افرادی که حساسیت اضطرابی بالاتری دارند، تمایل کمتری به فعالیت بدنی دارند

به گزارش مجله خبری نگار، طبق مطالعه جدیدی که در مجله سلامت روان و فعالیت بدنی منتشر شده است، افرادی که حساسیت اضطرابی بالایی دارند، تمایل به فعالیت بدنی کمتری دارند. هرچه فعالیت بدنی شدیدتر باشد، ارتباط بین حساسیت اضطراب و فعالیت کمتر قوی‌تر می‌شود.

فعالیت بدنی سنگ بنای یک سبک زندگی سالم است. ما مدت‌هاست می‌دانیم که ورزش منظم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن را کاهش دهد، سلامت روان را بهبود بخشد و کیفیت کلی زندگی را افزایش دهد. اما وقتی حساسیت به اضطراب وارد عمل می‌شود، چه اتفاقی می‌افتد؟

حساسیت اضطرابی، ترس از احساسات بدنی مرتبط با اضطراب، مانند افزایش ضربان قلب یا تنگی نفس است. این مفهوم به طور گسترده در زمینه اختلالات اضطرابی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما مطالعات قبلی نتایج متناقضی در مورد رابطه بین حساسیت اضطرابی و فعالیت بدنی به همراه داشته است.

شری اچ. استوارت، استاد و رئیس بخش تحقیقات کانادا در دانشگاه دالهوزی، نویسنده‌ی این مطالعه، گفت: «من حدود ۳۰ سال است که حساسیت اضطرابی (ترس از احساسات مرتبط با برانگیختگی) را مطالعه می‌کنم. تحقیقات من نشان داده است که افرادی که حساسیت اضطرابی بالایی دارند، مستعد رفتار‌های ناسالمی مانند مصرف مواد با انگیزه هستند. یکی از رفتار‌های ناسالم آنها که در تحقیقات قبلی ما شناسایی شده بود، اجتناب از فعالیت بدنی بود.»

او افزود: «شاید این موضوع تعجب‌آور نباشد، زیرا فعالیت بدنی احساسات برانگیختگی مانند افزایش ضربان قلب و تعریق را که ترسناک هستند، برمی‌انگیزد. بنابراین، ما می‌خواستیم مطالعات را در یک متاآنالیز (ترکیب کمی مطالعات) بررسی کنیم تا ببینیم آیا حساسیت به اضطراب واقعاً با اجتناب از فعالیت بدنی مرتبط است و تحت چه شرایطی؟»

برای انجام یک متاآنالیز (یک روش آماری که نتایج مطالعات متعدد را ترکیب می‌کند)، محققان نه پایگاه داده تحقیقاتی اصلی را بررسی کردند. برای اینکه مطالعات در متاآنالیز گنجانده شوند، باید معیار‌های خاصی را رعایت می‌کردند. به عنوان مثال، آنها باید از معیار‌های معتبر حساسیت به اضطراب استفاده می‌کردند و فعالیت بدنی را به نوعی ارزیابی می‌کردند. تجزیه و تحلیل نهایی شامل ۴۳ مطالعه فردی بود که در مجموع ۱۰۳۰۳ شرکت‌کننده را شامل می‌شد.

یک متاآنالیز، ارتباط منفی کوچک، اما معناداری بین حساسیت به اضطراب و فعالیت بدنی پیدا کرد. به عبارت ساده، افرادی که حساسیت به اضطراب بالاتری دارند، تمایل به فعالیت بدنی کمتری دارند، در حالی که افرادی که حساسیت به اضطراب کمتری دارند، تمایل به فعالیت بدنی بیشتری دارند. این رابطه متناقض، تأثیر احساسات مرتبط با ترس را بر انتخاب‌های ما برجسته می‌کند.

محققان با بررسی حوزه‌های مختلف حساسیت به اضطراب، عمیق‌تر به آن پرداختند. آنها دریافتند که مشکلات جسمی (مربوط به اضطراب در مورد احساسات بدنی) و مشکلات شناختی (مربوط به افکار اضطرابی) به طور قابل توجه و معکوسی با فعالیت بدنی مرتبط هستند. در مقابل، مشکلات اجتماعی (مربوط به اضطراب در مورد موقعیت‌های اجتماعی) هیچ ارتباط معناداری با فعالیت بدنی نشان ندادند.

علاوه بر این، محققان دریافتند که قدرت رابطه بین حساسیت اضطراب و فعالیت بدنی به شدت فعالیت بدنی بستگی دارد. فعالیت‌های کم‌شدت، مانند پیاده‌روی، تأثیر معنی‌داری بر این رابطه نداشتند. با این حال، با افزایش شدت فعالیت بدنی، میزان رابطه معکوس افزایش یافت. این نشان می‌دهد که فعالیت‌های شدیدتر، مانند ورزش شدید، ممکن است برای افرادی که حساسیت اضطرابی بالایی دارند، به‌ویژه چالش‌برانگیز باشد.

استوارت گفت: «ما دریافتیم که در تمام مطالعات منتشر شده در مقالات، ارتباط معناداری بین حساسیت اضطراب و مشارکت کمتر در فعالیت‌های بدنی وجود دارد. همچنین دریافتیم که این ارتباط برای فعالیت بدنی شدید بیشتر مشهود است. به عبارت دیگر، افرادی که سطوح بالاتری از حساسیت اضطراب دارند، به احتمال زیاد از فعالیت بدنی شدید اجتناب می‌کنند.»

اگرچه این مطالعه اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهد، اما بدون محدودیت هم نیست. اولاً، مهم است به یاد داشته باشید که ماهیت مقطعی این مطالعه به این معنی است که نمی‌تواند رابطه علی و معلولی را اثبات کند. با این حال، مطالعات قبلی شواهدی از یک رابطه دو طرفه ارائه داده‌اند: حساسیت به اضطراب ممکن است مانع فعالیت بدنی شود، اما فعالیت بدنی ممکن است حساسیت به اضطراب را کاهش دهد.

کریس دی ولف، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «این نتایج نشان می‌دهد افرادی که سطح فعالیت بدنی کمتری دارند، بیشتر از ورزش‌های مثبت ذهنی و جسمی بهره‌مند می‌شوند.» «یکی از راه‌هایی که ورزش ممکن است برای سلامت روان آنها مفید باشد، کاهش حساسیت آنها به اضطراب است که یک عامل خطر برای تعدادی از مشکلات روانی است.»

علاوه بر این، این مطالعه در درجه اول بر حساسیت به اضطراب و سطح کلی فعالیت بدنی متمرکز بود و به سایر مکانیسم‌های روانشناختی که ممکن است در این امر دخیل باشند، نپرداخته است.

استوارت گفت: «سوال بعدی که باید به آن پرداخته شود این است که آیا این روابط با اجتناب ناشی از ترس توضیح داده می‌شوند یا خیر. به عبارت دیگر، آیا افراد حساس به اضطراب به دلیل ترس از احساسات برانگیختگی مرتبط با ورزش، سطح فعالیت بدنی پایین‌تری را نشان می‌دهند؟»