنها از دست زدن به صورت شان یا نوازش آن هم خوش شان نمیآید. از همه بدتر اینکه آن شخص یک غریبه باشد. سگها با دیدن دستی که به سمت شان فرود میآید، ممکن است تصور کنند که قرار است مورد ضرب و شتم قرار گیرند.
اگر متوجه شده اید که وقتهایی که سگ خانگی تان را محکم بغل میکنید یا سعی میکنید صورتش را نوازش کنید، خمیازه میکشد، گوش هایش را پایین میاندازد، روی برمی گرداند، خرخر میکند یا از جای خود بلند میشود و شما را ترک میکند، بنابراین به طور واضح چنین ابراز محبتی را نمیخواهد. البته همهی سگها اینگونه نیستند. برخی از آنها شیفتهی بغل شدن هستند و حتی آن را درخواست میکنند. اما اگر نشانههایی از عکس این موضوع را دید، باید دست بکشید. بهتر است دست خود را تا ارتفاع پوزهی سگ تان پایین بیاورید و اجازه دهید خودش به آرامی به سمت شما بیاید.
صحبت کردن با سگ خود به گونهای که انگار حرفهای شما را متوجه میشود، امری طبیعی است. با این حال، سعی کنید برای یک دستور یکسان از کلمهی یکسانی استفاده کنید، مثلاً بنشین، بیا، بلند شو و غیره. همهی مترادفها را کنار بگذارید. سگ تان متوجه نمیشود که شما از گفتن جملات «آن را برایم بیاور» و «برو بگیرش» منظور یکسانی دارید. این بدان معنی است که وقتی از کلمات متفاوتی استفاده میکنید، سگ تان احساس سردرگمی میکند، چون متوجه میشود که شما خواستهای از آن دارید، اما نمیفهمد که آن خواسته چیست.
هنگام بیان دستور حتماً تن صدایتان را کنترل کنید. به زبان بدن تان هم توجه داشته باشید. سگ تان به محرکهای بصری پاسخ بهتری نشان میدهد؛ اشاره به اجسام یا بشکن زدن روشهای مؤثری برای برقراری ارتباط با آن هستند. از شیوهی تکرار هم کمک بگیرید. سگهای شیفتهی روتین هستند، بنابراین برای صرف روزانه چند دقیقه به مرور چیزهایی که از قبل به سگ خانگی تان یاده داده اید، تردید نکنید.
سگها به طور کلی در مقایسه با گربهها پذیرش بیشتری در برابر پوشیدن لباس دارند. برخی نژادهای سگ برخورد خوبی با این امر دارند، به ویژه اگر آن لباس از آنها در برابر سرما محافظت کند. اما اغلب سگها اصلاً نیازی به لباس ندارند و برایشان چیزی اذیت کننده و مستأصل کننده است.
وقتهایی که سعی میکنید لباسی تن سگ خانگی تان کنید، باید به واکنش آن دقت کنید. اگر نشانههای واضحی از خشم نشان داد و قصد فرار داشت، دست بکشید. سگ تان را مجبور به انجام کاری که دوست ندارد نکنید. این کار نه تنها اضطراب زیادی به سگ تان وارد میکند، بلکه ممکن است به پوست آن هم صدمه بزند.
سگها از آن دست حیوانات عادت دوست هستند. داشتن یک روتین روزانه به آنها کمک میکند احساس شادی و امنیت بیشتری کنند و حتی کمک میکند تغییرات آینده را بهتر تحمل کنند. از سویی دیگر سگهایی که روتین مشخصی ندارند، اغلب مضطرب، افسرده هستند و رفتارهای عصبی از خود نشان میدهند.
بهتر است از همان زمان تولگی سگ، روتینی برایش بسازید. برای خواب، غذا خوردن، حمام رفتن، پیاده روی و بازی سگ خانگی برنامه تعیین کنید. این کار باعث تقویت رابطهی میان شما و سگ تان میشود. تا زمانی که به روتین سگ تان احترام بگذارید، میتوانید آن را با فعالیتهای جدیدی آشنا کنید، بدون اینکه نگران برهم خوردن ثباتش باشید.
منبع:روزیاتو