به گزارش مجله خبری نگار، در جام هجدهم رقابت میان برترینها به طرز غریبی در جریان است. ستارههای ریز و درشتی که در یک رقابت پنهان میکوشند تا بهترین کیفیت خود را ارائه دهند و بیشتر از همه در قاب چشمها قرار بگیرند و در ویترین جام ملتها انگشتنما شوند. این رقابت در همه پستها و میان همه چهرهها بیش و کم جاری است. رقابتی که از درون دروازه آغاز شده و به نوک حمله ختم میشود. در قفس توری، اما حکایت دیگری دارد.
در قحطی گلر ششدانگ و درجه یک در آسیا علیرضا بیرانوند به راستی که چهره ویژه است. دروازهبان تیم ملی که حالا دومین دوره جام ملتها را تجربه میکند و با اندوخته حضور در دو جام جهانی یکی از باتجربهترین و باسابقهترین گلرهای حاضر در رقابتها است. بیرو با آن استایل منحصربهفرد و قد و قامت کشیده و دستان بلند در میان گلرهای حاضر در جام ملتها متفاوت و انگشتنما است. او از همین منظر یک سر و گردن از همه دروازهبانهای آسیایی بالاتر است و همین برتری فیزیکی او را متمایز کرده.
درون مستطیل سبز و از منظر فنی نیز بیرو این تفاوت را به طرز محسوسی به رخ میکشد. دروازهبانی که با رفلکسهای عالی، تایمینگ جالب در گلری و مهمتر از همه قدرت راهبریاش در تیم، تفاوتهای خود را به بقیه به طرز غیرقابل انکاری به رخ میکشد.
بخشی از این کیفیت ممتاز بیرانوند را میتوان در جریان بازی با هنگکنگ به عینه لمس کرد. آنجا که در تک مضرابهای مهاجمان حریف نمایشی قابل توجه داشت و با واکنشهای خود چندین بار مهاجمان کم تجربه حریف را ناکام گذاشت که اوج آن در صحنه تک به تک با مهاجم حریف بود. خروج عالی بیرو و حرکت ایکس او در برابر مهاجم حریف زاویه را به اندازهای برای او تنگ کرد که فوروارد هنگ کنگ با دستپاچگی توپ را به بیرون زد. صحنهای که تماشای آن به مثابه تقابل فیل و فنجان بود!
هنوز بازیها به مراحل حساس و سرنوشتساز نرسیده و هنوز با تیمهای بزرگتر و مهاجمان کارکشتهتر و حریصتر برخورد نکردهایم. روزهای سختی که کیفیت ممتاز بیرو بیش از پیش به چشم خواهد آمد و برای موفقیت ما اهمیتی دوچندان خواهد داشت.