فُک‌های پلنگی آوازی زیبا میخوانند!

به گزارش مجله خبری نگار/دیده‌بان ایران، در یک مطالعه‌ی جدید و شگفت‌انگیز، پژوهشگران دریافتند که الگو‌های صوتی منتشر شده از سوی این پستانداران دریایی منزوی در زیر آب، به قدری قابل پیش‌بینی و منظم است که شباهت زیادی به ترانه‌های ریتمیک انسانی دارد.

به نقل از اس‌اف، پژوهشگرانی از دانشگاه نیو ساوت ولز (UNSW) ۱۹۰۰ عنصر صوتی از صدا‌های ضبط شده‌ی زیر آب فُک‌های پلنگی (Hydrurga leptonyx) را تحلیل کردند و با بهره‌گیری از زبان‌شناسی محاسباتی بررسی کردند که آیا الگو‌های مشخصی در این صدا‌ها وجود دارد یا خیر. آنها این نمونه‌ها را با ساختار و الگو‌های موجود در گفتار زبان انگلیسی، آواز پرندگان، آهنگ‌های کودکانه‌ی انسانی و نویز تصادفی مقایسه کردند.

آنها دریافتند که آواز این فُک‌ها دارای «آنتروپی پایین» است به این معنی که آوازهایشان بسیار ساختاریافته و دارای الگو‌های قابل پیش‌بینی است. این قابل پیش‌بینی بودن، بیشترین شباهت را با آهنگ‌های کودکانه دارد. آواز‌های آنها شامل توالی‌های تکرارشونده، گذار‌های یکنواخت و آرایش‌های منظم از اجزا بود.

علاوه بر این، هر فُک نر، امضای منحصر‌به‌فرد خودش را در آوازش داشت، حتی اگر این آهنگ‌ها همگی از قالبی مشابه پیروی می‌کردند.

لوسیندا چیمبرز، دانشجوی دکترای و نویسنده‌ی اصلی این مطالعه می‌گوید: آواز‌های فُک پلنگی از نظر زمانی الگوی بسیار ساختاریافته‌ای دارند. وقتی آوازهایشان را با مطالعات دیگر روی حیوانات آوازخوان و موسیقی انسانی مقایسه کردیم، دریافتیم که آنتروپی اطلاعاتی آنها که معیاری برای سنجش میزان قابل پیش‌بینی یا تصادفی بودن یک توالی است به طرز شگفت‌انگیزی به آهنگ‌های کودکانه‌ی ما نزدیک است.

از اواخر ماه اکتبر تا اوایل ماه ژانویه، فُک‌های نر روزانه تا ۱۳ ساعت آواز می‌خوانند که به‌صورت آواز‌های دو دقیقه‌ای زیر آب، و سپس استراحتی کوتاه روی یخ در بالای آب است.

تریسی راجرز، استاد و نویسنده‌ی همکار این مقاله، که از دهه‌ی ۱۹۹۰ از فُک‌های پلنگی نمونه‌برداری می‌کند، می‌گوید: آنها واقعا خودشان را وقف می‌کنند. این برایشان موضوعی بسیار مهم است.

آنها مثل پرندگان آوازخوان اقیانوس جنوبی هستند. در فصل جفت‌گیری، اگر یک هیدروفون (میکروفون مخصوص ضبط صدا در آب) را هر جایی در آن منطقه به آب بیندازید، آوازشان را خواهید شنید.

وجود ساختار‌های بیشتر در آوازهایشان کمک می‌کند تا شنوندگان دوردست بتوانند پیام را با دقت دریافت کرده و تشخیص دهند چه کسی در حال آواز خواندن است.

پژوهشگران معتقدند ویژگی‌های شخصی در اجرای آواز ممکن است به فُک کمک کند تا ظرفیت صوتی خود را به ماده‌ای در دوردست نشان دهد به این امید که او را با استقامتش تحت تاثیر قرار دهد.

راجرز می‌گوید: این پیامی دوگانه است. می‌تواند به نر‌های دیگر بگوید: این قلمرو من است و هم‌زمان به ماده‌ها نشان دهد: ببین چقدر قوی و دوست‌داشتنی هستم.

این نظم و ترتیب است که اهمیت دارد. آنها آن‌قدر آوازشان را منظم کرده‌اند که تقریبا به نظر خسته‌کننده می‌رسد، و ما فکر می‌کنیم این یک راهبرد آگاهانه است تا صدای‌شان مسافت زیادی روی یخ طی کند.

این گروه همچنین آواز‌های ۲۶ فُک مختلف را با گونه‌های آوازخوان دیگر از جمله نهنگ‌های گوژپشت، دلفین‌های بینی‌بطری و میمون‌های سنجابی و همچنین با سبک‌های مختلف موسیقی باروک، کلاسیک، رمانتیک، معاصر و آهنگ‌های بیتلز مقایسه کردند.

در نهایت، پژوهشگران دریافتند که فُک‌های پلنگی شیوه‌ای ویژه‌ی گونه‌ی خود برای آوازخوانی زیر آب دارند و همه چیز به این واقعیت بازمی‌گردد که آوازشان بیشترین شباهت را با آهنگ‌های کودکانه دارد.

چیمبرز می‌گوید: آهنگ‌های کودکانه ساده، تکراری و به‌راحتی به یادماندنی هستند و این دقیقا همان چیزی است که در آواز‌های فُک‌های پلنگی می‌بینیم. آنها به اندازه‌ی موسیقی انسانی پیچیده نیستند، اما تصادفی هم نیستند. در نقطه‌ی تعادلی قرار دارند که باعث می‌شود هم منحصر‌به‌فرد باشند و هم بسیار ساختاریافته.

هر نر، از توالی خاصی از «نُت‌ها» استفاده می‌کند که تصور می‌شود ابزاری است برای اینکه خود را از دیگران متمایز کند.

پژوهشگران اکنون قصد دارند آواز‌های آنها را از نظر ریاضی تحلیل کنند تا جنبه‌های ظریف‌تر صداهایشان را بررسی کنند و مشخص کنند آواز‌ها تا چه اندازه فردی یا گروهی هستند.

درحالی‌که این مطالعه، درک ما از شیوه‌ی ارتباط فُک‌های پلنگیِ مرموز را گسترش می‌دهد، هم‌زمان درکی تازه درباره‌ی توانایی‌های شناختی آنها ارائه می‌کند و حتی می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای ردیابی غیرتهاجمی فک‌ها و جوامع آنها مورد استفاده قرار گیرد. با توجه به اینکه یکی از روش‌های اصلی پژوهش‌های غیرتهاجمی، جمع‌آوری مدفوع این جانوران است، مطالعه‌ی آوازهایشان گزینه‌ای دلپذیرتر به‌نظر می‌رسد.