خون لاما و شتر، امکان درمان بیماری‌های لاعلاج انسانی را فراهم می‌کند!

به گزارش مجله خبری نگار، این نانوبادی‌ها (که به عنوان آنتی‌بادی‌های مونوکلونال شناخته می‌شوند) نوعی آنتی‌بادی در سیستم ایمنی هستند و اولین بار در دهه ۱۹۹۰ در خانواده شترها، شامل شتر، لاما و آلپاکا، کشف شدند.

این آنتی‌بادی تقریباً یک دهم اندازه آنتی‌بادی‌های معمولی است و در هیچ پستاندار دیگری یافت نشده است.

در حالی که رویکرد‌های درمانی فعلی برای بیماری‌هایی مانند سرطان اغلب بر آنتی‌بادی‌ها تمرکز دارند، این درمان‌ها تأثیر محدودی در درمان اختلالات مغزی داشته‌اند، زیرا مولکول‌های آنتی‌بادی در عبور از سد خونی-مغزی طبیعی بدن مشکل دارند.

اما به دلیل اندازه بسیار کوچک‌ترشان، محققان می‌گویند نانوبادی‌ها پتانسیل تبدیل شدن به درمان‌های مؤثرتر برای بیماری‌های مغزی با عوارض جانبی کمتر را دارند.

فیلیپ روندارد از مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه گفت: «نانوبادی‌های مشتق‌شده از خانواده شتر، عصر جدیدی از درمان‌های بیولوژیکی برای اختلالات مغزی را آغاز می‌کنند و تفکر ما در مورد درمان‌ها را متحول می‌کنند.»

دکتر روندارد، یکی از نویسندگان این مطالعه جدید که در مجله Trends in Pharmacological Sciences منتشر شده است، افزود: ما معتقدیم که این می‌تواند دسته جدیدی از دارو‌ها را بین آنتی‌بادی‌های سنتی و مولکول‌های کوچک تشکیل دهد.

یک مطالعه قبلی روی موش‌ها نیز نشان داد که نانوبادی‌ها می‌توانند نقص‌های رفتاری اسکیزوفرنی را بازیابی کنند.

پروفسور پیر-آندره لافونت از مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه (CNRS) مزیت انقلابی نانوذرات مشتق شده از شتر را توضیح داد و گفت: «این پروتئین‌های کوچک توانایی منحصر به فردی در حل شدن دارند که به آنها اجازه می‌دهد بدون نیاز به هیچ تجهیزات اضافی به طور طبیعی از سد خونی-مغزی عبور کنند.» وی افزود که این ویژگی آنها را نسبت به دارو‌های سنتی مولکول کوچک که به عنوان «آبگریز» توصیف می‌شوند، برتر می‌کند، بنابراین اثربخشی آنها را محدود می‌کند و خطر عوارض جانبی بیشتری را به همراه دارد.

لاون تأکید کرد که ماهیت آبگریز دارو‌های سنتی منجر به سه مشکل اصلی می‌شود: اول، مقدار کمتری از دارو در واقع به مغز می‌رسد؛ دوم، احتمال اتصال دارو به بافت‌های غیرهدف افزایش می‌یابد؛ و سوم، میزان بالاتر عوارض جانبی ناخواسته. از سوی دیگر، نانوبیوشیمی‌ها، دری را به سوی درمان‌های ایمن‌تر و مؤثرتر برای بیماری‌های صعب‌العلاج مغز می‌گشایند.

محققان می‌گویند که تولید، خالص‌سازی و مهندسی نانوبادی‌ها نیز آسان‌تر است و در مقایسه با آنتی‌بادی‌های سنتی، می‌توان آنها را به دقت تنظیم کرد تا با اهدافشان مطابقت داشته باشند.

با این حال، آنها اشاره می‌کنند که قبل از اینکه نانوبادی‌ها بتوانند در آزمایشات بالینی انسانی برای اختلالات مغزی آزمایش شوند، چندین مرحله لازم است.

به گفته‌ی تیم تحقیقاتی، بهبود رسانش نانوذرات و تضمین ایمنی آنها از چالش‌های کلیدی هستند.

دکتر روندارد گفت: «در مورد خود نانوبادی‌ها، ارزیابی پایداری آنها، اطمینان از تاخوردگی صحیح آنها و تضمین عدم تجمع آنها ضروری است. لازم است نانوبادی‌های با درجه بالینی و فرمولاسیون‌های پایداری تهیه شوند که فعالیت خود را در طول ذخیره‌سازی و حمل و نقل طولانی مدت حفظ کنند.»

منبع: ایندیپندنت