اندازه یک عضو خاص بدن، سلامت کلی و خطر ابتلا به بیماری را نشان می‌دهد

به گزارش مجله خبری نگار، در حالی که بسیاری از افراد بر وزن یا شاخص توده بدنی (BMI) تمرکز می‌کنند، تحقیقات اخیر بر ابعاد و شکل‌های خاص بدن تمرکز کرده‌اند که ممکن است شاخص‌های دقیقی از سلامت و سن بیولوژیکی ما باشند.

در سال‌های اخیر، مطالعات متعدد نشان داده‌اند که اندازه پا‌ها در مقایسه با بقیه بدن با طیف وسیعی از شاخص‌های سلامت، از جمله خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، وضعیت تغذیه، قدرت عضلانی و حتی توانایی شناختی در بزرگسالان مسن مرتبط است.

با افزایش سن، به خصوص بعد از ۶۰ سالگی، بدن به تدریج توده عضلانی خود را در شرایطی که به عنوان سارکوپنی شناخته می‌شود، از دست می‌دهد. این کاهش می‌تواند منجر به اختلال در تحرک، افزایش خطر زمین خوردن و کاهش عملکرد کلی بدنی شود.

تخمین زده می‌شود که دیستروفی عضلانی ۱۰ تا ۱۶ درصد از سالمندان در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و با افزایش میزان بیماری و حتی افزایش خطر مرگ همراه است. یک مطالعه نشان داد که افراد صد ساله مبتلا به دیستروفی عضلانی در مقایسه با افرادی که توده عضلانی طبیعی دارند، ۳۶۴ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ هستند.

متخصصان معتقدند که اندازه‌گیری دور پا، به ویژه در ناحیه ساق پا (قسمت برجسته عضلات پشت پا)، می‌تواند وضعیت عضلات، توزیع چربی و سطح تناسب اندام را منعکس کند و حتی می‌تواند به عنوان ابزاری برای ارزیابی خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن مورد استفاده قرار گیرد.

در مقابل، نسبت دور کمر به دور پا (WCR) به عنوان جایگزینی برای BMI سنتی پیشنهاد می‌شود، زیرا ارزیابی دقیق‌تری از تعادل بین چربی بدن و توده عضلانی ارائه می‌دهد.

برای محاسبه WCR، دور کمر با استفاده از همان واحد اندازه‌گیری بر دور پا تقسیم می‌شود.

به گفته کارشناسان، نسبت سالم معمولاً ۲.۴ یا کمتر است. هرچه این نسبت بالاتر باشد، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی بیشتر است.

در همین راستا، یک مطالعه چینی که شامل بیش از ۶۲۰۰۰ بزرگسال بود، نشان داد که هر ۱ سانتی‌متر افزایش در اندازه دور پا، خطر مرگ را ۵٪ کاهش می‌دهد.

یک مطالعه ایتالیایی روی افراد بالای ۸۰ سال نشان داد که عملکرد فیزیکی و قدرت عضلانی با افزایش اندازه پا بهبود می‌یابد. شرکت‌کنندگانی که پا‌های بزرگ‌تری داشتند، سطوح پایین‌تری از ضعف و سستی را گزارش کردند. مطالعه دیگری از ایتالیا، شامل ۸۹۰۰ شرکت‌کننده، نشان داد که میانگین WCR در افراد غیر دیابتی ۲.۴، در افراد پیش دیابتی ۲.۶ و در افراد دیابتی ۲.۷ بود که نشان می‌دهد WCR بالاتر با افزایش خطر ابتلا به دیابت مرتبط است.

علاوه بر این، یک مطالعه چینی رابطه بین WCR و اختلال شناختی در بزرگسالان مسن را بررسی کرد و دریافت که WCR بالاتر با کاهش توانایی‌های ذهنی مانند حافظه و تصمیم‌گیری مرتبط است.

متخصصان خاطرنشان می‌کنند که عضلات پا - به ویژه کف پا - به پمپاژ خون به سمت قلب کمک می‌کنند که این امر به حفظ فشار خون سالم و جریان خون خوب به مغز، دو عنصر اساسی برای حفظ عملکرد مغز و تفکر، کمک می‌کند.

بنابراین، حفظ توده عضلانی مناسب در پا‌ها از طریق تغذیه مناسب و فعالیت بدنی منظم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری را کاهش دهد، علائم پیری را کند کند و حتی به جلوگیری از زوال ذهنی و جسمی در دوران پیری کمک کند.

منبع: دیلی میل